Gloria…

Η κινητικότητα των αναρχοφασιστών και των λοιπών ορθοδόξων αντιδημοκρατικών πιονιέρων, έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τους διοργανωτές και τα ακτιβιστικά πρόβατα του Gay Pride.

Αμφότερες οι δύο κατηγορίες, νομίζουν ότι πρωτοτυπούν δεδομένου ότι τις καθορισμένες ημέρες του πένθους αφενός και της περηφάνιας αφετέρου, δημιουργούν την κατάλληλη φιέστα, νομίζοντας ότι πρωτοτυπούν δεδομένου ότι omnis una manet nox.

Η αλήθεια απέχει παρασάγγας από την βεβιασμένη αρχιτεκτονική προσέγγιση φοιτητών, η οποία κατασκευάζει νοητικές διακοσμητικές προσθήκες με μαύρα γκραφίτι, σκουπίδια αποδόμησης και κατεστραμμένα ντουβάρια για να αποδώσει αφορμές δογματικής ασυμβατότητας για την πολυπόθητη υστεροφημία στα ψηφιακά συγκείμενα.

Κατά βάθος διαιωνίζεται η ανία από τους κουκουλοφόρους και η ανακύκλωση φαλλών από την ομοφυλοφιλική κοινότητα.

Οι φαιοκόκκινοι τρομοκράτες, αντιστρέφουν ανηλεώς τον αριστοτελικό προσανατολισμό που θέλει να προηγείται η σοφία έναντι της φρόνησης -ευτυχώς ο Ξηροπαΐδης ανέλυσε τον ύστερο Martin-, βρίσκοντας ήγουν, ακατανίκητη την επιθυμία να σκοτωθούν οι ίδιοι χωρίς σειρά προτεραιότητας, για να βανδαλίζουν οι όμοιοί τους αντικείμενα, εν ονόματι του δικού τους θανάτου.

Ομοίως η πολιτική ορθότητα της αδερφής φλυαρεί ακατάπαυστα.

Η περίπτωση Ρωμανού, η ασέβεια φοιτητών στο γραφείο του Πρύτανη, η ρίψη μολότοφ σε πολυκατάστημα της Τσιμισκή στην Θεσσαλονίκη, ανακαλεί τον όχλο που λιντσάρισε τους εργαζόμενους της MARFIN.

Odi profanum vulgus et arceo· δηλοί την ουτοπία του επαρχιώτη ποπολάρου: προβατίνα στα κάρβουνα, αντάρτικα στην διαπασών, τσιφτετέλια με οριεντάλ φιλοσοφική άλω αυτοβελτίωσης της κοινοτοπίας του πολιτικού δόγματος και ύφος δεσποτικού Λένιν, όταν ο τελευταίος ρωτούσε τον τύραννο Béla Kun το 1919, ποιες ήταν οι προθέσεις του για την δικτατορία του προλεταριάτου στην Ουγγαρία. Κοινώς, η εγκαθίδρυση επετείων αλά Γρηγορόπουλου, θυμίζει ξανά τα λόγια του Heidegger: «Από τη σκοπιά όμως της αυθεντικής ύπαρξης, η φλυαρία δεν παράγει νοήματα, δεν εμβαθύνει, δεν ερευνά, δεν στοχάζεται. Τι κάνει; Προχειρολογεί, εκφέρει αβασάνιστες κρίσεις, συμπεριφέρεται ανεδαφικά, μετατρέπει “το κουτσομπολιό” σε αρχή της μαζικής επικοινωνίας». 

Εν ολίγοις, όλος ο θόρυβος με αναφορές στον Μαρξ για την κατασκευή κύρους στους νεοσύλλεκτους επαίτες της δυστοπίας, υποκλίνεται στην μιντιακή μηχανή του κιμά, όπως οι Βαλκάνιοι λαοί προσκύνησαν τον Τίτο μεταπολεμικά. Συγκοινωνούντα δοχεία με σκοπό την παράθεση φρικαλεοτήτων όπως οι σφαγές στην Τραπεζούντα το 1895, την γενοκτονία των Αρμενίων το 1914, το Ολοκαύτωμα των Ostjuden, την αδιαφορία και τον κυνισμό των Γάλλων στην γενοκτονία της Ρουάντα το 1994 που υποστήριξαν τους Χούτου, την εθνοκάθαρση των 30.000 Αλβανών απ’τον ναζί Milošević.

Αντιπαραβάλλοντας φρικαλεότητες για την δημιουργία αλυσιδωτών εντυπώσεων, δεν αποκαθίστανται οι δεοντολογικοί κανόνες της κοινωνικής ισότητας· λοιδορείται η νομική κοινωνικοποίηση του ελεύθερου ατόμου.

Η κλειστοφοβική συμπεριφορά του Ρωμιού, που αποδίδει στο τσίρκο του τριημέρου ένα μεταφυσικό τοτέμ αντικαπιταλιστικής μέθεξης, που ρεύεται ρίγανη από σαλάτα μαρούλι, γαριδάκια με γεύση καλαμποκιού και προχθεσινό παστίτσιο σε πλαστική συσκευασία από συνοικιακό σούπερ μάρκετ της Κυψέλης, προδίδει ότι το τουρκικό σαρίκι, τα ιδιωτικά μονοπώλια, το βυζαντινό αλάθητο και τα μισητά κρατικά οδοφράγματα με τον γκωλικό λευκό σταυρό της Λωρραίνης στα πεζοδρόμια, λειτουργούν ως σκελετοί στην ντουλάπα του προεφήβου που δεν θέλει ν’απογαλακτιστεί από το θείο βυζί του κράτους το οποίο αν καταλυθεί ο αμφισβητίας θα πάψει να υφίσταται.

Η φασαρία στους δρόμους γίνεται για την διατήρηση του χάους προς εκτόνωση των άεργων και όχι για την επικράτησή του.

Παρατείνεται το κοινωνικό φαντασιακό του συνωμοσιολογικού οίστρου, με δανεικά φισεκλίκια του 19ου αιώνα, τσιγκελωτό μουστάκι με εσάνς λουκάνικου με πάπρικα, καπνισμένου από πριονίδι με μπόλικο ρετσίνι, μπαφοκατάνυξη με σήμα τον Ζούκοφ και βεβαιότητα ότι το εμπόλεμο μέλος συντρίβει το πρωκτικό του κάρμα διαβάζοντας Κορτώ στην τουαλέτα.

Είμαι σίγουρος ότι οι μηχανορραφίες του Γλάδστωνος, ξεχασμένες απ’τον χρόνο, υπερτερούν ακόμα.

Συμπέρασμα. Δεν μας ενδιαφέρει ο προτεσταντισμός του Χέγκελ από όπου ξεκινά η δική του εγωτική ανάλυση για το τέλος της Ιστορίας.

Δεν εμφιλοχωρεί θρησκευτικό συναίσθημα στους Ευρωπαϊστές που υποστηρίζουμε τις μεταρρυθμίσεις με σκοπό ένα «λιγότερο» κράτος, την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, την Επιστήμη, τον Εμπειρισμό, τον καθορισμό των ορίων, την τιμωρία και την επιείκεια.

Για να ξεκινήσουμε από την αρχή με σκοπό την πρόοδο, αφήνοντας πίσω τα πάσης φύσεως κωλόπαιδα που γκαρίζουν «δώστε μου σημασία», πρέπει να παραδεχόμαστε καθημερινά το εξής:

α). ότι δεν τα γνωρίζουμε όλα

β). να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και να το κοινοποιούμε στην ομάδα με την οποία συνεργαζόμαστε

γ). ο Kant διατείνεται ότι υπάρχει η φιλαυτία της καλής θέλησης, οπότε χρειαζόμαστε σοβαρούς και διακριτικούς αξιωματούχους με στόχο τις νέες τεχνολογίες

δ). δεν είμαστε όλοι ίσοι διότι δεν παίζουμε σε ελαφρές κωμωδίες.

Ο καθείς κρίνεται βάσει των ικανοτήτων του, των γνώσεών του και της ατομικιστικής του δράσης.

Δεδομένου ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ εξαφανίζεται σταδιακά, η πρωτοκαθεδρία της καφρίλας εγκαθίσταται ξανά στους γνωστούς θύλακες: κομμουνιστές, αναρχορεμάλια, λούμπεν καθάρματα.

Στους κόλπους εξτρεμιστών επιστρέφει η δικαιωματική χρήση βίας και του hate speech, οι οποίοι χρησιμοποιώντας το αριστερό άλλοθι του αλάθητου, βανδαλίζουν ένθεν κακείθεν, για το «καλό» μας.

Τα αποτελέσματα τα είδαμε στις οθόνες.

Καιρός για ξάστερα τοπία με ελεύθερες φωνές.

The Elf at Bay