Ενδυματολογικό πρωτόκολλο …

Κάποτε η επίσημη ελληνική δημοκρατία φορούσε trois pieces κοστούμια – τα γαλλικά, φόρος τιμής στον Κωνσταντίνο Καραμανλή που τα προτιμούσε.

Οι δημοκρατικές δυνάμεις όμως ήταν ντυμένες με αμπέχονα, πουλόβερ και τζιν. Χωρίς αμπέχονο ήταν σχεδόν αδύνατον να βραβευθεί σκηνοθέτης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όσο βαρετή κι αν ήταν η ταινία του.

Ο αείμνηστος του ελληνικού σοσιαλισμού λανσάρισε το περίφημο κοινοβουλευτικό ζιβάγκο, το οποίο όμως με τα χρόνια το εγκατέλειψε για χάρη της κλασικής και μάλλον άκομψης στην περίπτωσή του γραβάτας….

Τα χρόνια πέρασαν, οι δεκαετίες άλλαξαν, όμως οι δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου δεν εγκατέλειψαν τις ενδυματολογικές τους συνήθειες. Μπορεί να έβαλαν σακάκια, μπορεί τα πουκάμισα να είναι καθαρά, όμως οι γιακάδες παρέμειναν ξεκούμπωτοι και οι γραβάτες απούλητες.

Το πρόχειρο άνετο ντύσιμο που ξεκίνησε ως αντίδραση στο κοστούμι, την «κλασική αστική στολή», έγινε η πιο διαδεδομένη στολή της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας.

Την έχουν υιοθετήσει οι Δημόσιοι Υπάλληλοι και τώρα την υιοθετούν και οι υπουργοί.
Εχει σημασία να ξεχωρίζεις ενδυματολογικά στην παγκόσμια σκηνή; Εχει, και στο κάτω κάτω η παράδοση είναι μεγάλη.

Ο Αχμαντινετζάντ δεν φορούσε γραβάτα, οι πετρελαιάδες της Αραβικής Χερσονήσου προτιμούν την κελεμπία, ο Παντίντ Νερού το πουκάμισο χωρίς γιακά και ο Κάστρο τη στολή του αντάρτη με μόνο διακοσμητικό την πουράκλα. Ο πρόεδρος Μάο λάνσαρε ένα είδος υποκαμίσου, ιδανικό για καιρούς κρίσης και φτώχειας, αφού μπορείς να το επιτύχεις αφαιρώντας τους τριμμένους γιακάδες των παλιών σου υποκαμίσων – η ράφτρα μου χρεώνει μόνον 5 ευρώ για κάθε μεταποίηση.
Υπάρχει και το είδος Γιάνη Βαρουφάκη, επιτηδευμένο casual, ακριβό στην αγορά αλλά φτηνό στο φόρεμα, ιδανικό για να μην περνάς απαρατήρητος όταν κινείσαι σε γραβατωμένο περιβάλλον.

Κάτι ανάμεσα σε εξευγενισμένο ροκ σταρ και εικαστικό καλλιτέχνη με εμπνεύσεις οικονομολόγου, με συνδυασμούς ton sur ton ώστε να μη δημιουργούνται έντονες αντιθέσεις και αποσπούν την προσοχή του θεατή από την ουσία. 

Και η ουσία στην περίπτωση είναι το σώμα με τις επεξεργασμένες γραμμές και το ξυρισμένο κεφάλι που προσφέρει γενναιόδωρα τα χαρακτηριστικά του.
Ο Μπρεχτ έλεγε πως το καλύτερο σκηνικό στο θέατρο είναι αυτό που δεν το προσέχει ο θεατής. Οπως και η πιο αποτελεσματική κομψότης είναι αυτή στην οποία δεν δίνεις σημασία γιατί επιτρέπει στην παρουσία σου να κινείται με άνεση στον χώρο, ακόμη κι αν φοράς παπιγιόν, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω λατρεύω. Υπάρχουν και οι αντίθετες απόψεις θα μου πείτε και κανείς δεν μπορεί να πει πως ο κ. Βαρουφάκης δεν έχει άνεση όταν κινείται, όταν μιλάει και γενικά όταν υπάρχει. Υπάρχει και η αντίληψη Μπιλ Γκέιτς που ταξίδευε τουριστική στο αεροπλάνο ή των δισεκατομμυριούχων επενδυτών που, αν θέλουν, μπορούν να φορούν πέδιλα και σορτς όταν επισκέπτονται τον Λευκό Οίκο. Τα δισεκατομμύριά τους μετρούν περισσότερο από τις γραβάτες τους.

 Ο κ. Βαρουφάκης δεν είναι δισεκατομμυριούχος.

Αντιθέτως έχει ανάγκη από τα δισεκατομμύρια των συνομιλητών του, που τον υποδέχονται κοστουμαρισμένοι και με τον κόμπο της γραβάτας σφιχτοδεμένο.

Δεν τους επισκέπτεται για να πουλήσει τα έργα του, όπως ο Νταλί, αλλά το δύσμοιρο και κακόσχημο ελληνικό χρέος, ως εκ τούτου, υποθέτω, επίτηδες κρατάει το πουκάμισο ριχτό, έξω από το παντελόνι για να τους αποσπά την προσοχή. Διότι σου λέει ο άλλος, αυτός για να ξυρίζει το κεφάλι του και να φοράει το πουκάμισο ριχτό χωρίς γραβάτα κάτι πολύ σοβαρό του συμβαίνει και ως εκ τούτου είναι αναγκασμένος να του δώσει σημασία.

Δεν ξέρω τι θα επιτύχει ο κ. Βαρουφάκης στην Ευρώπη. Εύχομαι ειλικρινά για όλους μας να επιτύχει. Το βέβαιο είναι πως δεν περνάει απαρατήρητος.

Και ελπίζω να μην είναι αυτό που θέλει να επιτύχει.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή