Η επικίνδυνη μετριότητα του Γιώργου Παπανδρέου…

Όποιος έχει γνωρίσει τον Γιώργο Παπανδρέου ή όποιος απλώς έχει παρακολουθήσει την πολιτική διαδρομή του, δεν μπορεί παρά να του αναγνωρίσει χαρίσματα, αλλά επ’ ουδενί θα είναι πειστικός αν ισχυριστεί ότι ο γιος του Ανδρέα είναι ιδιαιτέρως ευφυής.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν δεν έφερε το βαρύ -για την σύγχρονη ελληνική κοινωνία- επίθετο των Παπανδρέου, πολύ δύσκολα θα έκανε καριέρα στην πολιτική σκηνική.

Θα ήταν ένα ακόμη golden boy της Αθήνας, που ίσως να πήγαινε στη δουλειά με το ποδήλατό του και θα περίμενε το Σαββατοκύριακο για να ασκηθεί στη θάλασσα με το κανό του ή για δει τους φίλους του και να τους μιλήσει για την πράσινη ανάπτυξη, ή ακόμη ακόμη να συναντήσει φίλες που γνώρισε στο γυμναστήριο.

Όλα αυτά θα ήταν πολύ ωραία και χρήσιμα, αν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ήθελε ν’ ασχοληθεί με την πολιτική.

Αν ανατρέξει κάποιος σε όλες, μα όλες, τις υπουργίες του Γιώργου Παπανδρέου, δύσκολα θα βρει κάτι που να έχει τη σφραγίδα του, να σηματοδότησε τομές και πνοή γα το μέλλον.

Μόνο πομφόλυγες!

Γνήσιο δημιούργημα της οικογενειοκρατίας, έμοιαζε να ταλαιπωρείται ο ίδιος και να ταλαιπωρεί όλους ημάς, απέκτησε και το προσωνύμιο «το παιντί», από τα σπασμένα ελληνικά της μητέρας του, που ονειρευόταν να τον δει πρωθυπουργό.

Ταυτισμένος με το βαθύ κόμμα και τους άφρονες συνδικαλιστές, ζούσε ζωή χαρισάμενη, σ’ ένα βιότοπο επικίνδυνης μετριότητας.

Όλα στη ζωή του ήρθαν βολικά.

Δεν αναζήτησε ποτέ τους σωστούς χρόνους –τάιμινγκ στα νεοελληνικά- δεν έδειξε ποτέ να έχει ιδιαίτερη σχέση με την υπευθυνότητα.

Ακόμη κι όταν η τύχη του τα έφερε βολικά, κλώτσησε μόνος του όσα απλόχερα αυτή του προσέφερε.

Όταν νίκησε με 10 μονάδες διαφορά τον ουσιαστικά παραιτημένο Κώστα Καραμανλή, είχε εκστομίσει το περίφημο «λεφτά υπάρχουν» στο πόπολο, λέγοντας είτε συνειδητά ψέματα, είτε επειδή δεν ήξερε τι του γινόταν κι είχε πέσει θύμα των διάφορων συνεργατών και συνοδοιπόρων του.

Δεν το λες κι ευφυές όλο αυτό, όταν δεν υπήρχε σώφρων άνθρωπος εντός ή εκτός Ελλάδας, που να μη γνωρίζει πως δεν «υπάρχει σάλιο» και τα δανεικά είχαν τελειώσει.

Κι όμως εκείνος αντί να λάβει ουσιαστικά μέτρα, αντί να προβληματιστεί, αντί να βγει και να πει τις αλήθειες, έκανε παροχές.

Την ίδια ώρα, όπως απεδείχθη, συνομιλούσε με τον τότε επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν, για να βρει λύσεις.

Δεν το λες κι ευφυές αυτό.

Κι όταν είδε ότι η προσφυγή στους μηχανισμούς στήριξης ήταν μονόδρομος, αντί να πει την αλήθεια και να ζητήσει από την ελληνική κοινωνία εξουσιοδότηση για την προσφυγή της Ελλάδας στους μηχανισμούς στήριξης και τα μνημόνια, προχώρησε μόνος του.

Δεν το λες κι ευφυές αυτό.

Ακόμη και τότε όμως, αντί να προχωρήσει σε γενναία μεταρρυθμιστικά μέτρα, δέσμιος του κομματισμού και των ουτοπικών του αναζητήσεων, έκανε υπουργούς τους φίλους του που ουσιαστικά τορπίλιζαν κάθε αλλαγή στο κράτος.

Οι θυσίες της κοινωνίας που ξεκίνησαν τότε, δεν είχαν άλλο αποτέλεσμα από την εξαΰλωση του 48% που είχε λάβει στις εκλογές.

Δεν το λες κι ευφυές αυτό.

Κι επειδή όπως είπαμε προηγουμένως, η σχέση του με τους σωστούς χρόνους δεν ήταν ποτέ σωστή, βλέποντας τις πορείες των αγανακτισμένων και την λαϊκή δυσαρέσκεια, αποφάσισε να προσφύγει σε εκλογές που θα διακύβευαν την πορεία της χώρας στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης.

Πολύ περισσότερο όταν οι ηγέτες των δανειστών μας, είχαν στηρίξει με νύχια και με δόντια την πορεία της χώρας, έστω και με σκληρούς όρους.

Δεν το λες κι ευφυές αυτό.

Δεν το κατάλαβε καν, ούτε όταν στις Κάννες άκουσε ουκ ολίγα γαλλικά από τον Σαρκοζί, αντιμετώπισε μια Μέρκελ που έβγαζε αφρούς από το στόμα κι έβλεπε τα βλέμματα των λοιπών Ευρωπαίων ηγετών να τον κοιτούν ως εξωγήινο.

Ήταν η αυλαία μιας αποτυχημένης και μοιραίας για τον τόπο πρωθυπουργίας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου εν συνεχεία και μετά την εκπαραθύρωσή του, άρχισε τον εκπαιδευτικό τουρισμό.

Άρχισε ομιλίες σε πανεπιστήμια κι ιδρύματα –πάντα με το αζημίωτο- για να δώσει τα φώτα του (!!!) σε φοιτητές της παγκόσμιας κοινότητας.

Ποτέ του δεν αναγνώρισε τα λάθη του, ποτέ του δεν ανέλαβε τις ευθύνες του, ποτέ δεν μίλησε με ειλικρίνεια ακόμη και στον εαυτό του.

Όλα για τον ίδιο ήταν θέμα συνωμοσίας.

Έφτασε στο σημείο να συνομιλεί με τον Κουβέλη, τις παραμονές των ευρωεκλογών, να συναγελάζεται με τους πλέον αποτυχημένους πολιτικούς της μεταπολίτευσης που ήταν κι είναι το στενό του περιβάλλον, ενώ οι δικοί του «έστησαν» την απίστευτη αθλιότητα εις βάρος του νυν προέδρου του ΠαΣοΚ, στην εκδήλωση των τεσσαρακοστών γενεθλίων του κόμματος που είχε ιδρύσει ο πατέρας του.

Δεν τα λες κι ευφυή όλα αυτά.

Τώρα, εν όψει μιας πιθανής εκλογικής αναμέτρησης, αποφάσισε να ροκανίσει την καρέκλα του νυν προέδρου του ΠαΣοΚ, ζητώντας έκτακτο συνέδριο κι αλλαγή ηγεσίας.

Δεν το λες κι ευφυές αυτό.

Τώρα, που η χώρα βρίσκεται στην πιο δύσκολη διαπραγμάτευση των τελευταίων ετών, ο Γιώργος Παπανδρέου διακυβεύει την πολιτική σταθερότητα του τόπου κι «εκβιάζει» μέσω φίλων του βουλευτών την κυβερνητική προοπτική.

Δεν το λες κι ευφυές αυτό.

Ελπίζω όμως να είναι ευφυής η ελληνική κοινωνία και να μην ασχοληθεί με τη νεκρανάσταση ενός φαντάσματος που τόσο την πλήγωσε…

Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

GR Post