Τέλος οι κάλπες… τώρα μιλάνε τα ΑΤΜ!

Είναι ωραίο να είσαι αριστερός στην Ελλάδα… δεν λέω.

Ειδικά αν είσαι κρατικοδίαιτος, ή ακόμη καλύτερα «ακαδημαϊκός» στην Εσπερία.

Να ζεις και να πληρώνεσαι στην κακιά καπιταλιστική Δύση, και να πουλάς φούμαρα και θεωρίες, που χαϊδεύουν αφτιά στους ντόπιους ιθαγενείς.

Και να είσαι και στέλεχος κόμματος, όπως ο Σύριζας, που για κάποιους σαλεμένους εκπροσωπεί την ελπίδα της Ευρώπης!!!!!!!

Να είσαι δηλαδή βουτυρομπεμπές της θεωρίας, πλεϊμποι του πνεύματος, και οι απόψεις σου να θεωρούνται θέσφατες από τους μελανιασμένους Έλληνες, που ψάχνουν όπου βρουν για σανίδα σωτηρίας…

Βέβαια, αυτού του είδους οι αριστεροί είναι γιαλαντζί.

Κυρίως διότι η αριστεροσύνη τους δεν έχει κανένα κόστος.

Μπορούν να λένε όποια παπαριά τους κατέβει στο κεφάλι, ανώδυνα.

Και κάποιοι (ουκ ολίγοι) να τους θαυμάζουν κιόλας. Και να τους ψηφίζουν!!!!!

Διότι άλλο να ήσουν αριστερός τις παλιές κακές εποχές, όπου αυτό σήμαινε φυλάκιση, εξορία, κοινωνικό και επαγγελματικό αποκλεισμό, ακόμη και εκτελεστικό απόσπασμα, και άλλο να είσαι αριστερός στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, όπου ουσιαστικά κάνεις κουμάντο, χωρίς όμως καμιά συνέπεια ή ευθύνη.

Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα.

Ενώπιον του γκρεμού, στον οποίο μας έφεραν όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί μας, και στον οποίο απειλούν να μας σπρώξουν, με τη θέλησή μας αυτή τη φορά, οι σύγχρονοι αριστεροί αμπελοφιλόσοφοι στυλ Μπαρουφάκη, Μηλιού, και άλλων ων ουκ έστιν αριθμός.

Με επικεφαλής τους έναν ημιμαθή αλαζονικό και υπερφίαλο Αλέξη, που στο μυαλό του αποτελεί το μέλλον, όχι μόνο της μπανανίας μας, αλλά και της Ευρώπης. Μιλάμε για ψευδαισθήσεις μεγαλείου…

Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ (προσωπικά) ντρέπομαι με το ενδεχόμενο να με εκπροσωπούν ο Τσίπρας, ο Σκουρλέτης, και ο Στρατούλης. Αφήστε δε τη Ραχήλ, που σε οποιαδήποτε συντεταγμένη κοινωνία θα ήταν ήδη τρόφιμος σε ίδρυμα, και θα ζούσε σε δωμάτιο με λαστιχένιους τοίχους. Και με 24ωρη επιτήρηση… για το καλό της.

Στη μπανανία μας όμως νομοθετεί. Και αύριο ίσως να «υπουργεύει» κιόλας.

Διότι τέτοιοι είμαστε ως λαός, κι ας λέμε το αντίθετο.

Είμαστε σαν τον σκύλο μπροστάρη που κάποτε οδηγούσε το καραβάνι του πολιτισμού… μόνο που  σήμερα το καραβάνι έχει προχωρήσει μπροστά, με τον σκύλο να έχει μείνει πίσω, και να γαβγίζει το φεγγάρι.

Αλλά είμαστε Έλληνες να΄ουμ… με ειδικό DNA! Όχι κουτόφραγοι ή αμερικανάκια.

Εξ ου και μας κυβερνάνε οι Ραχήλ και οι Ζωζώδες αυτού του κόσμου.

Διότι δεν είμαστε κορόιδα κανενός.

Διότι τέτοιους θέλουμε.

Διότι δεν μπορούμε τον καλύτερό μας. Μας χαλάει.

Σε αυτό είμαστε όλοι όντως κομμουνιστές. Θέλουμε την πλήρη ισοπέδωση, προς τα κάτω όμως, και σε αντίθεση με αυτά που έγραφε ο Μαρξ, και που ανάθεμά με αν τα έχει καταλάβει ποτέ ο Αλέξης… αν βέβαια τα διάβασε.

Σε λίγο όμως κλείνουν οι κάλπες, τα σκυλιά δεμένα, και αν οι δημοσκοπήσεις είναι σωστές, έρχεται η ώρα των ΑΤΜ.

Ο λαός μίλησε, και όπως δείχνουν τα πράγματα, εν έτει 2015, 25 ολόκληρα χρόνια μετά τη κατάρρευση (σε όλα τα επίπεδα) του κομμουνισμού, η Ελλάδα θέλει … κομμουνισμό.

Κομμουνισμό όμως αλά Αλέξη. Όπου ο καθείς θα λέει ότι του κατέβει, θα κάνει ότι γουστάρει, όλοι θα είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι, κανείς δεν θα πληρώνει φόρους και εισιτήρια, δεν θα υπάρχουν έλεγχοι, εξετάσεις, αξιολογήσεις, δεν θα υπάρχει αστυνόμευση, όλα θα είναι δημόσια και δωρεάν, η αστυνομία δεν θα οπλοφορεί και δεν θα δέρνει, μπορεί και να μην υπάρχει καν, και από κει παν κι άλλοι.

Πως λέμε δηλαδή υπαρκτός κομμουνισμός; Καμία σχέση.

Τέλος πάντων… θα το δοκιμάσουμε κι αυτό.

Εξάλλου, όπως είπε και ο Στρατούλης, μπορεί να πεινάσουμε, αλλά θα είναι μια πείνα με επίκεντρο τον άνθρωπο.

Αυτό που το βάζετε;

Εν πάσει περιπτώσει, όπως είπαμε οι κάλπες κλείνουν, και έρχεται η ώρα των ΑΤΜ.

Εκεί θα φανεί η στόφα του καθενός μας.

Εκεί θα διαχωριστούν τα αγόρια από τους άνδρες.

Εκεί θα φανεί η επαναστατικότητά μας.

Όπου ή θα δεχτούμε τη μοίρα μας και περήφανα θα αγκαλιαστούμε όλοι μαζί, έστω νηστικοί, για να πολεμήσουμε τη κακιά Μέρκελ και τους διεθνείς Μασόνους που μας πατάνε σαν χταπόδια επειδής είμαστε Αίλλυνες αφού, ή θα μιμηθούμε τους αδερφούς Κύπριους, που με το πρώτο ζόρι, με το πρώτο άδειο ΑΤΜ, εκλιπαρούσανε τον Γερμανό σακάτη να τους βάλει κι αυτούς σε μνημόνιο…

Και αν κερδίσει τελικά τις εκλογές ο Αλέξης, προσωπικά θα ήθελα να πάρει και την αυτοδυναμία.

Για να δει από πού ακριβώς κλάνει το μπαρμπούνι, και για να μην έχει κανένα άλλοθι για την (σίγουρη) αποτυχία του.

Διότι άλλο να είσαι μονίμως στην αντιπολίτευση και να κριτικάρεις εκ του ασφαλούς, και άλλο να κρέμεται μια χώρα ολόκληρη από τις κινήσεις σου.

Και αν τυχόν κάνει τη κυβίστησή του, θα φύγει νύχτα. Οι δραχμαζάνηδες και οι συνιστώσες καραδοκούν.

Αν όχι, τότε ζήτω που καήκαμε. Πάλι θα φύγει, αλλά θα αφήσει πίσω του ερείπια.

Εκτός κι αν δεν προλάβει, διότι που να βρεθούν καύσιμα για τα ελικόπτερα αν είμαστε στη δραχμή;

Ποιος θα μας προμηθεύει πετρέλαιο; Η Βενεζουέλα;

Ίσως, αν της στείλουμε το αντάλλαγμα σε σκληρό νόμισμα, δηλαδή σε χαρτί υγείας…

Πάντως, όσο και να τον απεχθάνομαι τον Αλέξη, κατά βάθος τον λυπάμαι.

Διότι είναι τόσο λίγος που δεν το καταλαβαίνει.

Και αναλαμβάνει ευθύνες τις οποίες με το φτωχό του το μυαλό, ούτε να τις φανταστεί δεν μπορεί.

Και βέβαια μακάρι να πετύχει, και να πέσω έξω εγώ. Μικρό το κακό.

Όμως αυτό είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Διότι καμιά Μέρκελ, κανένας Ευρωπαίος δεν θα υποχωρούσε για να κάνει το χατίρι ενός Βαλκάνιου Τσε Παπάρα.

Οπότε το μέλλον τόσο το δικό μας όσο του Αλέξη είναι προδιαγεγραμμένο και σκοτεινό.

Και ας πανηγυρίζουν όλοι εκείνοι οι επιτήδειοι τυχάρπαστοι συνδικαλιστές και λοιποί πρώην Πασόκοι, που μόλις χάθηκε το Πασόκ έσπευσαν να γίνουν συριζαίοι.

Όσον αφορά στον Αλέξη, τουλάχιστον για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους, εύχομαι ολόψυχα να τη κάνει από τη χώρα ασφαλώς.

Διότι αν δεν κάνω λάθος, οι ίδιοι χαμαιλέοντες κοπρόσκυλοι που σήμερα τον αγκαλιάζουν και τον ξεσκονίζουν, αύριο θα τον βρίζουν και θα τον κυνηγάνε διότι τέτοιοι είναι. Έτσι είναι η φύση τους…

Διότι οι εικόνες από το τέλος του Καντάφι, εμένα τουλάχιστον ακόμη με ενοχλούν…

Strange Attractor