«Το 2010 εγώ δεν πέρασα καλά. Ούτε την επόμενη
χρονιά. Ούτε την άλλη. Είχα βιώσει τα γεγονότα κάπως σαν προσωπική ήττα. Είχα
μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.
Δεν μπορούσα να φανταστώ πως η χώρα μου, οι
άνθρωποι γύρω μου, ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι, αντιδρούσαν τόσο
σπασμωδικά, τόσο τυφλά, τόσο αυτοκαταστροφικά στην πρώτη στραβή.
Και σε μια «στραβή» που στο κάτω-κάτω αφορούσε
μόνο λεφτά, μείωση εισοδημάτων. Τι θα κάναμε δηλαδή αν μας συνέβαινε κάτι χειρότερο;»
γράφει στις 24/9 ο Φώτης Γεωργελές κι αναρωτιέμαι εάν το είχα γράψει κι
εγώ κάποτε, έτσι ακριβώς, χωρίς να αλλάξω μια λέξη.
Το 2010 κι εγώ δεν πέρασα καλά.
Δεν μπορούσα να χωνέψω ότι ήμασταν απρόθυμοι να
δούμε την πραγματικότητα, να δείξουμε ότι διαθέτουμε γερή κράση, να κινηθούμε
στη σωστή κατεύθυνση, ότι δε διαθέταμε καν ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Το μόνο καταφύγιό μου ήταν οι ελάχιστοι άνθρωποι
με τους οποίους μπορούσα να συνεννοηθώ.
Και το χιούμορ, το οποίο -με τους συγκεκριμένους
ελάχιστους ανθρώπους- έφτανε στο όριο του μακάβριου, επειδή γύρω μας νιώθαμε
ατμόσφαιρα θανάτου. Θανάτου της λογικής…
«Δεν είναι δυνατόν να το ζούμε αυτό.
Πρέπει να κάνουμε κάτι πολύ θεαματικό για να
προσελκύσουμε την προσοχή στην ουσία των αιτίων της ελληνικής κρίσης» λέγαμε με
φίλο μεγάλο χιουμορίστα.
Αφού κουβεντιάζαμε «λογικές» πρακτικές τις
οποίες απορρίπταμε, κάθε φορά καταλήγαμε ότι η μόνη ενδεδειγμένη λύση ήταν η
αυτοκτονία.
Έτσι, σκεφτόμασταν πιθανούς τρόπους, αλλά είχαμε
καταλήξει ότι θα έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε στο εξωτερικό, για να είναι
ισχυρότερες οι εντυπώσεις.
Δεν καταλήξαμε στον τρόπο, αλλά έτσι κι αλλιώς η
συζήτηση δεν είχε σκοπό να οδηγηθούμε σε αυτοκτονία διαμαρτυρίας, αλλά να
εκτονώσουμε αυτοσαρκαζόμενοι τα αφόρητα συναισθήματα που μας διακατείχαν.
Καιρό αργότερα, όταν άρχισαν «οι αυτοκτονίες του
μνημονίου», λέγαμε μεταξύ μας «Καλά που δεν αυτοκτονήσαμε τότε, γιατί θα μας
μετρούσαν κι εμάς στα θύματα του μνημονίου.
Ποιους, εμάς! Θα γινόμασταν θύματα στυγνής
εκμετάλλευσης».
Στις χειρότερες στιγμές των περασμένων ετών,
καταφεύγαμε πάντοτε στο εύρημα του «Ούτε να αυτοκτονήσεις δεν είναι: θα σε
μετρήσουν σαν θύμα του μνημονίου». Ήταν το ξόρκι μας στις δυσκολίες, η άμυνά
μας στη μοναξιά του «ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ».
Το αναφέρω επειδή πέρασα τις τελευταίες ώρες
διαβάζοντας σε site την είδηση για τον 70χρονο ο οποίος «πέθανε στην ουρά της
Εθνικής περιμένοντας να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ» και μόλις πριν λίγο είδα σε
τηλεοπτικό ρεπορτάζ μια γυναίκα συγγενή του θανόντα, πιθανόν να ήταν κι η
σύζυγος, να λέει για τον θανόντα «Δεν είχε στενοχώριες, δεν είχαμε πρόβλημα».
Η ρεπόρτερ να ρωτάει εάν τον απασχολούσε ο ΕΝΦΙΑ
κι η γυναίκα να απαντάει «Όχι, όχι, τα είχαμε όλα πληρωμένα»...
Και το ρεπορτάζ να επιμένει «Πέθανε στην ουρά
περιμένοντας να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ»…
Όπως και όλα τα ρεπορτάζ.
Συλλυπητήρια στην οικογένεια του ανθρώπου.
Αυτό μόνο.
Τα υπόλοιπα είναι για να χαίρεται ο λύκος στην
αναμπουμπούλα. Και τυμβωρυχία. Ντροπή.
Χριστίνα Ταχιάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου