Υπέροχες μέρες…

Στις 7 Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους, παρακολούθησα στην Εφημερίδα των Συντακτών, ένα βίντεο όπου ο αρχηγός της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ Νίκος Μιχαλολιάκος, πιστός στο μανιάτικο μετερίζι, αποκαλύπτει μεταξύ άλλων, ότι θα διαγουμίσει την Βουλή, καταλύοντας το Σύνταγμα και τους Νόμους.

Ο βλαξ Πάνος Καμμένος, προτρέπει σε λιντσάρισμα τους πολίτες της Χαλκιδικής εναντίον του δημάρχου Χρήστου Πάχτα. Κομμουνιστές, αναρχοφασίστες, δουλέμποροι ακτιβιστικού ζόφου, μουρλοκακομοίρες που λαχταρούν εξέγερση καθότι φτωχές οι εγκαταλελειμμένες λαγόνες τους, θεωρητικοί της απολυτότητας με σημαία τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κάθε καμένο βλήμα που έχει βήμα επί του άμβωνος ονόματι twitter, αγορεύουν και απειλούν με στόχο το ανάπηρο όραμα: μια βαλκανική σοβιετία, έμπλεη χωριάτικου μένους που στρέφεται κατά των ατομικών δικαιωμάτων, του κοσμοπολιτισμού, της εβραϊκής κοινότητας και του γλωσσικού ολισμού με σήμα την MARFIN.

Οι προαναφερόμενοι δεν εξαιρούνται από την δήλωση του Θεόδωρου Πάγκαλου: «Η ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ είναι εθνικιστικού περιεχομένου. Αυτό λέγεται στα γερμανικά «εθνικοσοσιαλισμός», δηλαδή nazional sozialismus». 

Εκτός του ΣΥΡΙΖΑ που ονειρεύεται κρεμάλες, λενινιστικό παράδεισο με έντερα να κοσμούν την είσοδο στο σημερινό Κρεμλίνο και αντάρτικα που υμνούν το ΠΑΣΟΚ που όλοι αγάπησαν, όλος ο εσμός των τεράτων που βαυκαλίζεται περί ικανότητας ότι αγγίζει τ’αστέρια, αγνοεί αυτό που πραγματικά συμβαίνει: με άλλοθι τα προτάγματα της Αριστεράς (ποια Αριστερά;) και την ψευδαίσθηση ότι αντικειμενικοποιείται η παράδοση, προς αναβίωση των ελλαδικών εθίμων, με σκοπό την επανάκτηση της γαλάζιας ύπαρξης (νερό, αλάτι και Μύκονος), που ζει με δανεικά και διαφυλάττει την επανάληψη αφού δεν έχει οράματα για το παρόν, η μάζα αδρανοποιείται βουλιάζοντας στον καναπέ των συνθημάτων και των φεστιβάλ.

Τα ψυχικά ανέκδοτα λόγω σιγουριάς για το αλάθητο της σοσιαλιστικής ορθοδοξίας αδρανούν.

Η κινητικότητα καταργείται δεδομένου ότι το απάγκιο της μαρξικής εκλαΐκευσης λειτουργεί αντίστροφα.

Η σιγουριά του Καλού -είμαι Αριστερός άρα αρκεί που υπάρχω- καταλύει το μελλοντικό επίτευγμα εν είδει αυτάρκους Πυθίας.

Η θεοποίηση του Λουκάνικου, σκύλου που γαύγιζε σε διαδηλώσεις φρικιών που νομίζουν ότι ο κόσμος αλλάζει με ενδυμασία Garibaldi, τσιτάτα από το ιταλικό προλεταριάτο της Σικελίας στις απαρχές του 20ου αιώνα και γκραφίτι με αναφορές στο σταλινικό πέος, προδίδει τις εγχώριες καταβολές: μια χώρα που δεν έχει ιδέα από την οντολογία του Διαφωτισμού· μια αντιευρωπαϊκή επαρχία που υιοθετεί ανιμιστικές δοξασίες σε εννοιολογικά πτώματα· ένας αχταρμάς φυλών που θεωρεί ιερό οτιδήποτε απορρέει από το βοτανικό βασίλειο, τα εσχατολογικά σπήλαια βάρβαρων φυλάρχων και την παλαιολιθική γλώσσα προ-οργανικής μέθεξης με σήμα την αντιθεσμική μνησικακία.

Πιονιέροι του Κορανίου, θαυμαστές των μαοϊκών πάρεργων, μελετητές των πρακτικών της Τρίτης Διεθνούς, βασιλοχουντικοί και υμνητές της Μαρίας Τυδώρ, εκβιαστές και δολοφόνοι, επαρχιώτες και φασίστες αρκούν για τον μελλοντικό μελετητή.

Στο ίδιο καζάνι βράζουν όλοι, απαξιώνοντας κανόνες, ισορροπίες και συνέπειες. Κατά βάθος δεν διαφέρουν από τους σφουγγοκωλάριους της Albany Regency στις αρχές του 1820 στην Νέα Υόρκη.

Τότε που διάφορα υποκοσμικά λόμπι επαιτούσαν για χάρες και δύναμη έμπροσθεν του διαμορφωμένου Καπιτωλίου…

Διαβάζω ότι στην Αυστραλία, οποιοσδήποτε έπηλυς προσεγγίσει τα σύνορα χωρίς βίζα δεν πρόκειται να εισαχθεί στην χώρα, ανεξαρτήτως πολιτισμικού background και εκπολιτιστικής καταβολής.

Εν Ελλάδι η απουσία κοινωνικού ελέγχου και η κουτοπόνηρη ιδεολογία ότι η Δημοκρατία υπολειτουργεί, οπότε όλα επιτρέπονται μέχρι να σε πιάσουν, έχει δημιουργήσει ένα θλιβερό ανάγλυφο που βαφτίζει «αντιφασιστικό» το ακόλουθο patchwork: εθελοτυφλία για τους δεκαπεντάχρονους Άραβες καμικάζι στο Ισραήλ, ανταλλαγή εσωρούχων και συνταγών χούμους εν μέση οδώ, βανδαλισμοί Πανεπιστημίων και κατάποση ρακής στην Ιπποκράτους Εξαρχείων, μπαφόχνοτα με συνοδεία πανκ σε 2Χ2 δώματα, δανεικά από την μάνα μέχρι να γίνει η επανάσταση, εισροή λαθρομεταναστών με καταβολή παχυλών επιδομάτων από τους ήδη υπερφορολογημένους πολίτες (με την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ οι φόροι θα τετραπλασιαστούν παρεμπιπτόντως) και υμνολογίες υπέρ της αναρχίας σε σουβλακερί με τσιφτετέλια και χαλάλ.

Κατανοώ μέχρι ενός σημείου την απαίτηση ενός εφήβου να μεταμορφώσει τον κόσμο στα δικά του μέτρα και σταθμά. C’est pas grand chose.

Ωστόσο, το μένος που υφιστάμεθα άπαντες στην καθημερινότητα, προέρχεται από ενήλικες που εν έτει 2014, δεν έχουν απεμπλακεί απ’το χριστιανικό τους απωθημένο, το φυγόπονο ρεμπέτικο μελόδραμα και την μύχια επιθυμία τους να κατέχουν τον πλούτο του διπλανού τους.

Για πολλοστή φορά συμφωνώ με την Σώτη Τριανταφύλλου, η οποία έχει πει το εξής: «το κοινωνικό μίσος που θεωρείται επαναστατικό, είναι συντηρητικό». 

Πράγματι. Βαθιά συντηρητικό.

Δεν απέχουμε πολύ από το βικτοριανό κουκούλι, την δυσκινησία του δημοσίου τομέα, τον συνωμοσιολογικό οίστρο ελλείψει επιχειρημάτων, την ασυνείδητη σιγουριά ότι η εσώτερη χώρα στην οποία κατοικούμε δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την αλλοδαπή επιστήμη, την χαρά της δημιουργίας, τα ταξίδια και την ελαφρότητα της ύπαρξης.

The Elf at Bay