Γιατί φοβάμαι τον ΣΥΡΙΖΑ

Τον τελευταίο καιρό, το φάντασμα της πολιτικής ορθότητας έκανε και πάλι το θαύμα του: φοβόμαστε να πούμε ότι φοβόμαστε τον ΣΥΡΙΖΑ. Δοκιμάστε να το γράψετε δημοσίως, στα social media ή να το πείτε σε μια παρέα. Με αυτά που κατά κανόνα θα ακούσετε, θα μετανιώσετε την ώρα και την στιγμή που το αναφέρατε.
Ο μηχανισμός είναι πολύ απλός: αν φοβάσαι τον ΣΥΡΙΖΑ, είσαι νεοδημοκράτης. Δεν το λες δηλαδή επειδή τον φοβάσαι πραγματικά, αλλά επειδή προσπαθείς δια της διασποράς του κινδύνου να φέρεις ψήφους στη Νέα Δημοκρατία. Τα κομματικά φερέφωνα της Αριστεράς, από τα οποία ξεκίνησε αυτή η «εκστρατεία», αντανακλούν τον δικό τους τρόπο σκέψης σε ανθρώπους που έχουν μάθει να σκέπτονται ελεύθερα. Αν θέλεις όμως τα γραφόμενά σου να είναι έστω και λίγο χρήσιμα, πρέπει να κλείσεις την πολιτική ορθότητα στο ντουλάπι και να μιλήσεις ψύχραιμα (χωρίς υστερίες τύπου «θα γίνουμε Βενεζουέλα») για όσα βλέπεις. Παρακάτω λοιπόν ακολουθούν απαριθμημένοι οι λόγοι για τους οποίους φοβάμαι την πιθανή διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

1) Κίνδυνος «ατυχήματος». Ως γνωστόν, η διαπραγμάτευση με τους δανειστές για την τελευταία δόση και το νέο πρόγραμμα (προληπτικής) χρηματοδότησης παραμένει εκκρεμής. Μιλάμε για μια εξαιρετικά δύσκολη διαπραγμάτευση, με εν πολλοίς παράλογα μέτρα (τα γνωστά «17 σημεία»), από τα οποία δεν κάνει βήμα πίσω η Τρόικα, διαβλέποντας χρηματοδοτικό κενό ύψους 2 δις. Τα μέτρα αυτά κρίθηκαν υπερβολικά ακόμη και από βουλευτές όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και η Ντόρα Μπακογιάννη, που εξαρχής στήριξαν τις σκληρές αποφάσεις. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, θα κληθεί να δράσει υπό αυτά τα δεδομένα…στον πρώτο μήνα της εξουσίας της! Τα ερωτήματα λοιπόν είναι δύο, καθένα από τα οποία κρύβει πιθανό «ατύχημα»:

Α) Πώς μια άπειρη κυβέρνηση που υποσχέθηκε τέλος στα Μνημόνια, θα κάτσει στο τραπέζι και θα τα βρει μαζί τους, ώστε να μην κηρυχθεί λίγους μήνες μετά, ολική στάση πληρωμών;

Β) Αν εντέλει αυτό γίνει, πώς ακριβώς θα περάσει ένα «μίνι Μνημόνιο» από τη Βουλή, όταν το 32% της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ απαρτίζεται από ακραιφνείς κομουνιστές κι όταν στη Βουλή σημαίνοντα λόγο έχουν στελέχη όπως ο Λαφαζάνης; Τα μέτρα που ο Άδωνις θεώρησε παράλογα, θα περάσουν από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ;

Δε μιλώ με βεβαιότητες. Μπορεί να εκπλαγούμε. Καταλαβαίνετε πάντως ότι το ατύχημα που αναφέρθηκε περνά από δύο φάσεις και είναι ορατό. Συγγνώμη, αλλά δεν τα παίρνει από την Συγγρού όποιος υπογραμμίζει τα αυτονότητα.

2) Διατήρηση πλεονάσματος. Έστω ότι περνάμε τη διαπραγμάτευση κι άρα ο κίνδυνος no1 εξαφανίζεται. Όλοι ξέρουμε ότι η δημοσιονομική ισορροπία της χώρας (έσοδα- έξοδα) κρέμεται σε μια κλωστή. Πώς θα χρηματοδοτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το πρόγραμμά του; Κι εξηγούμαι: ο, τι κι αν γίνει, ο προϋπολογισμός πρέπει να βγάζει πλεόνασμα. Το πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ αυξάνει τα έξοδα: υπόσχεται αυξήσεις μισθών στους δημοσίους υπαλλήλους, επαναπρόσληψη απολυμένων, πάγωμα ιδιωτικοποιήσεων που φέρνουν έσοδα κ.α. Τα αντίστοιχα έσοδα, ώστε να ξαναέρθει πλεόνασμα πού θα τα βρει; Κι άλλοι φόροι; Ή μήπως κούρεμα καταθέσεων; Οι πηγές άντλησης εσόδων είναι συγκεκριμένες. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ευθύνη μαζί με την αύξηση των εξόδων, να προβλέψει την αντίστοιχη των εσόδων.

3) Ιδιωτικός τομέας. Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η απουσία παραγωγικής οικονομίας. Από το 2009 και μετά, οι συνταξιούχοι πολλαπλασιάζονται, οι καταναλωτές παραμένουν στα ίδια επίπεδα, οι επιχειρήσεις όμως και οι απασχολούμενοι μειώνονται συνεχώς. Οικονομία που δεν παράγει και που δεν είναι εξωστρεφής, είναι καταδικασμένη να βουλιάζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ τι λέει για αυτό; Δεν τον έχω ακούσει να μιλά για ενίσχυση της ρευστότητας. Κι αν μιλά και για αυτήν (γιατί τα λόγια είναι εύκολα), πού θα βρει τα δις που χρειάζονται, όταν ήδη έχει τάξει τα αντίστοιχα ποσά σε μισθωτούς, άνεργους και συνταξιούχους; Δεν μπορεί να μην λες τίποτα για εθνικό παραγωγικό σχέδιο και να έχεις όραμα τη διαγραφή του χρέους. Ακόμη κι αν διαγραφεί μέρος του, το χρέος υπολογίζεται ως ποσοστό επί της παραγωγής (ΑΕΠ). Αν η παραγωγή μειωθεί, τότε το (σε απόλυτο αριθμούς) μικρότερο χρέος θα αρχίσει να ξανανεβαίνει ποσοστιαία!

Από τα παραπάνω ερωτήματα, άμεσο κίνδυνο παρουσιάζει το πρώτο. Οι αγορές και οι δανειστές έχουν «απολιτική» συμπεριφορά, βλέπουν απέναντι ένα κράτος με συνέχεια, ανεξαρτήτως του ποιος ασκεί την εξουσία. Δε θα χαριστούν στην αριστερή κυβέρνηση, επειδή είναι αριστερή. Οι απαιτήσεις κι ο τρόπος διαπραγμάτευσης θα παραμείνουν ο ίδιος. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ των εσωτερικών συγκρούσεων κι αντιφάσεων θα κληθεί να αλλάξει την κατεύθυνση της διαπραγμάτευσης, χωρίς να έρθει σε ρήξη με την άλλη πλευρά. Τα άλλα δύο ερωτήματα εγκυμονούν λιγότερο άμεσους αλλά διαρκείς κινδύνους για την οικονομία. Αν δεν απελευθερωθούν τώρα οι παραγωγικές δυνάμεις, αν το βάρος πέσει αλλού, θα έχουμε επιστροφή στο 2009. Και τότε, αν θυμάστε, όσοι ρωτούσαν τον κ. Παπανδρέου πού θα βρει τα λεφτά, όσοι προειδοποιούσαν για αντιφάσεις που οδηγούν σε οικονομική ασφυξία, «κινδυνολόγοι» χαρακτηρίστηκαν.Ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ καλό θα ήταν να διερωτηθεί για όλα αυτά. Μην το ξεχνάμε: η ψήφος είναι ένα «όπλο» που αν δεν ξέρεις να χειρίζεσαι, εκπυρσοκροτεί. Και ως πολίτες ζήσαμε πολλές τέτοιες «εκπυρσοκροτήσεις» τα τελευταία 35 έτη.

Μιχάλης Νταγγίνης
Στο Rizopoulospost