Ας γίνουμε Ουγκάντα, αρκεί αυτοί να είναι φύλαρχοι!

OK, πες ότι αυτό το συνεχές pressing του ΣΥΡΙΖΑ για εκλογές εδώ και τώρα επιτυγχάνει τον στόχο του και οδηγούμαστε σε πρόωρες κάλπες είτε μέσα στον Νοέμβριο είτε στις αρχές του επόμενου χρόνου.

Και μετά τι;

Εχουν αναλογιστεί οι πολιτικοί σχεδιαστές του ΣΥΡΙΖΑ τι ευθύνες θα επωμιστούν και ποια κατάσταση θα παραλάβουν να διαχειριστούν είτε μόνοι τους είτε σε συνεργασία με κάποιο άλλο κόμμα;

Προφανώς ελάχιστοι έχουν την πλήρη εικόνα της κατάστασης και οι περισσότεροι είναι τόσο μεθυσμένοι από την εξουσία την οποία πλησιάζουν δημοσκοπικά που δεν βλέπουν τίποτα άλλο εκτός από μια ιστορική ρεβάνς της Βάρκιζας, αυτή τη φορά με τη λαϊκή ψήφο.

Αυτά, όμως, δεν είναι σοβαρά πράγματα και καθόλου μα καθόλου υπεύθυνα έναντι της χώρας και των πολιτών.
Σαφώς και έχει το δικαίωμα και είναι εντός των συνταγματικών ορίων το κάθε κόμμα και ο κάθε βουλευτής να ψηφίζει ή να καταψηφίζει κάποιο πρόσωπο για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Σαφώς και έχει δικαίωμα να προειδοποιεί την κυβέρνηση να μην παίρνει σημαντικές αποφάσεις που θα δεσμεύουν την επόμενη κυβέρνηση.
Πέρα, όμως, από τα συνταγματικά όρια και την πολιτική ορθότητα, υπάρχουν η κοινή λογική αλλά και το γενικό συμφέρον της χώρας και του λαού, τον οποίο όλοι διατείνονται ότι υπηρετούν μέσα από τις πολιτικές τους.

Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, τι έχει στο πρόγραμμά της η σημερινή κυβέρνηση για το αμέσως επόμενο διάστημα, το οποίο κατά την εκτίμηση της αντιπολίτευσης δεν πρέπει να ολοκληρώσει;
■ Την απεμπλοκή από το ΔΝΤ και την αναζήτηση εναλλακτικών μορφών επιτήρησης στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
■ Την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων για να καταστεί το χρέος βιώσιμο μέσω επιμήκυνσης της αποπληρωμής.
■ Τη σταδιακή φοροελάφρυνση των πολιτών.
■ Την έξοδο στις αγορές για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών μετά από πέντε χρόνια.
Αναρωτιέμαι μετά ταύτα ποιος από αυτούς τους στόχους είναι τόσο καταστροφικός ώστε να μην επιτραπεί στην κυβέρνηση να τον πετύχει ή, τέλος πάντων, να τον παλέψει;
Είδαμε την περασμένη εβδομάδα τι δύναμη έχουν οι αγορές, πώς τιμωρούν την κυβερνητική σπουδή να απεμπλακεί άμεσα από το ΔΝΤ και πώς μετουσιώσουν την πολιτική αβεβαιότητα που έχει ενσκήψει με ευθύνη του συνόλου του πολιτικού προσωπικού.
Θα κατηγορούσε κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ για μειωμένη επαναστατικότητα και ριζοσπαστισμό αν άφηνε να κυλήσουν οι εξελίξεις μέχρι τον Μάρτιο χωρίς να πυροδοτεί πολιτικές εντάσεις; 

Ή μήπως θα κατηγορούσε κανείς τη Ν.Δ. για μειωμένη αντίδραση αν δεν έβγαινε η Βούλτεψη να φοβερίζει με άδεια ΑΤΜ;
Δυστυχώς όμως όλοι τους, παίζοντας ένα ακατανόητο παιχνίδι εντυπωσιασμού που έχει βαρύτατες και άμεσα μετρήσιμες συνέπειες στην οικονομία και στους πολίτες, κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν άτομα μειωμένης αντίληψης και γι’ αυτό απολαμβάνουν το ακαταλόγιστο.
Οι πολίτες όμως που υφίστανται όσα υφίστανται πέντε χρόνια τώρα δεν αντέχουν άλλο αυτό το θέατρο παραλόγου.

Από τη μια τις αλλεπάλληλες γκάφες της κυβέρνησης για απλά αυτονόητα πράγματα και από την άλλη το μακιαβελικό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Δεν αντέχουν άλλο ούτε τους μαξιμαλιστικούς στόχους της κυβέρνησης, ούτε τις υπερφίαλες προτάσεις της αντιπολίτευσης, η οποία θεωρεί ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου και ότι οι δικές της προτάσεις θα γίνουν ασμένως αποδεκτές από τους δανειστές, καθώς θα πάθουν πανικό από τα ακατανίκητα επιχειρήματά τους!
Λίγη σοβαρότητα από όλους για να μην πάνε στράφι οι θυσίες του ελληνικού λαού τα τελευταία χρόνια είναι το ελάχιστο ζητούμενο.

Και αν δεν συναισθάνονται ότι δεν μας παίρνει να γίνουμε για άλλη μία φορά το επίκεντρο του ευρωπαϊκού προβλήματος, γιατί απλά δεν αργεί η στιγμή να μας αφήσουν στην τύχη μας και να ασχοληθούν με τα δικά τους προβλήματα, τότε πολύ φοβάμαι ότι δεν θα βρούμε ώμο να κλάψουμε!

Βασίλης Στεφανακίδης

Πρώτο Θέμα