Ζάδε ντρέπεται ο Χειμωνάς (…να λέει ότι είναι συγκραφέφς)!

Και όχι μόνο ο Χειμωνάς, να τα λαίμαι κι αφτά.

Και ο Τατσόπουλος. Και ο Χωμεϊνίδης. Και η Διβάνη. Και η Σότυ. Και ο Κόρτος.

Ή κάπως έτσι, μην κολλάμε στα ονόματα.

Όλοι αυτοί τελοσπάντωνε.

Διότι δεν πρέπει να τα γκρεμίζουμε όλα παίδες.

Μερικά πράγματα είναι στάνταρ.

Μας τα μάθανε στα σχολεία, στα κείμενα και στην έκθεση.

Στο τί θέλει να πει ο ποιητής, στο πόσες παρομοιώσεις-προσωποποιήσεις-μεταφορές χρησιμοποιήθηκαν στο κείμενο.

Έτσι γίναμε ανθρώποι…

Μας τα μάθαν και οι γονιοί μας.

Που μπορεί να ήταν από χωριό αλλά τα βιβλία τα σέβονταν και τα υπολείπτονταν τόσο πολύ (ωσάν τον Αγρινιώτη Ιατρό του Ροϊδη) που δεν τα άγγιξαν ποτέ μη χαλάσει η διακόσμηση και μας περάσουν για χωριάτες.

Ξέρουμε λοιπόν ότι οι συγγραφείς-ποιητές και γενικώς αυτοί οι πνεβματικοί ανθρώποι είναι συνήθως μεγάλης ηλικίας, φορούν σχεδόν πάντα γυαλιά, κρατάνε ντροπαλά το χαρτοφύλακά τους, λένε καλημέρα-καλησπέρα-καληνύχτα στους πάντες (αλλά με συστολή).

Μένουν μόνοι κι έρμοι, αφοσιωμένοι στο έργο τους 24 ώρες στο 24ωρο και η μόνη καθημερινή τους συντροφιά είναι μια συνήθως ευτραφής και καλόκαρδη κυριούλα που ζει παραδίπλα και τους κάνει τη μπουγάδα ενώ συχνά-πυκνά (μα πάντα επί ματαίω) τους προξενεύει κάποια άλλη καλή κυριούλα που ατύχησε.

Ξέρουμε επίσης ότι ποτέ (μα ποτέ λαίμαι) δε βρίζουν, δεν καπνίζουν, δεν πίνουν και γενικώς δεν παίρνουν ναρκωτικά.

Άποψη δημοσίως δεν εκφράζουν εκτός αν είναι κάτι που εκφράζει τους πάντες (οι κακοήθεις αυτό το ονομάζουν “κοινοτοπία” αλλά αυτοί είναι παλιοχαρακτήρες και δε λαμβάνονται υπόψη).

Είναι επίσης αυτοί οι οι πνεβματικοί ανθρώποι, χωρίς καμία εξαίρεση, απολύτως κατά της βίας.

Οφείλουν να είναι. Κι όχι μόνο.

Οφείλουν να είναι τα τέλεια θύματα.

Οφείλουν να δέχονται πάσης φύσεως προσβολές κατά των ίδιων και των οικείων τους, να απειλούνται (π.χ. με κρεμάλες στο Σύνταγμα), να τρώνε και ξύλο αλλά να μην αντιδράνε.

Να μην αντιδράνε σαν κανονικοί ανθρώποι.

Διότι αυτοί δεν είναι κανονικοί, είπαμε, είναι πνεβματικοί!

Εξάλλου τί χολοσκάνε;

Στο τέλος εφόσον έχουν το δίκιο με το μέρος τους κι όπως ξέρουμε από όλες τις ταινίες (ή σχεδόν όλες) στο τέλος ο καλός κερδάει, κάποιος θα έρθει να τους σώσει. Ο Σούπερμαν θα 'ναι, ο Μπάτμαν θα 'ναι, ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Σκουρλέτης, θα σας γελάσω, αλλά δεν έχει σημασία.

Αμ το άλλο με το σεξ;

Ποτέ και για κανένα λόγο, δεν κάνουν σεξ, δε μιλάνε για το σεξ, δεν κάνουν αστεία για το σεξ.

Είναι σχεδόν ασεξουαλικοί.

Αλλιώς τί σόι πνέβμα να βρουν;

Και παραδοσιακά όλοι αυτοί πρέπει άντρες να είναι. Κανονικοί.

Το πώς διάολο φτάσαμε να έχουν ξεφυτρώσει τόσες γυναίκες (κι όχι μόνο, ας μη μιλήσω για το “τρίτο φύλλο”, εκεί φτάσαμε!) που λένε ότι είναι συγγραφείς και ποιήτριες αντί να πάνε να πλύνουν κάνα πιάτο, με μπερδεύει αρκετά.

Και, εννοείται, με κάνει (κι αυτό) να αγαναΧτώ.

Γι’ αυτό “κύριε” Χειμωνά κάτσε κάτω (ρε) και μη μιλάς.

Ή θα είσαι συγγραφέας με τα ούλα σου που λέει ο λόγος ή θα είσαι σαν και μας. Και επειδή είσαι όχι μόνο σαν και μας αλλά και κατά τι καλύτερος, αυτό δε γίνεται να σου συγχωρεθεί!

Ο Παραβάτης

ΥΓ: Πέρα απ΄την πλάκα, όταν αυτή η χώρα και η κοινή της γνώμη καταλάβει ότι άνθρωπος χωρίς γωνίες και χωρίς (μπόλικα) ελαττώματα δεν είναι δυνατό να είναι πραγματικά ένας πνευματικός άνθρωπος, τότε ίσως θα πάψει να αναρωτιέται στα δύσκολα “που πήγαν όλοι αυτοί”;

Διότι θα τους αναγνωρίζει όταν τους βλέπει και αντί να τους σταυρώνει θα είναι επιεικής μαζί τους.

Εκτός αν μπορεί στο διηνεκές χωρίς αυτούς.

Με κάτι άλλους στη θέση τους να τους παριστάνουν.

Που νομίζω αποδείχτηκε πια, ότι δεν μπορεί.