Για ποιον άραγε βαράει το νταούλι;

Ο πρόεδρος και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν καθημερινά ότι η λύση του ελληνικού προβλήματος θα έρθει μετά τη διαπραγμάτευση που σκοπεύουν να κάνουν ως κυβέρνηση με τους δανειστές και την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.

Τα στελέχη του κόμματος αρνούνται, όμως, συστηματικά να απαντήσουν στα επίμονα ερωτήματα που δέχονται για το τι σκοπεύουν να κάνουν εάν η διαπραγμάτευση με τους δανειστές αποτύχει και οι δανειστές αρνηθούν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους...

Το ερώτημα αυτό έχει καθοριστική σημασία. Δεν πρόκειται για μια λεπτομέρεια, αλλά για το κεντρικό ζήτημα της πολιτικής τους.

Η άρνησή τους να πληροφορήσουν τους ψηφοφόρους τους για το τι θα κάνουν, στο πολύ πιθανό ενδεχόμενο αρνητικής έκβασης της διαπραγμάτευσης, μπορεί να συμβαίνει για δύο λόγους.

Είτε δεν ξέρουν τι θα κάνουν είτε δεν θέλουν να το πουν. Ό,τι από τα δύο κι αν συμβαίνει είναι εξίσου ανέντιμο.

Είναι βέβαιο ότι οι ψηφοφόροι του κόμματος θα πάνε στις κάλπες χωρίς να γνωρίζουν τι πρόκειται να γίνει.

Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος.

Γιατί αν πουν από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα συζητήσουν έναν συμβιβασμό, θα χάσουν τους ψηφοφόρους που θέλουν ρήξη. Αν πάλι πουν ότι θα προχωρήσουν σε μονομερή διαγραφή του χρέους και στάση πληρωμών, τότε θα χάσουν τους πολίτες εκείνους που φοβούνται ότι κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σε έξοδο από το ευρώ και σε μεγάλες περιπέτειες.

Με το να μη λένε τι θα κάνουν, τους καλύπτουν όλους. Ο κάθε ψηφοφόρος εναποθέτει τις επιθυμίες και τις φαντασιώσεις του στον ΣΥΡΙΖΑ, σαν τα τάματα στο εικόνισμα της εκκλησίας.

Δεν χρειάζεται να καθίσει και να κρίνει τι σημαίνουν όλα όσα υπόσχεται, πόσο στοιχίζουν οι εξαγγελίες, ποιός θα καλύψει τα ελλείμματα, ποιός θα πληρώσει τα δάνεια των τραπεζών που λένε ότι θα χαρίσουν.

Οι πολίτες αισθάνονται -δικαίως- εξαπατημένοι και προδομένοι από το παλιό πολιτικό σύστημα. Έτσι ταυτίζονται συναισθηματικά με όποιον ισχυρίζεται ότι το πολεμάει. Νοιώθουν οργή για εκείνους που τους εξαπάτησαν, αλλά συνεχίζουν να αποδέχονται τον μηχανισμό της εξαπάτησης.

Μίσησαν το «λεφτά υπάρχουν», αλλά εξακολουθεί να τους γοητεύει με τη νέα του μορφή.

Το 2012 ο Αλέξης Τσίπρας υποσχόταν την επαναφορά μισθών και συντάξεων στο 2009 με ένα άρθρο σε ένα νόμο.

Τώρα δεσμεύεται για πολύ λιγότερα. Τα

ότε που είχαμε ύφεση 6,4% και τεράστιο έλλειμμα έταζε τα πάντα. Για το 2015 που προβλέπεται -αν δεν αυτοκτονήσουμε- ανάπτυξη κοντά στο 3% και μηδενικό έλλειμμα, δίνει λιγότερα.

Πώς μπορούσε να τα δίνει όλα το ‘12 και δεν το κάνει για το ’15, μια χρονιά με 10% του ΑΕΠ περισσότερη ανάπτυξη;

Η υπαναχώρηση ξεκίνησε πριν τις εκλογές και ήδη αποκαλύπτει την εξαπάτηση που έχει προηγηθεί.

Αλλά και τα λιγότερα, που υπόσχεται τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε εξαγγέλλονται χωρίς πόρους είτε στηρίζονται στα χρήματα «τοκογλύφων» που για να χρησιμοποιηθούν απαιτείται η έγκρισή τους , όπως το αποθεματικό των 11 δισ. από το πρόγραμμα ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

Μένει η μονομερής διαγραφή του χρέους. Στην περίπτωση αυτή η Ελλάδα μπορεί να γλιτώσει προσωρινά κάποια χρήματα, αλλά -εκτός των άλλων- θα χάσει όλες τις κοινοτικές επιδοτήσεις, το ΕΣΠΑ και το μερίδιο από το νέο αναπτυξιακό πρόγραμμα Γιούνγκερ των 300 δισ. και θα οδηγηθεί σε μεγαλύτερη φτώχεια.

Οι Ευρωπαίοι δεν είναι χαζοί ώστε να συνεχίσουν να μας επιδοτούν, αν εμείς τους φάμε τα λεφτά που μας δάνεισαν.

Οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν ότι δεν πιστεύουν τις εξαγγελίες του κόμματος.

Ουσιαστικά λένε ότι δεν τους ενδιαφέρει αν είναι αληθινές ή ψεύτικες.

Τους αρκεί ότι βρίσκονται με την πλευρά των καλών απέναντι στους κακούς.

Οι τεράστιες ανακολουθίες γίνονται αποδεκτές ή περνούν απαρατήρητες γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει κατορθώσει να επιβάλει την υποκατάσταση της πολιτικής με την ηθικολογία. 

Γι αυτό και είναι αδίστακτοι στην ηθική απαξίωση των αντιπάλων.

Ονομάζουν αποστάτες βουλευτές που δεν θα πειθαρχήσουν στα κόμματά τους και θα ψηφίσουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ καλοδέχονται όσους εκλέχτηκαν με άλλα κόμματα και εντάσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ηθικολογία σχεδόν πάντοτε συνοδεύεται από την υποκρισία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση επένδυσαν δημαγωγικά, ο καθένας για λογαριασμό του, στο σχίσιμο των μνημονίων.

Για τη σημερινή Ελλάδα, εκτός του μηχανισμού στήριξης υπάρχουν οι αγορές, οι οποίες δεν διαπραγματεύονται, ούτε δίνουν προθεσμίες. Απλώς αρνούνται να σε δανείσουν και ξεμένεις από λεφτά.

Η ελπίδα που απομένει είναι οι αγορές να φοβηθούν από την δήλωση Τσίπρα: «Εμείς θα βαράμε το νταούλι και αυτοί θα χορεύουνε, δεν θα παίζουνε αυτοί το ζουρνά και εμείς θα χορεύουμε» και να γίνουν χορηγοί μας.

Αν όμως δεν φοβηθούν;

Σπύρος Βλέτσας

Athens Voice