Θα πάμε εκεί που θέλουμε… ή εκεί που θα μας οδηγήσουν;

Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, απρόσμενες χρονικά για μερικούς, αλλά αναμενόμενες για πολλούς άλλους, τείνουν προς επιβεβαίωση πολλών που ψέλλιζαν χωρίς όμως να το αιτιολογούν, ότι ο 2015 μπορεί να είναι πολύ πιο δύσκολη χρονιά και να αποδειχθεί έτσι η χειρότερη των προηγούμενων χρόνων.

Θα είναι ενδεχομένως χειρότερο το 2015, γιατί εμείς θα το θέλουμε, γιατί εμείς θα γκρεμίσουμε ότι χτίσαμε με κόπους και με θυσίες τα τελευταία χρόνια, γιατί η χώρα ενώ είχε μια καταγεγραμμένη θετική πορεία στα δημοσιονομικά της και στα οικονομικά της δεδομένα και θα μπορούσε έτσι να πάρει βαθιές ανάσες σταθεροποιητικές αλλά και έστω και δειλά αναπτυξιακές, ήρθε ο εκβιασμός και η πίεση της προεδρικής εκλογής να αντιστρέψει την πορεία μας και να μας οδηγήσει εκεί που κανείς δεν θα ήθελε να πάει .

Και όμως έστω και την ύστατη στιγμή υπάρχει τρόπος και ανάλογος χρόνος να σκεφθούμε, να προβληματιστούμε και να επιστρέψουμε ξανά στο δύσκολο δρόμο, τον οποίο διαβήκαμε με πολλούς κόπους και θυσίες και να οδηγηθούμε στον ελπιδοφόρο ορίζοντα της ανάκαμψης και σε τροχιά δημιουργικότητας και ανάπτυξης.

Η αδυναμία συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων έτσι όπως αυτή εκφράστηκε και στην πολυήμερη συζήτηση και ψήφιση του προϋπολογισμού, ήταν το βασικό επιχείρημα της επίσπευσης της προεδρικής εκλογής.

Σε είκοσι μέρες από σήμερα θα δούμε αν τυπικά θα έχουμε ή όχι τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα στον θρόνο του, ή αν στην ουσία θα μπούμε στην κοστοβόρα διαδικασία των εκλογικών αναμετρήσεων, με ότι αυτό σημαίνει για την οικονομική και την λειτουργική κατάσταση της χώρας μας.

Η εμμονή των κομμάτων της αντιπολίτευσης, κύρια του ΣΥΡΙΖΑ, να οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές χρησιμοποιώντας ως όπλο την προεδρική εκλογή,  μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική για όλους μας.

Είναι γεγονός ότι σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά η αναζήτηση της αλήθειας, της καθαρότητας και της πραγματικότητας για το που βρισκόμαστε και που πρέπει να πάμε είναι πιο δύσκολη υπόθεση από ποτέ. 

Η διαδικασία προσέγγισης της πραγματικότητας από τον μόνο ρεαλιστικό και αποτελεσματικό δρόμο που οδηγεί σε αυτή, είναι γεμάτος από αντιθέσεις, από μικροκομματικές σκοπιμότητες και πολιτικές αντιπαραθέσεις σε τέτοιο βαθμό που στο τέλος κάθε ένας από τους διεκδικητές της κυβερνητικής εξουσίας και περισσότερο αυτοί που επιδιώκουν να την αποκτήσουν και να γαντζωθούν σ΄ αυτή, να φτιάχνουν τις δικές τους αλήθειες, μέσα από την ιδιοτελή τους στόχευση και την κομματική τους επιδίωξη.

Όλα συνεπώς είναι σχετικά και μέσα σε αυτά οι αλήθειες και οι ιδέες τείνουν να χάσουν τη σημασία, το νόημά τους, την αξία τους.

Σήμερα ενώ οι άνθρωποι έχουν καταλάβει ότι μπορούν μόνοι τους να ορίσουν την μοίρα τους, χωρίς την διαμεσολάβηση ηγετών, χωρίς  ιδεολογικούς θεωρητικούς προσανατολισμούς, χωρίς κομματικούς δογματισμούς, χωρίς χειραγωγία και να κυβερνηθούν από ανθρώπους ρεαλιστές, ηθικούς και έντιμους, εν τούτοις δείχνουν αδύναμοι να αποτινάξουν από πάνω τους τα δεσμά της εξάρτησης και της υποδούλωσης της γνώμης τους και να απαιτήσουν άμεση συμμετοχή στα κοινά αναλαμβάνοντας ενεργή δράση.

Σήμερα ως χώρα και ως λαός δεν έχουμε ανάγκη από ηγέτες επαναστατικού τύπου, από ηγέτες που δεν αποδέχονται και δεν κινούνται στους ρυθμούς της πραγματικότητας, από ηγέτες λυτρωτές των πόνων και των θυσιών μας, έχουμε ανάγκη από καθαρό και ουσιαστικό διάλογο, από συνεννόηση, από συμμετοχή και συνευθύνη.

Επομένως για να συνειδητοποιήσουμε αυτές τις μεγάλες αλήθειες και την αξία τους δεν χρειάζονται οι γνώμες των ειδικών ή οι έντεχνες και με ιδιοτελή προσανατολισμό επεμβάσεις των κρυψίνοων, χρειάζεται μόνο η συνεννόηση μέσα από τις αντιθέσεις μας και την ανθρωπιά που χτίσαμε πάνω μας στα τόσα χρόνια ιστορίας.

Το γεγονός ότι κάποιες από αυτές τις μεγάλες ιδέες ίσως πρέπει να βελτιωθούν ή να προσαρμοστούν δεν αναιρεί την ουσιώδη ύπαρξή τους και την τεράστια αξία τους.

Η κρίσιμη κοινωνική πραγματικότητα την οποία βιώνουμε οι πολιτικοί και κομματικοί ταγοί δείχνουν να την αντιλαμβάνονται, ως στοιχείο αναφοράς και όχι ως πρόβλημα που ζητά επειγόντως λύση οριστική και αποτελεσματική.

Οι προτάσεις του πολιτικού συστήματος κινούνται σε θεωρητικό επίπεδο άλλοτε επαναστατικό, και άλλοτε διαχειριστικό.

Για την αντιμετώπιση των προβλημάτων δεν προβάλλονται κοστολογημένες και εφικτές ρεαλιστικές προτάσεις και αυτό γιατί ο λαϊκισμός και η υποσχολογία, η υπερβολή και η  μεγαλοστομία υπερτερούν της λογικής, της εφεκτικότητας, και με τη προσφιλή μέθοδο της δημαγωγίας επιδιώκουν μόνο προσωπικά και κομματικά οφέλη.

Η κοινωνία βρίσκεται σε συνθήκες κατάρρευσης, η συνοχή της είναι οριακή, όπου κυριαρχεί η αναξιοπιστία και η έλλειψη εμπιστοσύνης στις κοινωνικές σχέσεις και κυρίως στις συναλλαγές, και το πολιτικό σύστημα αναλώνεται σε αντιπαραθέσεις επικοινωνιακές και ιδεοληπτικές με την μόνη επιδίωξη είτε της συνέχισης είτε της ανάληψης της διαχείρισης της κυβερνητικής εξουσίας.

Ο παραλογισμός κυριαρχεί και τείνει να εδραιωθεί ως κανονιστική διαδικασία παντού.

Φαίνεται πλέον ευδιάκριτα ότι το πολιτικό σύστημα δεν διαθέτει την σοβαρότητα και την πολιτική επάρκεια, που χρειάζονται στο πλαίσιο της ανάληψης της ευθύνης διακυβέρνησης του τόπου.

Οι παθογένειες του παρελθόντος ως μέθοδοι ανάληψης και αναρρίχησης στην εξουσία προσπαθούν να εφαρμοστούν ακόμη και σήμερα, αγνοώντας την κατάσταση της χώρας και των πολιτών της.

Το ζητούμενο όλων μας είναι η έξοδος της χώρας από την παρακμή.

Η επιδίωξη αυτή είναι αναγκαία και ζωτικής σημασίας για την ελληνική κοινωνία, αλλά δεν είναι εύκολη και απαιτεί από όλους μας κόπο, υπομονή, επιμονή, σοβαρότητα και προπαντός υπευθυνότητα.

Η ευθύνη για αυτή την προσπάθεια βαρύνει τους πάντες και μετά από αυτή την πολιτική εξέλιξη πρέπει τώρα να αναληφθεί.

Πρώτα και κύρια από τους εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού, οι οποίοι την υπευθυνότητά τους οφείλουν να την δείξουν με τρόπο καθαρά συνειδησιακό κατά την διαδικασία της προεδρικής εκλογής, επιλέγοντας λύση συνέχειας της όλης προσπάθειάς μας.

Και στη συνέχεια αν αυτό απατηθεί από τον καθένα από εμάς, επιλέγοντας κατά την ενάσκηση του εκλογικού μας δικαιώματος ανθρώπους που έδειξαν εμπράκτως τις προθέσεις και τις διαθέσεις τους, το ήθος, την εντιμότητά τους και προπάντων την αποτελεσματικότητά τους.

Όσοι εκ των εκλεγμένων πολιτικών επιλέξουν με την θολή πολιτική τους σκέψη και υπόσταση να εγγραφούν στην πολιτική ιστορία και να προβούν έτσι σε πράξεις που θα σφραγίσουν το πολιτικό τους τέλος, οδηγώντας έτσι τη χώρα σε νέους δύσκολους και πολύ οδυνηρούς δρόμους, να το κάνουν, αλλά θα πρέπει να γνωρίζουν ότι θα αναλάβουν πλήρως τις ευθύνες που απορρέουν από αυτές.

Ο Επιφορικός