Ο φαύλος κύκλος του χρέους κι η ισχνή παραγωγικότητα…

Όταν μια χώρα δεν παράγει σχεδόν τίποτα, αντιθέτως εισάγει μέχρι και … παραμάνες ή καρφίτσες, δεν μπορεί παρά να έχει τ’ αποτελέσματα της δικής μας.

Όταν μια χώρα παράγει μόνο υπηρεσίες κι αυτές μέτριας ή κακής ποιότητος, δεν μπορεί να γίνει πόλος έλξης επενδύσεων, πολύ περισσότερο όταν υπάρχει ασταθές πολιτικό και φορολογικό περιβάλλον.

Όπως η δική μας.

Όταν μια χώρα ζει σε ρυθμούς μη κανονικότητας, μοιραία θα καταστεί ευάλωτη. Όπως η δική μας.

Υπάρχουν χώρες (π.χ. Ιαπωνία), οι οποίες έχουν χρέος –ΑΕΠ πολύ πιο μεγάλο από το δικό μας, αλλά δεν αντιμετωπίζουν την κρίση που εμείς αντιμετωπίζουμε.

Γιατί άραγε;

Η απάντηση είναι απλή…

Στη διεθνή οικονομική κοινότητα και τις αγορές, εκείνο που έχει σημασία δεν είναι το ύψος του χρέους μιας χώρας, αλλά οι προϋποθέσεις κι οι δυνατότητες να το εξυπηρετούν.

Εμείς με την οικονομία που έχουμε δεν μπορούμε να το κάνουμε, αφού για να ζούμε εισάγουμε τα πάντα αλλά δεν εξάγουμε παρά ελάχιστα.

Συνεπώς τα κενά στο ισοζύγιο τα καλύπτουμε με τον δανεισμό και τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έτσι συνεχίζουμε τον φαύλο κύκλο του χρέους, αφού επιδοτήσεις και δανεισμός δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να επισωρεύουν μεγαλύτερο χρέος.

Αν η χώρα παραμείνει με τις παρούσες συνθήκες στην Ευρωζώνη, η συνεχής εσωτερική υποτίμηση θα συνεχίζεται, όπως θα συνεχίζεται κι η συρρίκνωση μισθών και συντάξεων.

Αν η χώρα βγει από την Ευρωζώνη, τότε θα πεινάσει κυριολεκτικά, αφού πλέον της έλλειψης βασικών καταναλωτικών αγαθών, θα συρρικνωθούν και τα όποια εισοδήματα από τον πληθωρισμό.

Φαύλος κύκλος ή μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Άρα, πρέπει ν’ αποφασίσουμε σε ποια κατεύθυνση θα «σπρώξουμε» την οικονομία μας, αφού είναι δεδομένο ότι απαιτείται ξήλωμα των μέχρι σήμερα δομών της.

Το κακό στη χώρα μας είναι ότι μεγάλη μερίδα του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας έχουν σαφή ροπή προς τον κρατισμό.

Όμως, το κράτος δεν μπορεί ν’ αποτελεί τίποτα περισσότερο από εγγυητή της ισονομίας, των ίσων ευκαιριών, της ασφάλειας και της πρόνοιας.

Το κράτος δεν είναι επιχειρηματίας κι η παραγωγή είναι σαφώς αρμοδιότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Αυτό δεν μπορούν να το κατανοήσουν οι νεοέλληνες, δεδομένου ότι «εκπαιδεύτηκαν» στην προστασία του κράτους –πατερούλη-νταβατζή.

Έτσι, αρνούνται τη σμίκρυνση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους και ταυτοχρόνως…διαμαρτύρονται για την αυξημένη φορολογία που εξυπηρετεί την  μεγέθυνση ή την λειτουργία του με τις σημερινές μορφές.

Δηλαδή, λογική του παραλόγου.

Ακόμη κι αν αύριο μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να επαναδιαπραγματευθεί επιτυχώς το χρέος της χώρας, πάλι στον ίδιο παρανομαστή θα βρεθούμε και μάλιστα συντόμως, δεδομένου ότι χωρίς αναδιάρθρωση της οικονομίας και αλματώδη αύξηση της παραγωγής θα εξακολουθήσουμε να έχουμε τις ίδιες παθογένειες.

Ακόμη κι αν οι δανειστές μας χαρίσουν το σύνολο του χρέους ή δεχθούν την επιμήκυνσή του με μηδενικά επιτόκια, πάλι θ’ αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε και να επισωρεύουμε χρέη.

Υπάρχουν μόνο δυο περιπτώσεις για να το αποφύγουμε.

Στην πρώτη να έχει πέσει το βιοτικό επίπεδο τόσο χαμηλά, ούτως ώστε οι ανάγκες για εισαγωγές να μειωθούν στα επίπεδα των ισχνών εξαγωγών μας.

Κάτι που οι νοήμονες δεν θέλουν ούτε να σκέφτονται.

Στη δεύτερη είναι ν’ αλλάξουμε τις δομές της οικονομίας μας και να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις σταθερού κι ελκυστικού περιβάλλοντος, ούτως ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για άμεσες επενδύσεις παραγωγικών κι ανταγωνιστικών προϊόντων.

Δηλαδή όχι επενδύσεις σε ακίνητα και ομόλογα αλλά επενδύσεις που θα δημιουργήσουν αύξηση της παραγωγής και μείωση της ανεργίας.

Αυτό προϋποθέτει μείωση του κράτους και του ρόλου του, διαφάνεια, κατάργηση της πολυνομίας και γραφειοκρατίας.

Δυστυχώς, με το υπάρχον πολιτικό σύστημα και τις διαθέσεις της κοινωνίας πορευόμαστε στο παγόβουνο.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι έξι χρόνια τώρα, η ασχετοσύνη, οι δογματισμοί, η απουσία σοβαρών πολιτικών ανάπτυξης κι όχι συντήρησης των «κεκτημένων», η πολιτική ατολμία κι η έλλειψη συνεννόησης και συναίνεσης, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να συντηρούν το «άρρωστο» και να συσσωρεύουν προβλήματα σε όλους τους τομείς (υγεία, πρόνοια, παιδεία, εθνικά ζητήματα, μεταναστευτικό, ασφαλιστικό κλπ).

Είναι σαφές ότι πρέπει να γίνουν άλματα.

Πώς όμως θα γίνουν με τόσο κοντόφθαλμες πολιτικές ηγεσίες και τόσο αδαή κοινωνία;

Πώς θα συναντήσουμε το μέλλον μακριά από τα ξεραμένα λεφτόδεντρα των δανεικών που ούτως ή άλλως συντηρούν και μεγεθύνουν το πρόβλημα;

Με τα κομματικά προγράμματα των ανεγκέφαλων κρατιστών ή των συνοδοιπόρων τους δήθεν φιλελεύθερων;

Είπαμε. Φαύλος κύκλος ή αλλιώς μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά…

Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

GR Post