Για όλα φταίει το Κράτος…

Ο ΕΝΦΙΑ, με τους λανθασμένους υπολογισμούς, τα εξωφρενικά ποσά που βεβαίωσε για τους οφειλέτες και γενικά το αλαλούμ και τη σύγχυση που δημιουργήθηκαν σε πρώτη φάση, πριν γίνουν οι βελτιώσεις και οι διορθώσεις, έδωσε αφορμή στους Ελληνες, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, τουλάχιστον αυτοί που είχαν λόγο, να «ξιφουλκήσουν» εναντίον του υπουργείου Οικονομικών και φυσικά της κυβέρνησης.

Πολλά ελέχθησαν, πολλά ακούστηκαν, πολλές φορές «χοντρά» και «γαλλικά».

Ομως τι να σου κάνουν και οι αρμόδιοι και οι άλλοι υπηρεσιακοί παράγοντες του υπουργείου, όταν αυτό το Κράτος μόλις σήμερα αρχίζει να συγκροτείται και να οργανώνεται;

Δεκαετίες πελατειακών σχέσεων ρουσφετιού, χαριστικών και προνομιακών νόμων, διατάξεων και μέτρων.

Τι να σου κάνουν, όταν κάτοικοι συγκεκριμένων περιοχών έπαιρναν σειρά προτεραιότητας για να διοριστούν στο Δημόσιο, όταν οδικές αρτηρίες και δρόμοι χαράσσονται ζιγκ ζαγκ για να μη θιγούν ή για να ευεργετηθούν τα κτήματα «ημετέρων», όταν οι Ελληνες «έκτιζαν» στον αιγιαλό ή μέσα σε δάση και άλση;

Οι εκατοντάδες χιλιάδες αυθαίρετα κτίσματα επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.

Αυτό το Κράτος, από τη σύστασή του το 1830, πορευόταν μέσα στην ανωμαλία, την αταξία, την προχειρότητα, τις παθογένειες, τις αγκυλώσεις, τους τραμπουκισμούς και τις φατρίες που υποκαθιστούν κυβερνήσεις και αρχές.

Και η εξαιρετική ευκαιρία και ελπίδα για να γίνει σύγχρονο, οργανωμένο και ευνομούμενο κράτος χάθηκαν με τη δολοφονία του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Στάσεις, επαναστάσεις, δικτατορίες ένα σωρό, που έκαναν τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.

Ομως ποια σχέση μπορεί να έχει η περίπτωση του ΕΝΦΙΑ με όλα αυτά;

Εχει και παραέχει…

Μπαλκόνια και βεράντες μετατράπηκαν σε δωμάτια, πιλοτές σε στεγασμένους χώρους στάθμευσης, κοτέτσια μετατράπηκαν σε στούντιο, ιδιωτικές και κυρίως δημόσιες εκτάσεις καταπατήθηκαν, δάση μεταβλήθηκαν σε οικιστικές περιοχές και τόσα άλλα «ων ουκ έστιν αριθμός».

Πού να βρουν άκρη οι παράγοντες του υπουργείου μέσα σ' αυτό το χάος και την ασάφεια;

Με ποια στοιχεία να «δουλέψουν», όταν τους δίναμε ό,τι θέλαμε ή στο περίπου; Πάλι καλά που έβγαλαν άκρη.

Για τον Ελληνα η μετάθεση της ευθύνης και της υποχρέωσής του στο κράτος ή την «άτιμη κοινωνία» είναι η πιο προσφιλής συνήθεια.

Μόνον αυτός δε φταίει.

Ο Τζων Φ. Κένεντι, κατά την παραδοσιακή ομιλία στην ορκωμοσία του ως πρόεδρος, είχε πει: «Μη ζητάτε τι μπορεί να κάνει το κράτος για σας, αλλά τι μπορείτε να κάνετε εσείς για το κράτος».

Και εμείς διά μέσου των χρόνων τα έχουμε κάνει μαντάρα.

Γι' αυτό και όλες οι διορθωτικές προσπάθειες που καταβάλλονται αργούν να φέρουν αποτέλεσμα.

Εδώ που τα λέμε, αν δεν εμφανιζόταν το ΔΝΤ, ακόμη δε θα γνωρίζαμε πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι στον τόπο αυτόν.

Αυτά που έπρεπε να γίνουν εκατόν ογδόντα τέσσερα χρόνια τώρα, γίνονται σήμερα.

Ή καλύτερα άρχισαν να γίνονται.

Στράτος Σιμιτζής

Αγγελιοφόρος