Πολλή μεμψιμοιρία και ηττοπάθεια ρε παιδιά…

Το ότι η σαχλαμάρα πάει σύννεφο (εξ υπανέκαθεν, που λένε και οι γραμματιζούμενοι) στη χώρα μας, δεν νομίζω ότι βρίσκει κανέναν νοήμονα πολίτη αντίθετο.

Ζούμε άλλωστε σε μια κοινωνία που έχει μουσικό ίνδαλμα τη Στανίση, τον Παντελίδη, και άλλα παρόμοια φωνητικά ταλέντα, ερωτικό ίνδαλμα τον ΛεΠα, ποδοσφαιρικό τον Μήτρογλου και τον Σαλπιγγίδη, σεληνιαζόμαστε για την (τον) Κοντσίτα και τη Γκάγκα, ενώ μοιράζουμε δεκάδες χιλιάδες λάικ στον … Ντέιβιντ Αβραμίδη, τον βασιλιά της απόλυτης κοινοτοπίας…

Από κει και πέρα, σε πιο σοβαρά επίπεδα εκπροσωπούμαστε πολιτικά από τη Ραχήλ, τον Χαϊκάλη, τον Βαρεμένο, και τον Στρατούλη, και έχουμε στείλει στη βουλή κάθε καρυδιάς καρύδι, από θιασώτες του Άιχμαν, έως οπαδούς της κάθε γελοίας συνωμοσίας…

Για να μην αναφερθώ στους δημάρχους της καρδιάς μας στυλ Ψινάκη και Γκλέτσου,

Μέχρι και ο Τζίμερος λατρεύεται από χιλιάδες… αυτός που θεωρεί τις Καρυάτιδες της Αμφίπολης κιτς και βλαχομπαρόκ!

Και όλα αυτά είναι ως ένα βαθμό φυσιολογικά, αφού ποτέ δεν φημιζόμασταν ούτε για την κριτική μας ικανότητα, ούτε για τη ποιότητά μας, ούτε για τα πολλά βιβλία που διαβάζουμε, ούτε για τη παραγωγικότητά μας, ούτε για τίποτα  το αξιόλογο.

Σκυλάδικα ακούγαμε, ρομάντζα διαβάζαμε, και εμετικά σήριαλ παρακολουθούσαμε.

Μιλάω βέβαια για τους νεότερους χρόνους (μετά το Βυζάντι0), όπου πάντα ακολουθούσαμε, και αυτό το κάναμε στρεβλά.

Όλα αυτά τα πεσιμιστικά άρχισαν να μου ξανατριβιλίζουν το μυαλό αυτό το τελευταίο διήμερο, με αφορμή κάποιες δημοσκοπήσεις που κυκλοφορούν, και που κάποιοι «ειδικοί» τις έκαναν παντιέρα, πανηγυρίζοντας ήδη όχι μόνο για την επερχόμενη νίκη του Σύριζα, αλλά και για την εκλογική του αυτοδυναμία!!!!

Μιλάμε για «αναλυτές» αξιώσεων, που αρνούνται να αντιληφθούν ότι ο Σύριζα έχει προ πολλού πιάσει ταβάνι, και λογικά θα έπρεπε να είναι ήδη στο 70%, αν αναλογιστούμε τι τραβάει η χώρα εδώ και μερικά χρόνια.

Και δεν είναι μόνο οι φίλα προσκείμενοι στον όσιο Αλέξη που πανηγυρίζουν, αλλά και πάρα πολλοί νεοδημοκράτες που έχουν βάλει πλερέζες, θεωρώντας την παράσταση νίκης απόδειξη για την επερχόμενη «πανωλεθρία» του Σαμαρά.

Όμως και εγώ, τη μια φορά που έτυχε να ερωτηθώ για δημοσκόπηση πριν από μερικές εβδομάδες, απάντησα ότι πρώτο κόμμα θα βγει ο Σύριζα.

Εννοώντας ότι θα έχει ένα προβάδισμα της τάξης του 3-5%.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα τον  ψηφίσω κιόλας.

Και όμως! Εκεί στηρίζονται τα σαίνια της ενημέρωσης, για να προβλέψουν πανηγυρική νίκη του Αλέξη οψέποτε έχουμε εκλογές.

Παραβλέποντας  (τεχνηέντως;)  το ιδιαίτερα μεγάλο ποσοστό των αναποφάσιστων, των «δεν ξέρω δεν γνωρίζω», και των προτιθέμενων ψηφοφόρων των άπειρων μικρών κομμάτων, που δεν βλέπουν βουλή ούτε με το κιάλι.

Και μέσα στον άκρατο ενθουσιασμό όλων αυτών των παπαγάλων του Σύριζα, λάμπει διά της απουσίας της η κοινή λογική.

Που εμένα μου λέει ότι όση ανέχεια κι αν μας έχει βρει, ο λαός μας δεν έγινε ξαφνικά κομμουνιστικός.

Εκτός και αν έχω χάσει επεισόδια…

Πάντως, κατ εμέ, ο μέσος Έλληνας δεν ήταν κομμουνιστής ούτε στην εποχή της μεταπολίτευσης, όπου ήταν κάτι παραπάνω από μόδα ο αριστερισμός,  ούτε αργότερα επί πλέριας δημοκρατίας του Πασόκ.

Είναι δυνατόν να έγινε τώρα;

25 ολόκληρα χρόνια μετά την πλήρη και επίσημη, ολική κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της;

Όπου μόνη κομμουνιστική ελπίδα σε ολόκληρο το πλανήτη είναι η Β. Κορέα, η καπιταλιστική δήθεν κομμουνιστική Κίνα, και η αναθεωρήτρια πλέον Κούβα;

Είναι δυνατόν να μετατράπηκε σε κομμουνιστικό κατά απόλυτη πλειοψηφία ένας λαός που μέχρι πριν από μερικά χρόνια ζούσε για το χρηματιστήριο, έκανε διακοπές στο Μπαλί, και διέθετε τις περισσότερες Καγιέν (αναλογικά) του πλανήτη;

Είναι δηλαδή δυνατόν ο λαός μας να θέλει αφοπλισμό της αστυνομίας, λαϊκά σοβιέτ στις γειτονιές, απέραντο δημόσιο τομέα, αποχώρησή μας από το ΝΑΤΟ, τεράστια φορολόγηση, ανοιχτά σύνορα στους λαθρομετανάστες, και άλλα τέτοια πολλά δήθεν κομμουνιστικά, που αποτελούν πάγιο αίτημα του Σύριζα και έχουν διατυπωθεί και στα συνέδριά του;

Πάμε καλά;

Και εν πάση περιπτώσει, όσο και να μας ψεκάζουν οι μασόνοι, είναι δυνατόν να θεωρούν κάποιοι επιτήδειοι ότι η πλειονότητα του λαού μας δεν έχει πάρει χαμπάρι τι σημαίνει Σύριζα στη πράξη;

Ξέχασαν τη βίλλα Αμαλία, την Υπατία, και τις μολότοφ του 2008;

Δεν αναγνωρίζουν στις τάξεις του τον Φωτόπουλο και άλλους «άφθαρτους» πρώην, με διπλές και τριπλές μασέλες;

Δεν βλέπουν τη Δούρου και το τι ακριβώς πρεσβεύει, ακόμη προτού καλά καλά αναλάβει την Περιφέρεια Αττικής;

Δεν βλέπουν ότι ο Σύριζα αντιστέκεται π.χ. στην αξιολόγηση δημοσίων υπαλλήλων, θέλοντας να προστατέψει επίορκους, πλαστογράφους, και όποιον άλλο παραβατικό, προκειμένου να πάρει ψήφους και να διαιωνίσει το άθλιο (κατά γενική ομολογία) καθεστώς του δημοσίου μας, όπου κάνει κουμάντο η γιαλαντζί αριστερή κομματοκρατία, και ο σάπιος συνδικαλισμός;

Δεν βλέπουν ότι όλα αυτά που στηρίζει με πάθος ο Σύριζα (π.χ. αιώνιοι φοιτητές) πάνε κόντρα στη κοινή λογική;

Είναι πάρα πολλά αυτά που μπορώ να θυμηθώ ότι πρεσβεύει και στηρίζει ο Σύριζα, και που σε καμιά περίπτωση δεν ταιριάζουν με την αντίληψη και τη κοσμοθεωρία του μέσου Έλληνα πολίτη του 2014. Όσα χαστούκια κι αν έχει φάει.

Ταιριάζουν όμως με τα πιστεύω και τις ιδεοληψίες του μέσου μπαχαλάκια.

Και εκεί έγκειται η ουσία του Σύριζα, με τις πρώην συνιστώσες του, που από το 2-3% έφτασε ελέω κρίσης να φλερτάρει με το 30%.

Αλλά ως εκεί.

Ψήφος διαμαρτυρίας θα πέσει, και απ αυτό θα επωφεληθούν οι μπαχαλάκηδες. Τίποτα περισσότερο.

Δεν βλέπει αυτοδυναμία… τον κώλο τους κάτω να χτυπάνε ο Αλέξης (ο όψιμος ευλαβής) και ο σπινθηροβόλος Στρατούλης.

Όσο για τους κατατρομαγμένους νεοδημοκράτες τι να πω;

Μου θυμίζουν κάτι ομαδούλες που χάνουν τον αγώνα από τα αποδυτήρια, μασώντας από τις άναρθρες κραυγές των χαπακωμένων οπαδών της αντιπάλου στις κερκίδες… πριν καν σφυρίξει τη σέντρα ο διαιτητής.

Και πιο ηττοπαθείς «νεοδημοκράτες» είναι όλοι αυτοί που ήθελαν θέσεις, δεν τους έκατσε, και τώρα βγήκαν … στο βουνό βρίζοντας καθημερινά τον Σαμαρά.

Χώρια οι ντορικοί, και όλα τα υπόλοιπα φρούτα του νεοδημοκρατικού μπαχτσέ.

Προσωπικά, τη ΝΔ γαλάζια γλίτσα τη θεωρούσα, γαλάζια γλίτσα τη θεωρώ.

Τη δε συγκυβέρνηση απλά την ανέχομαι.

Δεν φτιάχνεις τη χώρα με Γιακουμάτους, και Φώφηδες…

Παραμένω όμως πιστός προσωπολάτρης του πρωθυπουργού, που για μένα απέχει παρασάγγες από τους υπόλοιπους «σωτήρες», οπότε συνεχίζω να τον στηρίζω, όσο μπορώ, καταλαβαίνοντας απόλυτα τη μάχη που δίνει με τα θηρία, μέσα και έξω από τη χώρα, μέσα και έξω από τη κυβέρνηση, μέσα και έξω από το κόμμα του.

Και για να μη παρεξηγηθώ, διευκρινίζω ότι προσωπικά, ότι ακριβώς ήμουν επαγγελματικά ή κοινωνικά πριν από τον Ιούνιο του 2012, είμαι και σήμερα.

Εκτός από την απώλεια αρκετών αγαναΧτισμένων φίλων μου, μεγάλου μέρους του μισθού μου, της σχεδόν κατάργησης της όποιας υγειονομικής περίθαλψης είχα,  και τους αυξημένους φόρους που πληρώνω, δεν άλλαξε σε τίποτα η ζωή μου προς το καλύτερο με τη πρωθυπουργία Σαμαρά, οπότε μακριά από εμένα η όποια ιδιοτέλεια των πιστεύω μου.

Απλά πίστευα και πιστεύω, πως αν δεν έβαζε πλάτη ο Σαμαράς, τώρα θα ήμασταν προ πολλού εκτός ΕΕ, εκτός ευρώ, και εκτός πραγματικότητας…

Και αυτό είναι που με κρατάει στις επάλξεις.

Και που με κάνει να αδιαφορώ για τις ψεύτικες χάντρες που πλασάρει ο Αλέξης στο ζαλισμένο πόπολο.

Και επειδή κατά βάθος πιστεύω στο αλάνθαστο λαϊκό κριτήριο, είμαι αισιόδοξος και για τις επόμενες εκλογές.

Ας κλαίνε οι σαμποτέρ, οι μεμψίμοιροι, και οι θεσιθήρες…

Εγώ όχι.

Strange Attractor