Με έναν αδριάντα ξεχνιέμαι…

Τα ονόματά τους, όπως τα διαβάζεις το ένα μετά το άλλο στη σειρά, καταπλήσσουν: Νταβλούρος, Κοψαχείλης (ο Τιμολέων, φυσικά), Κουτσογιαννακόπουλος, Σαμπαζιώτης!

Ολοι αυτοί μέσα;

Και όχι μόνον· στο σχήμα συμμετέχουν και οι Τζαμτζής, Καράογλου, καθώς και οι κυρίες Μπατσαρά, Σκόνδρα και Καραμανλή.

Οταν πια βλέπεις να περιλαμβάνεται και το όνομα της Παναγιώτας (Τάνιας) Ιακωβίδου, καταλαβαίνεις ότι η πρωτοβουλία τους πηγάζει κατευθείαν από τον πυρήνα της κοινοβουλευτικής Ν.Δ., που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε «πρωτοπορία», στο επίπεδο της σκέψης και των ιδεών τουλάχιστον.

Επομένως, ως υπεύθυνος σχολιαστής οφείλω κι εγώ να προσεγγίσω με την αρμόζουσα σοβαρότητα το αίτημα που προωθούν με κοινοβουλευτική ερώτηση είκοσι τρεις βουλευτές της Ν.Δ. (ο ανθός της Κ.Ο.), για να στηθεί στην Αθήνα ανδριάντας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Στοιχειοθετούν το αίτημά τους επικαλούμενοι την (παραδοσιακή πλέον ― τόσα χρόνια που περάσανε...) «αδιαλλαξία των Σκοπιανών».

Μας το παίζετε αδιάλλακτοι;

Πάρτε λοιπόν έναν Αλέξανδρο σε ανδριάντα, για να σας γίνει μάθημα. Ομολογουμένως, δεν ξέρω πώς θα λειτουργήσει στην πράξη, στο πεδίο της διπλωματίας δηλαδή, αλλά στο επίπεδο του κοινού αισθήματος θα λειτουργήσει καταπραϋντικά και, προφανώς, για τον λόγο αυτόν προωθούν το συγκεκριμένο αίτημα οι είκοσι τρεις κοινοβουλευτικοί.

Καταπραϋντικά, διότι... Δεν θέλω να σας τρομάξω, αλλά εκτός από εξυπνότερος λαός στον κόσμο, συμβαίνει να είμαστε και ο αγαθότερος. (Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Μόνον στο ελληνικό σύμπαν...)

Ετσι, λοιπόν, ζούνε ανάμεσά μας πολλοί -μα πάρα πολλοί- που ούτε τους υποψιαζόμαστε και οι οποίοι ήλπιζαν ότι μέσα στο περίφημο ταφικό μνημείο θα βρεθεί ο Αλέξανδρος αυτοπροσώπως (μια και μιλάμε για «ένοικο», λες και μιλούν για ζωντανό...)

Στην αντίληψή τους, αυτό θα ήταν κόλαφος -τι λέω; Κατραπακιά!- στην αναίδεια των Σκοπιανών.

«Ρε μεγάλε, τυχαίο είναι που τον θάψανε στη δική μας Μακεδονία;», είναι το ερώτημα που θα τους έτριβαν στα μούτρα, των Σκοπιανών.

Καθώς όμως το ενδεχόμενο να είναι ο Αλέξανδρος στον τάφο απομακρύνεται στον ορίζοντα των πιθανοτήτων όσο περνάει ο καιρός, όλοι αυτοί οι άνθρωποι απογοητεύονται.

Γι’ αυτό, σου λένε οι βουλευτές, βάλε εκεί έναν ανδριάντα (που τον έχεις πληρώσει κιόλας) να παρηγορηθεί ο κόσμος.

Αστεία σκέψη στον κανονικό κόσμο, μεγαλειώδης και ιδιοφυής σύμφωνα με τη λογική του Υπαρκτού Ελληνισμού.

Διότι εδώ μετράνε πάνω απ’ όλα τα σύμβολα.

Η πολιτική γίνεται με μεγάλες χειρονομίες, που εκφράζουν προθέσεις και αισθήματα.

Δείτε, λ.χ., πώς αντέδρασε ο αρμόδιος για τα αθλητικά υφυπουργός, μόλις έγινε γνωστός ο θάνατος φιλάθλου που είχε τραυματισθεί από χουλιγκάνους: αποφάσισε να μείνουν κλειστά τα γήπεδα για μία Κυριακή.

Εύγε του, ασφαλώς.

Αλλά ας έχει υπ’ όψιν ότι όταν ανοίξουν ξανά, τη μεθεπόμενη Κυριακή, θα είναι τα ίδια ακριβώς όπως και πριν ― για να μην πω χειρότερα, διότι ο πρώτος που αντιλαμβάνεται την αδυναμία μιας Πολιτείας να εφαρμόσει τον νόμο και να επιβάλει την τάξη είναι ο υπόκοσμος...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή