Η αποτυχία του Hollande καταδικάζει ολόκληρη την Ευρώπη.

Ο François Hollande, πρόεδρος της Γαλλίας από το 2012, θα μπορούσε να είναι πραγματικός ηγέτης.

Εξελέγη με βάση την υπόσχεση που έδωσε να ξεφύγει από τις πολιτικές λιτότητας που αποτελείωσαν την σύντομη και ανεπαρκή ευρωπαϊκή οικονομική ανάκαμψη.

Αφού δεν υπήρχε παρά μια αδύναμη ηθική δικαίωση για αυτές τις πολιτικές, που σύντομα θα κατέρρεαν, ο Γάλλος πολιτικός θα μπορούσε να ηγηθεί ενός μπλοκ κρατών που θα απαιτούσαν μια ριζική  αλλαγή πλεύσης.

Με το που ανέλαβε όμως την εξουσία, ο Hollande αναδιπλώθηκε, και παραδόθηκε άνευ όρων στη σκληρή λιτότητα.

Ας μην τον θεωρήσουμε όμως εντελώς ασπόνδυλο. Μόλις πριν από μερικές ημέρες, ανέλαβε δράση, όχι όμως σε οικονομικά θέματα, αν και η λιτότητα αποδεικνύεται κάθε μέρα όλο και πιο καταστροφική, με τον πρόεδρο της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι να ζητάει κι  αυτός αλλαγή πλεύσης.

Εκεί που έδρασε ο Hollande είναι στην επίθεσή του απέναντι σε μέλη της δικής του κυβέρνησης που τόλμησαν να του θέσουν ερωτήματα σε σχέση με την υποδούλωσή του στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες.

Είναι κάτι το εκπληκτικό, και για να εκτιμηθεί πλήρως, θα πρέπει να κατανοήσουμε δυο πράγματα:

Πρώτον, ολόκληρη η Ευρώπη έχει μπελάδες.

Δεύτερον, αν και η Γαλλία έχει κι αυτή μεγάλους μπελάδες, εν τούτοις η απόδοσή της είναι πολύ καλύτερη από τις διάφορες αναφορές που κυκλοφορούν στα ΜΜΕ.

Η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα, ούτε και Ιταλία.

Παρόλα αυτά, αφήνει να τη θεωρούν και να την αντιμετωπίζουν ως  χώρα με ειδικές ανάγκες.

Όπως οι ΗΠΑ, έτσι και η ευρωζώνη ξεκίνησε το 2009 να ανακάμπτει από την οικονομική κρίση του 2008.

Μια άλλη όμως κρίση, αυτή τη φορά χρέους, ξέσπασε το 2010, και ως εκ τούτου μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν σκληρή λιτότητα και υψηλή φορολόγηση, προκειμένου να δανειστούν.

Την ίδια ώρα, η Γερμανία και άλλες πιστώτριες χώρες δεν έκαναν τίποτα για να απαλύνουν τη καθοδική πίεση.

Η ΕΚΤ, σε αντίθεση με την αμερικανική αντίστοιχη Federal Reserve, ή τη Τράπεζα της Αγγλίας δεν πήρε κανένα μέτρο για να τονωθούν η ιδιωτική κατανάλωση και οι δαπάνες.

Ως αποτέλεσμα, η όποια ανάκαμψη φρέναρε το 2011, και έκτοτε δεν έχει ακόμη επανέλθει.

Σε αυτή τη χρονική συγκυρία, η Ευρώπη βρίσκεται σε χειρότερη θέση από ότι την εποχή της μεγάλης ύφεσης (κραχ). Και όπως όλα δείχνουν, τα χειρότερα έπονται, με τη μορφή ενός ιαπωνικού τύπου αποπληθωρισμού.

Που ταιριάζει η Γαλλία σε αυτό το γενικό πλαίσιο;

Οι ειδήσεις θέλουν την οικονομία της να είναι δυσλειτουργική, γονατισμένη από τους υψηλούς φόρους και τις πολλές ρυθμίσεις.

Όμως οι αριθμοί δεν συμβαδίζουν με αυτή την εικόνα.

Μπορεί η Γαλλία να μη τα πηγαίνει καθόλου καλά από το 2008, και να είναι πίσω από τη Γερμανία, όμως το ΑΕΠ της αυξάνεται περισσότερο από τον μέσο όρο των ΑΕΠ της ΕΕ, νικώντας όχι μόνο τις διαλυμένες οικονομίες της Ν. Ευρώπης αλλά και κάποιες από τις πιστώτριες χώρες, όπως είναι η Ολλανδία!

Η Γαλλία τα πάει καλά και όσον αφορά στην απασχόληση, αφού ένας ενήλικος έχει πιο πολλές πιθανότητες να βρει εργασία στη Γαλλία παρά στην Αμερική.

Η Γαλλία δεν είναι καθόλου εύθραυστη ως οικονομία. Δεν έχει μεγάλο εμπορικό έλλειμμα, και μπορεί να δανείζεται με ιδιαίτερα χαμηλά επιτόκια.

Τότε γιατί ακούγονται όλα αυτά για τα χάλια της οικονομίας της;

Διότι το θέμα είναι μάλλον πολιτικό.

Η Γαλλία έχει μεγάλο κράτος, και μάλιστα ένα πολύ γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας. Κάτι που σύμφωνα με τους ιδεολόγους της ελεύθερης αγοράς, οδηγεί στη καταστροφή.

Για αυτό και όλοι αναφέρουν τη καταστροφή, άσχετα με τους πραγματικούς δείκτες.

Και ο ίδιος ο Hollande, παρόλο που ηγείται σοσιαλιστικού κόμματος, δείχνει να πιστεύει στην καταστροφολογία αυτή, που όμως έχει πολιτικά και ιδεολογικά κίνητρα.

Και το χειρότερο είναι ότι μπήκε σε ένα φαύλο κύκλο όπου οι πολιτικές λιτότητας εμποδίζουν την ανάπτυξη, και άρα αυτή η έλλειψη ανάπτυξης θεωρείται η απόδειξη για το ότι χρειάζεται περισσότερη ακόμη λιτότητα!

Μια θλιβερή περίπτωση, που δεν ισχύει μόνο στη Γαλλία.

Η οικονομία της Ευρώπης ολόκληρης είναι χάλια.

Αυτό το αντιλαμβάνεται και ο Ντράγκι, αν και η ΕΚΤ δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, εκτός και αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφασίσουν να αμφισβητήσουν την επικρατούσα ορθοδοξία των ισολογισμένων προϋπολογισμών.

Στο μεταξύ, η Γερμανία παραμένει αμετάπειστη. Πρόσφατα απάντησε επίσημα στη Γαλλία ότι «δεν υπάρχει καμία αντίφαση μεταξύ της σταθεροποίησης και της ανάπτυξης»…

Άσχετα δηλαδή με το τι βλέπουμε να γίνεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η λιτότητα είναι… αναπτυξιακή.

Για αυτό η Ευρώπη σήμερα χρειάζεται τον ηγέτη μιας μεγάλης οικονομικής δύναμης να ορθώσει το ανάστημά του, και να δηλώσει ότι η λιτότητα δολοφονεί τις οικονομικές προοπτικές της.

Αυτός θα μπορούσε να είναι ο Hollande, και θα έπρεπε να είναι ο Hollande, αλλά δεν είναι.

Αν η κατάσταση συνεχίσει ως έχει, ή χειροτερέψει και άλλο, τι μέλλει γενέσθαι με το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που θα βασίζονταν στην κοινή ευμάρεια των χωρών της ΕΕ;

Δυστυχώς, με το να αποτύχει για λογαριασμό της Γαλλίας, ο Hollande απέτυχε και για λογαριασμό ολόκληρης της Ευρώπης, και τα χειρότερα έπονται.

Paul Krugman

New York Times

Απόδοση: S.A.