Μικροαστοί, θα σας φάνε τα παιδιά σας…

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχε κυκλοφορήσει μια κασέτα, με τραγούδια του Τζίμη Πανούση και των Μουσικών Ταξιαρχιών.

Ο ένας την έδινε στον άλλο, ή την αντέγραφε, κι αυτό διότι αν θυμάμαι καλά τα τραγούδια τους είχαν κριθεί παράνομα λόγω στίχων, οπότε και δεν επιτράπηκε να γίνει δίσκος.

Σε ένα από αυτά τα τραγούδια, ο Πανούσης μας προειδοποιούσε πως «μικροαστοί, θα σας φάνε τα παιδιά σας, θα σας φάνε ζωντανούς, κανίβαλοι θα γίνουν…».

Ως νέος τότε θεώρησα τους συγκεκριμένους στίχους αστείους, και δεν τους πήρα στα σοβαρά...

Εξάλλου μιλάω για μια εποχή πρώιμου κυβερνητικού Πασόκ, όπου ακόμη υπήρχε μια κάποια ελπίδα αλλαγής, με το μισό και παραπάνω του ελληνικού λαού να πίνει νερό στο όνομα του Ανδρέα, του Τσοβόλα, και άλλων παρόμοιων εθνοσωτήρων.

Ακόμη και του Άκη!

Ναι φίλοι μου… υπήρχαν ΚΑΙ Τζοχατζοπουλικοί.

Ο Πανούσης όμως μέσα από τα τραγούδια του προειδοποιούσε…

Όπως προειδοποιούσε και ο Νιόνιος με τους «κωλοέλληνες» και τους «φριχτούς μικρομεσαίους» του.

Δεν ξέρω αν οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες ήταν μπροστά από την εποχή τους, πάντως εκ των υστέρων συνειδητοποίησα το πόσο δίκιο είχαν.

Ειδικά όταν η περίφημη αγωνιστική γενιά της μεταπολίτευσης κατάντησε αυτό που όλοι ξέρουμε.

Και έδωσε τη σειρά της στα παιδιά της…

Την γενιά του Αλέξη δηλαδή.

Που με μόνο εφόδιο την συμμετοχή του σε καταλήψεις λυκείων το 1990-1993, με αίτημα την μη έπαρση της σημαίας και άλλα τέτοια σημαντικά ζητήματα παιδείας, απειλεί σήμερα να μας κυβερνήσει.

Ο Αλέξης κι αν δεν είναι η φωτοφανέστερη απόδειξη και επιβεβαίωση αυτών που τραγουδούσε ο Τζιμάκος, σε μια εποχή που ο σημερινός φόβος και τρόμος της Ευρώπης (για όλους τους λάθος λόγους)  ήταν δεν ήταν δέκα χρονώ.

Ναι, ο Αλέξης είναι ένας από τα παιδιά των μικροαστών που μεγάλωσαν, και που θα τους (μας) φάνε ζωντανούς.

Και όχι για κανέναν σοβαρό λόγο, αλλά έτσι απλά… επειδή χρειάζεται να γίνεται τζερτζελές.

Διότι δεν μιλάμε για κανέναν διαβασμένο πολιτικό επαναστάτη ή στοχαστή, ή κάτι το σοβαρό τέλος πάντων.

Μιλάμε για ένα ημιμαθές άτομο που το μόνο που έχει να παρουσιάσει στο βιογραφικό του είναι η συμμετοχή στις καταλήψεις, το Πολυτεχνείο (όλοι ξέρουμε πως και αν σπούδασε) και το ότι είναι μέτοχος σε μια κατασκευαστική εταιρία (του μπαμπά) που αναλαμβάνει δημόσια έργα.

Δατς ολ!

Με τέτοιο βιογραφικό δεν έχεις καν το δικαίωμα να συμμετάσχεις σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ για κάποια τριτοκλασάτη θέση στο ΙΚΑ.

Πόσο δε μάλλον σε κάποια σοβαρή ιδιωτική επιχείρηση, που αν σε πάρει (καθότι μηχανικός!!!!) θα σε έχει να κουβαλάς καφέδες στα εργοτάξια για καμιά δεκαετία πριν σε εμπιστευτεί να γίνεις βοηθός εργοταξιάρχη.

Και όμως αυτός ο άνθρωπος, που δεν έχει δουλέψει ποτέ του, ούτε σε περίπτερο, και που δεν έχει αναλάβει ποτέ μια θέση ευθύνης, έστω ένα υφυπουργείο τέλος πάντων, θέλει να γίνει πρωθυπουργός.

Σαν τον Καραμανλή τον Κωστάκη δηλαδή, αλλά χωρίς το ανάλογο όνομα.

Και μάλιστα σε ένα από τα πιο κρίσιμα ιστορικά και οικονομικά σταυροδρόμια για τη χώρα μας.

Και όμως, λατρεύεται από ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων;

Γιατί άραγε;

Η κρίση, και οι υποσχέσεις του στους  πάντες και τα πάντα σίγουρα παίζουν έναν μεγάλο ρόλο. Όμως έναν άλλο εξίσου σημαντικό ρόλο, που δεν έχει αναλυθεί επαρκώς, παίζει και το ότι ο Αλέξης εκφράζει μια ολόκληρη (χαμένη) γενιά.

Τη γενιά που διαδέχθηκε αυτήν της μεταπολίτευσης, και που μοναδικό νταλκά είχε το αν θα πάει πλατεία ή όχι.

Που την λοιδορούσαμε κάποτε ως γενιά των 700 ευρώ (μισθός που σήμερα είναι όνειρο άπιαστο).

Τη γενιά της ήσσονος προσπάθειας, που ελέω Τρίτση και άλλων μεταρρυθμιστών κατέστη λειτουργικά αναλφάβητη.

Που μεγάλωσε με 42 κανάλια, με Ρούλα Κορομηλά, και με τους Δέκα Μικρούς Μήτσους.

Που είχε ως μέντορα και ίνδαλμα τον Πετράν τον Κωστόπουλο.

Μια γενιά που δεν γνώρισε πόλεμο, χούντα, ή φτώχεια, αλλά γνώρισε τα καζίνο και λίγο μετά το χρηματιστήριο.

Με γονείς που επειδή στερήθηκαν αυτοί, της τα έδωσαν όλα.

Και με σπουδές στα διάφορα ΙΕΚ, στα διάφορα ιδιωτικά κολέγια, και στα περίφημα ΤΕΙ (πρώην ΚΑΤΕΕ), όπου έμπαινες αν έγραφες απλώς το όνομά σου στη κόλλα.

Αυτή τη γενιά εκφράζει ο Αλέξης, και αυτή η «προδομένη»γενιά θέλει επιτέλους να πάρει την εκδίκησή της.

Τρώγοντας τους γονείς της, που πούλησαν το όραμα για ένα τριάρι, μια Καγέν, και για ένα πρώτο τραπέζι πίστα στον Λεπά.

Που γίνανε οι κλασικοί μικροαστοί, και οι κυρ Παντελήδες που έλεγε κάποτε  ο Πάνος Τζαβέλας.

Και που κάνανε παιδιά κανίβαλους.

Που θα τους φάνε ζωντανούς… με μπροστάρη τον Αλέξη.

Τον απόλυτο εκφραστή αυτής της ερμαφρόδιτης γενιάς.

Ποια κρίση, ποιος Σόιμπλε, και ποιος κομμουνισμός;

Το θέμα είναι καθαρά φροϋδικό.

Το αέναο πρόβλημα.

Του κύκλου τα γυρίσματα δηλαδή…

Strange Attractor