Ζούμε στη Κούβα της Μεσογείου!

Σκηνή πρώτη: γύρω στις 2.00 χτες το μεσημέρι πάω να πάρω ταξί στο ύψος του Μεγάρου Μουσικής.

Βλέπω καμιά δεκαριά ηλικιωμένους να κάθονται με μεγάλη δυσκολία στα σκαλιά του Μετρό και παρτέρια κοντά στο σταθμό. 

      

 -Γιατί κάθεστε εδώ; ρωτάω.

 -Μα γιατί δεν δουλεύει το Μετρό. 

 -Γιατί δεν δουλεύει  ;

 -Έχουν γενική συνέλευση οι εργαζόμενοι, και κάνουν τρίωρη στάση εργασίας έως τις 2.00.

 -Και γιατί δεν πάτε να καθίσετε στις θέσεις που έχουν στις πλατφόρμες των τραίνων- όπου νάναι θα ξεκινήσει και πάλι η λειτουργία του .

 -Γιόκα μου, δεν δουλεύουν οι κυλιόμενες σκάλες ,και δεν μπορούμε να κατέβουμε ως εκεί κάτω με τα πόδια...

Για σκεφτείτε το: οι εργαζόμενοι του Μετρό ( του τραμ και του ηλεκτρικού ), αποφάσισαν να κάνουν γενική συνέλευση όχι στις 10.00 το βράδυ αλλά την ώρα της μεγάλης κίνησης του κόσμου για να  συζητήσουν  τα αιτήματά τους .

Και θεώρησαν σωστό να κατεβάσουν – με το έτσι θέλω- τους διακόπτες του Μετρό στερώντας από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες  την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το  σημαντικότερο δημόσιο μέσο μεταφοράς .

Σκηνή δεύτερη: μπαίνω στο ταξί και πάνω στη συζήτηση εκφράζω την αγανάκτησή μου για την στάση στο Μετρό.

Ο ταξιτζής διαφωνεί:      
- Και καλά , οι εργαζόμενοι στο Μετρό δεν έχουν δικαιώματα; 

- Ασφαλώς και έχουν δικαιώματα αλλά δεν είναι δυνατόν να κάνουν στάση εργασίας μεσημεριάτικά αδιαφορώντας για το επιβατικό κοινό. 

 -Δηλαδή δεν μπορούν να κάνουν στάσεις εργασίας;

 -Φυσικά και μπορούν. Θα πρέπει να φροντίσουν, όμως, το Μετρό να μην σταματήσει τη λειτουργία του .

Να κυκλοφορεί με πιο αραιά δρομολόγια χρησιμοποιώντας προσωπικό ασφαλείας.

- Μα τι λέτε κύριε , το δικαίωμα της απεργίας είναι ιερό.

- Βεβαίως, αλλά όχι να το πληρώνει ο πολίτης.

Ας πάνε να διαμαρτυρηθούν έξω από το γραφείο του υπουργού όχι να κρατάνε όμηρο μία ολόκληρη πόλη, ιδιαίτερα μάλιστα σε μία δύσκολη εποχή που το ένα τρίτο της ελληνικής κοινωνίας είναι άνεργο ενώ εκείνοι   έχουν εξασφαλισμένη εργασία και μισθό...         

Προσέξτε : ένα μεγάλο μέρος του κόσμου όχι μόνο αποδέχεται την ταλαιπωρία στο όνομα των εργασιακών δικαιωμάτων μιας ομάδας εργαζομένων αλλά δεν μπορεί καν να καταλάβει  την έννοια της κοινωνικής υποχρέωσης του πολίτη απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία.
Είναι δυνατόν να απεργούν οι καθηγητές κατά την διάρκεια των εξετάσεων;
Είναι δυνατόν να απεργούν οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας στο αποκορύφωμα της τουριστικής σεζόν;
Είναι δυνατόν να απεργούν οι αξιωματικοί των ενόπλων δυνάμεων κατά τη διάρκεια μιας κρίσης με την Τουρκία; 

Είναι δυνατόν να απεργούν οι γιατροί όταν υπάρχει μία επιδημία στη χώρα; 

Περάσαμε τέσσερα χρόνια αιματηρής λιτότητας και σκληρών θυσιών  , εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες έχασαν τη δουλειά τους , το 25 % του ΑΕΠ της χώρας χάθηκε  αλλά ακόμη δεν έχουμε -δυστυχώς- κατανοήσει τους λόγους που μας έφεραν στην χρεοκοπία. 

Ή απλώς πολύ βολικά "φορτώνουμε " την ανικανότητα και τη σπατάλη του κράτους στους πολιτικούς μας, απεκδυόμενοι κάθε προσωπικής ευθύνης για την τεράστια φοροκλοπή, για την διαφθορά σε κάθε βήμα της ζωής μας, για τα αλόγιστα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων  και των συνδικαλιστών    . 

Και συνεχίζουμε αμέριμνοι να ζούμε στην...  Κούβα της Μεσογείου βαδίζοντας προς την επόμενη χρεοκοπία.

Νότης Παπαδόπουλος

Το Βήμα