Το ποντίκι που βρυχάται…

Όσοι αγαπάτε τον Πίτερ Σέλερς ή τα θερινά σινεμά, θα έχετε σίγουρα υπ' όψιν την ταινία «Το ποντίκι που βρυχάται».

Είναι ένα υπέροχο φιλμ του 1959, με το οποίο μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη η νουβέλα του Ιρλανδού Λέοναρντ Γουίμπερλέι, που είχε κυκλοφορήσει τέσσερα χρόνια νωρίτερα.

Να σας θυμίσω λίγο την υπόθεση και είμαι σίγουρη πως μετά θα καταλάβετε για ποιον λόγο αυτό το φιλμ στριφογυρίζει στο μυαλό μου από μέρες...

Ένα μικρό φανταστικό Δουκάτο, χαμένο κάπου στις Άλπεις, ανάμεσα στην Ελβετία και τη Γαλλία, βλέπει την οικονομία του να καταρρέει.

Παράγει, βλέπετε, μόνο ένα είδος κρασιού και η οικονομία του στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στην εξαγωγή του.

Η κρίση αρχίζει όταν η Αμερική αποφασίζει να καλλιεργήσει τα αμπέλια που χρειάζονται και να σταματήσει τις εισαγωγές.

Το συμβούλιο των κατοίκων, με τον Πίτερ Σέλερς να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας σε τρεις διαφορετικούς ρόλους, αποφασίζει πως μοναδική λύση στο πρόβλημα είναι να κηρύξει πόλεμο στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το σκεπτικό είναι λίγο πιο περίπλοκο απ' όσο θα το φανταζόταν κανείς.

Οι κάτοικοι αυτού του απειροελάχιστου κρατιδίου δεν ποντάρουν βέβαια σε νίκη. Το αντίθετο! Κηρύσσουν τον πόλεμο γιατί, ηττηθέντες, αποβλέπουν σε ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ, που θα δώσει και πάλι ανάσα στην οικονομία τους.

Τα όσα ακολουθούν είναι ξεκαρδιστικά.

Ένα μάτσο απρόθυμοι και φοβισμένοι τοξότες αναχωρούν με προορισμό τη Νέα Υόρκη για τη μεγάλη εκστρατεία. Και μετά έρχεται η ανατροπή.

Όταν ο στρατός πατάει σε αμερικανικό έδαφος συναντά μια πόλη φάντασμα καθώς, κατά διαβολική σύμπτωση, την ίδια περίοδο είναι σε εξέλιξη άσκηση ετοιμότητας για την αντιμετώπιση ενδεχόμενης καταστροφής.

Οι πολίτες είναι στα καταφύγια και έτσι ο αρχιστράτηγος και οι είκοσι άντρες του φτάνουν σε εκκενωμένες κυβερνητικές εγκαταστάσεις και κατά τύχη αποκτούν πρόσβαση στο υπερόπλο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το γεγονός τούς χαρίζει μια ανέλπιστη νίκη και τελικά το Δουκάτο και η επικεφαλής του Δούκισσα Γκλοριάνα (μαγικός Πίτερ Σέλερς) γίνεται ρυθμιστής των εξελίξεων στην καρδιά του Ψυχρού πολέμου.

Ωραία ιστορία δεν είναι;

Αυτό που πρωτίστως την κάνει ωραία βέβαια είναι το γεγονός πως είναι απίθανη, πως ανατρέπει τα προγνωστικά. Σαν τον Δαβίδ και τον Γολιάθ ή (για τους λιγότερο εξοικειωμένους με τα βιβλικά), σαν τον Ρόκυ κόντρα στην πολεμική μηχανή της Σοβιετικής Ένωσης, τον Ιβάν Ντράγκο.

Τέτοιες ανατροπές, βέβαια, δυστυχώς γίνονται συχνότερα στις νουβέλες και τις ταινίες και μάλλον σπάνια στην πραγματική ζωή.

Είναι, όμως, για να μην ξεχνιόμαστε, ακριβώς σε μια τέτοια ανατροπή που αποφάσισε να ποντάρει η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος της χώρας.

Κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δώσει συγκεκριμένη απάντηση στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων για το τι μέλλει γενέσθαι, αν δεν συμφωνήσουν οι εταίροι.

Ούτε μία απάντηση.

Παρά ταύτα, ο λαός αποφάσισε ότι προτιμά το άγνωστο από αυτό που έχει ήδη εφαρμοστεί.

Κι είναι η ομορφιά της Δημοκρατίας (!), όπως είπε κι ο Γιάνης Βαρουφάκης απαντώντας στο BΒC για τη συμμαχία με τους ΑΝΕΞΕΛ, που επιβάλλει οι υπόλοιποι να περιμένουμε στωικά και ψύχραιμα, ελπίζοντας πως το Μαξίμου, που παρέλαβε τη χώρα από χρόνια στο χείλος του γκρεμού, δεν θα κάνει το μοιραίο βήμα μπρος.

Νίκη Λυμπεράκη

Protagon