Ζητούμενο, η επόμενη μέρα…

H προεκλογική περίοδος είναι τόσο σύντομη, ώστε - μεταξύ άλλων - είναι αδύνατο για τους  συνδυασμούς  που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία αλλά και τους υποψηφίους τους, να παρουσιαστούν και να εκτεθούν επαρκώς.

Ελλοχεύει, λοιπόν, ο κίνδυνος οι ψηφοφόροι να καταλήξουν και να «σταυρώσουν»  γνωστούς και παλιούς «αγαπημένους», πολλοί εκ των οποίων προσωποποιούν επάξια τον όρο, «επαγγελματίες πολιτικοί»…

Από την άλλη, αυτή η συστολή του χρόνου, έχει ως συνέπεια, ακόμα και υποψήφιοι του ίδιου συνδυασμού, να διαφωνούν μεταξύ τους σε βασικά ζητήματα της κοινής προεκλογικής ατζέντας τους.

Αυτό που, πάντως, σχεδόν οφείλει να απαιτήσει κανείς είναι τα κόμματα και οι υποψήφιοι βουλευτές τους να έχουν σαφείς, λογικές και υλοποιήσιμες προτάσεις στη βάση των οποίων θα αναζητηθούν λύσεις για τα βασικά ζητήματα της χώρας.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι ίσως θα έπρεπε να γίνει λόγος από τώρα, για το «μακρινό», για κάποιους, ενδεχόμενο,  να οδηγηθούμε σε μια διαδικασία διερευνητικών εντολών για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας λόγω έλλειψης αυτοδυναμίας.

Αυτό, επίσης, σημαίνει ότι για να μην βρεθούμε ως χώρα εκ νέου προ εκπλήξεων της τελευταίας στιγμής, ίσως θα έπρεπε ήδη από τώρα τα κόμματα να εξετάσουν σε ποια σημεία οι ατζέντες τους συγκλίνουν και σε ποια όχι. Να μελετήσουν π.χ. τις θέσεις τους πάνω στα θέματα της Ευρώπης, πάνω στο μεταναστευτικό, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το φανατισμό, πάνω στη δημόσια διοίκηση, ώστε να τεθούν (;) οι βάσεις μιας αποτελεσματικής συνεργασίας. Δε θα εξυπηρετήσει κανένα να βιώσουμε ξανά τη διαρκή αβεβαιότητα όπως μετά τις εκλογές του 2012, λόγω ασυνεννοησίας ή αδιαλλαξίας ή εμμονής σε πρόσωπα και όχι σε πολιτικές.

Όπως δείχνει το πρόσφατο παράδειγμα της Σουηδίας, ακόμα και ιδεολογικά αντίθετες δυνάμεις μπορεί να συμπλεύσουν προκειμένου να βρεθεί μια λύση.

Έτσι μήπως δεν γίνεται και στην καθημερινή, «κανονική» ζωή;

Άνθρωποι διαφορετικών πεποιθήσεων, αξιών, καταβολών, επιδιώξεων κλπ. συχνά υποχρεωτικά συνεργάζονται για την επίτευξη κάποιου κοινού στόχου, προεξοφλώντας ήδη από την πρώτη στιγμή μεταξύ τους, ότι κανείς τους  δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια.

Αυτή τη στόχευση, λοιπόν, πρέπει να έχουμε κατά νου οι υποψήφιοι και μάλλον αυτές θα έπρεπε να είναι και οι απαιτήσεις των ψηφοφόρων∙ και να μην αρκούμαστε αμφότεροι σε θορυβώδεις εκδηλώσεις και γραφικές κινήσεις εντυπωσιασμού, όταν το ζητούμενο μετά τις εκλογές δεν θα είναι η προσωπική επιτυχία ή αποτυχία του καθενός, αλλά το αν τελικά θα καταφέρουμε να ξεκολλήσουμε από το τέλμα και να κάνουμε, έστω, δύο βήματα μπροστά.

Σπύρος Στατίρης