Οι προδότες του φραπέ…

Πέντε χρόνια σχεδόν έχω τη «Μαργαρίτα». Έγινα γνωστός όταν έγραψα ότι το πρόβλημα της Ελλάδα είναι ο λαός της.

Από τότε δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα.

Προχθές οι Έλληνες ανέβασαν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που προσπάθησε με συνέπεια και τελικά τα κατάφερε να πείσει ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση και όχι η κρίση το μνημόνιο.

Δεν πρόκειται για δυο Ελλάδες.

Πρόκειται για τα 9/10 και το 1/10.

Ναι ένα 10% είναι οι θιασώτες του ορθολογισμού στη χώρα αυτή και αυτό αποτυπώθηκε και σε αυτές τις εκλογές…

Τα πιο μισητά πρόσωπα στο δημόσιο βίο είναι ο Στέφανος Μάνος που χρόνια τώρα έλεγε αλήθειες και τον κράζανε, και η Άννα Διαμαντοπούλου που έκανε τη μόνη σοβαρή μεταρρύθμιση, αυτήν των ΑΕΙ.

Την πρώτη που θα τσακίσει η νέα διακυβέρνηση.  

Το ΠΟΤΑΜΙ βγήκε να μιλήσει για κοινή λογική και τόπανε πρακτορείο μιας ντουζίνας «κακών».

Μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα θα γίνουν μόνο όταν το 98% των κομμάτων κάνει μια κυβέρνηση συνεργασίας και τις επιβάλλει. Αλλά και πάλι αν μείνει απέξω ένα 2%, ένας Γκλέτσος ας πούμε, να κάνει αντιπολίτευση, σε 4 χρόνια θάναι κυβέρνηση.

Και επειδή αυτό είναι αδύνατο δεν θα γίνουν ποτέ. Και ας πτωχεύσουμε και ας μας διώξουν από το ευρώ και ας μας στραγγαλίσουν και ας γίνει της κακομοίρας.

Ο εξαιρετικός εθνολαϊκισμός είναι πια η κυρίαρχη και σχεδόν η μοναδική ιδεολογία στη χώρα.

Ανελεύθερη οικονομία, κρατική συμμετοχή και επέμβαση παντού, σπατάλη,  χρέη και μπαταξήδες, διαφθορά και των γονέων, εκπαίδευση για κλάματα, βιομηχανία πτυχίων και απολυτηρίων, προστατευτισμός και ρουσφέτι, πάτος στον ανταγωνισμό και την καινοτομία, διογκωμένος τριτογενής τομέας, έλλειμμα εμπορικών συναλλαγών, κατευθυνόμενες επιδοτήσεις, θαλασσοδάνεια, δουλειές μόνο με ΕΣΠΑ και διορισμός στο δημόσιο.

Και μέχρι να μας κάτσει η κέντα στον άσσο αρακτοί στα καφενεία. «Φρέντο καπουτσίνο μέτριο παρακαλώ και τσάκο κι ένα τάβλι». Ξεχάσαμε και το φραπεδάκι.

Αν ήταν να γίνει αλλιώς θάχε γίνει.

Αν ήταν να αποκτήσουμε ανθηρό πρωτογενή τομέα θα το είχαμε κάνει όταν πολλές δεκάδες δις έμπαιναν στη αγροτική παραγωγή από τα Ευρωπαϊκά προγράμματα. Και γίνονταν ακίνητα και αυτοκίνητα με τις ευλογίες του κράτους και υπό τις προτροπές της εκάστοτε αντιπολίτευσης. 

Αν ήταν να αποκτήσουμε βιομηχανία δεν θα κλείναμε ούτε τις δικές μας, ούτε τις ξένες, θα τις εκσυγχρονίζαμε θα φέρναμε κι άλλες. Θα φτιάχναμε ζώνες, με ειδικό καθεστώς και θα αυξάναμε τις θέσεις εργασίας. Δεν θα τις πηγαίναμε στη Βουλγαρία, υπήρχε τρόπος να μείνουν εδώ και να δουλέψουν. Στην Ιταλία και την Ισπανία γιατί μείνανε;

Αν ήταν να αποκτήσουμε δημόσια διοίκηση θα τόχαμε κάνει όταν είχαμε 1,2 εκατομμύρια καλοπληρωμένους ΔΥ με τις καλύτερες εργασιακές συνθήκες στον κόσμο και τη μεγαλύτερη κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος στην Ευρώπη.

Βάλε τον κλιματισμό και άνοιξε τα παράθυρα, μεγάλε.

Αλλά εμείς στην ήδη χάρτινη γραφειοκρατία προσθέσαμε και την ψηφιακή και έχουμε χιλιάδες σελίδες για να ρυθμίζουν τις σχέσεις του κράτους με τους πολίτες.

Αν ήταν να αποκτήσουμε σοβαρό τουρισμό θα τόχαμε κάνει αφού μας έλαχε να ζούμε στο ωραιότερο μέρος του κόσμου, με το καλύτερο κλίμα και με την πιο εμπορεύσιμη ιστορία.

Αλλά εμείς μείναμε στο mousaka και στο do you like my love the Greece?

Αν ήταν να αποκτήσουμε διεθνώς αναγνωρισμένα πανεπιστήμια θα τόχαμε κάνει με την πληθώρα των επιστημόνων που παράγουμε  και την έφεση των Ελλήνων για ανώτατες σπουδές.

Αλλά εμείς γεμίσαμε ντεμέκ ανώτατες σχολές την Ελλάδα και φροντίσαμε να έχει το δικαίωμα το κάθε προβληματικό να τις σπάει, γιατί έτσι δένεται το ατσάλι του κομμουνισμού, ή γιατρεύεται η αγαμία.

Αν ήταν να αποκτήσουμε σοβαρή βασική εκπαίδευση θα τόχαμε κάνει.

Τότε που είχαμε ένα δάσκαλο ανά 5 μαθητές (πρώτοι στον κόσμο), τάξεις με 10 μαθητές και σχολεία με 180 ( στην Αθήνα όχι μόνο στα νησιά), χιλιάδες σελίδες δωρεάν σχολικών βιβλία και χιλιάδες βοηθήματα, χιλιάδες καθηγητές στα φροντιστήρια, διπλές και τριπλές παραδόσεις ( σχολείο, φροντιστήριο, ιδιαίτερο), δεκάδες διαφορετικά συστήματα εισαγωγής στα πανεπιστήμια, πανάκριβα και σούπερ εξοπλισμένα εργαστηριακά κέντρα, δεκάδες απίθανες ειδικότητες εκπαιδευτικών με 18 ώρες εργασία την εβδομάδα, ειδικά ευρωπαϊκά προγράμματα για ταξιδάκια και δεν συμμαζεύεται.

Αλλά εμείς  κάναμε τα σχολεία μηχανισμούς διανομής πτυχίων και απολυτηρίων, μετατρέψαμε την αντιαυταρχική εκπαίδευση σε ξέφραγο αμπέλι, πατώσαμε στις εξετάσεις PISA και βγάζουμε μαθητές το 50% των οποίων είναι οργανικά αναλφάβητοι.

Αν ήταν να αποκτήσουμε θεσμούς, σοβαρή δημοκρατία και στοιχειωδώς επαρκές πολιτικό σύστημα θα τόχαμε κάνει αφού όλοι πολιτικολογούμε ασύστολα, αφού διαλυθήκαμε και πεθάναμε στον εμφύλιο πόλεμο, αφού φάγαμε 7 χρόνια χούντα. Αλλά δεν καταλάβαμε τίποτα.

Το 2015 εκλέγουμε ακόμα μοντέλα, τηλεπερσόνες, αθλητές και απογόνους και δίνουμε 7% στους φασίστες και 5% σε σταλινικούς θιασώτες των πιο σκοτεινών χρόνων της Σοβιετίας.

Η πιο απαγορευμένη λέξη στην πολιτική μας ιστορία είναι η «συνεργασία».  

Αλλά και όταν την κάνουμε είναι μόνο για να δηλώσουμε τον αντιευρωπαϊσμό μας. Αγαπάμε την τρομοκρατία, και επιβραβεύουμε τη φασιστική με την Τρίτη θέση στις εκλογές.

Αν ήταν να δώσουμε πραγματικά εφόδια στους νέους θα τόχαμε κάνει. Αλλά εμείς τους κρατάμε μέχρι να ασπρίσουν τα μαλλιά τους μέσα στα σπίτια μας και τους χαρτζιλικώνουμε και όταν βγαίνουν βόλτα τους φωνάζουμε. «Κωστάκη ξέχασες το ζακετάκι σουυυυυυυυυ».

Αν ήταν να φτιάξουμε πόλεις θα τόχαμε κάνει στη χώρα με τα πιο ήπια καιρικά φαινόμενα, την πιο βαριά παράδοση και τους περισσότερους αρχιτέκτονες και πολεοδόμους.

Αλλά εμείς μισούμε την πόλη και αγαπάμε τα χωριά και τα σπίτια μας. Φτιάχνει ο καλλιτέχνης του δρόμου ένα καταπληκτικό graffiti σένα τοίχο και πάνε δέκα καθυστερημένοι και το ταγκάρουνε, το μουντζουρώνουνε ή γράφουν το νούμερο της θύρας της ομάδας τους.

Δεν θέλουμε ούτε ανάπτυξη, ούτε Ευρώπη, ούτε διαφωτισμό.

Επιδόματα θέλουμε και κάποιον να μας χώσει όλους στο δημόσιο ή το δημόσιο να αγοράζει αποκλειστικά τα προϊόντα μας.  

Βρώμικες πόλεις θέλουμε με συνήθως αστείους δήμαρχους, για να φαίνεται καθαρό το σπίτι μας και μεις σοβαροί.

Και ο καθένας ένα σχολείο απέναντι από το σπίτι του να μην κουράζεται το παιδί να πηγαίνει φορτωμένο μια δεκάκιλη τσάντα.

Ό Έλληνας δοκίμασε και ανέβασε ψηλά ότι πιο χυδαίο, κάλπικο, λαϊκίστικο, ανίκανο κυκλοφορούσε στο πολιτικό σύστημα.

Απίθανους τύπους που έκαναν χειραψίες σε λαϊκές αγορές ή έβγαιναν στην TV και έλεγαν ανοησίες σε ακόμα πιο ανόητους δημοσιογράφους.

Μέχρι κάτι ανθρωποειδή φασιστόμουτρα και μπράβους της νύχτας έκανε βουλευτές.

Για να τον σώσουν από τους κλέφτες που πριν 5 χρόνια τους έβγαζε πρώτους βουλευτές με χιλιάδες ψήφους κι ας ήξερε ότι δεν ήταν καθαροί.

Μέχρι κάτι φοβερούς γελοιότυπους ψήφισε που είναι σίγουροι ότι κάποιοι μας ψεκάζουν και άλλους ακόμα πιο γελοίους που τώρα τους ετοιμάζει για αρχηγούς του κράτους.

Αναγόρευσε σε επιτομή της πολιτικής σοβαρότητας απολιθώματα που έχουν πρότυπο τη Βόρεια Κορέα και σου λένε κατάμουτρα ότι δεν σέβονται το Σύνταγμα και τους νόμους.

Και πάνω πούχε ξεμείνει από πολιτικούς ταγούς βρήκε μπροστά κάτι παρωχημένους εναλλακτικούς κομμουνιστές, που έχουν πρότυπο τη Βενεζουέλα και την Αργεντινή και είπε να τους δοκιμάσει μπας και γυρίσει το δώρο των Χριστουγέννων και καταργηθούν η Τράπεζα Θεμάτων και ο ΕΝΦΙΑ.

Θα κάτσουμε εδώ να πιούμε το ποτήρι μέχρι τέλους.

Θα στείλουμε τα παιδιά μας στη Δύση, θα χαλαρώσουμε και θα απολαύσουμε τη δύση της πατρίδας.

Μια δύση που της αξίζει και μας αξίζει.

Γιατί και μεις, το 10%, αποτύχαμε να γίνουμε κάτι παραπάνω.

Μόνο κουβέντες μάθαμε να λέμε και να γράφουμε, περισπούδαστες.

Δεν καταφέραμε να φτιάξουμε μια στέρεη ενιαία πρόταση και ένα ισχυρό δημοκρατικό σχήμα με κανονικούς ανθρώπους και στοιχειωδώς έντιμους και ικανούς πολιτικούς.

Και μας βρωμάει και ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ γιατί καταφέρνει να προσελκύει το 6%.

Είμαστε και μεις μέρος του προβλήματος. Να μην το ξεχνάμε.

Ίσως το μεγαλύτερο.

Λεωνίδας Καστανάς

Μεταρρύθμιση