Προσγείωση στην πραγματικότητα…

Την Τετάρτη η Ελλάδα έστειλε στην Ευρώπη έναν καταληψία σχολείου που στην απελπισία της του έδωσε την εξουσία.

Την Πέμπτη το βράδυ είχε πρωθυπουργό.

Είναι άγνωστο αν επιστρέφοντας ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορέσει να διατηρήσει το σοβαρό πρόσωπο που έδειξε στη συνέντευξη Τύπου της Πέμπτης, αλλά τουλάχιστον τώρα ξέρουμε ότι το έχει.

Οτι μακράν της υστερίας των στελεχών της Κουμουνδούρου, μετά από δύο 24ωρα στις Βρυξέλες μίλησε όπως πρέπει να μιλάει ένας κεντροαριστερός αρχηγός κράτους.

Με μεγαλύτερη ευαισθησία στις κοινωνικές ανάγκες, χωρίς όμως να ξεχνάει ότι το κράτος δεν άρχισε τη μέρα που ανέλαβε αλλά έχει συνέχεια και υποχρεώσεις.

Ολα αυτά σε διαπραγματεύσεις που προς στιγμήν έμοιαζαν να βουλιάζουν στους ύφαλους των ευφημισμών και της σημειολογίας.
 

«Δεν υποχωρούμε. Προχωράμε μπροστά σε διαφορετική κατεύθυνση».

Το είχε πει ο Αμερικανός στρατηγός Ολιβερ Π. Σμιθ, όταν τον είχαν ρωτήσει αν η 1η Μεραρχία Πεζοναυτών υποχωρεί στη μάχη του Φράγματος του Τσοσίν στην Κορέα. Κάτι αντίστοιχο είχε κάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τον είχε κατηγορήσει στη Βουλή ότι με τη συνάντησή του με τον Τουργκούτ Οζάλ παγώνει το Κυπριακό. Mea culpa, είχε απαντήσει ο Ανδρέας.

Αυτό σημαίνει «λάθος μου», αλλά το καταλαβαίνουν λιγότεροι στα λατινικά.
Οι ευφημισμοί φάνηκε ότι είναι σημαντικό πρόβλημα όταν το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, σύμφωνα με τους «Financial Times», το Eurogroup είχε φτάσει σε συμφωνία, η οποία χάλασε όταν στο επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ έγινε γνωστό ότι στο έγγραφο υπήρχε αναφορά σε «extend current credit terms», δηλαδή «επιμηκυνόμενους παρόντες δανειακούς όρους», δηλαδή ένα πολύ κοντινό σε «συνέχιση του μνημονίου» συνώνυμο.

Η μάχη των συνωνύμων είχε ξεκινήσει νωρίτερα την Τετάρτη, όταν πριν αρχίσει η συνεδρίαση ο Σόιμπλε δήλωσε ότι το ελληνικό πρόγραμμα θα συνεχίσει να εκτελείται από την τρόικα, «την οποία προφανώς δεν μπορούμε να λέμε πια τρόικα».

Πρόκειται για μια γνωστή ευαισθησία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που φάνηκε και στη συνέντευξη Τύπου, όταν ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι δεν υπάρχει πια τρόικα, αλλά η κυβέρνηση θα συνδιαλέγεται με την Ε.Ε., το ΔΝΤ και την ΕΚΤ. Σαν να λες ότι δεν πιστεύεις στην Αγία Τριάδα, αλλά στον Θεό, στον Χριστό και το Αγιο Πνεύμα.
Η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν περισσότερο προσγείωση στην πραγματικότητα παρά κωλοτούμπα.

Στην πραγματικότητα που γνώρισε ο Ευάγγελος Βενιζέλος όταν τον Σεπτέμβριο του 2011 είχε διώξει τους εκπροσώπους της τρόικας και μετά έτρεχε να τους φέρει πίσω.

Στην πραγματικότητα που λέει ότι όταν πηγαίνεις με πατημένο γκάζι πάνω σε έναν τοίχο, τη ζημιά θα πάθει το αμάξι και όχι ο τοίχος. Στις Βρυξέλλες ο Αλέξης Τσίπρας τράβηξε το χειρόφρενο.

Στην επιστροφή του το καρακατσουλιό θα προσπαθήσει να τον πείσει να το λύσει. Από την απόφασή του θα φανεί αν η εμφάνιση των Βρυξελλών ήταν μια στάση στην πορεία προς την καταστροφή ή αλλαγή κατεύθυνσης.
Ο Καμμένος
Αντίθετα με τον Αλέξη Τσίπρα, που οι ευθύνες της εξουσίας μοιάζει να τον σοβαρεύουν, τον Πάνο Καμμένο δεν τον ακουμπάει τίποτα.

Μετά την τελετή στα Ιμια, όπου είχε τουιτάρει ότι δύο τουρκικά μαχητικά τού έστησαν ενέδρα, ήρθε η σειρά της Κύπρου.

Στην επίσκεψή του στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ ο Καμμένος την ανέφερε ως μονάδα «…επίθεσης που όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου, θα είναι η μονάδα που θα σηκώσει πάλι τη σημαία της λευτεριάς στα κατεχόμενα εδάφη».
Επικίνδυνος
Η ερώτηση είναι απλή. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ νιώθουν ότι έχουν εντολή από τους ψηφοφόρους τους για πρόκληση θερμού επεισοδίου με την Τουρκία;

Εάν έτσι το αντιλαμβάνονται, να συνεχίσουν με τον Πάνο. Διαφορετικά πρέπει να του πουν να παραιτηθεί από το υπουργείο Αμυνας, όπου ο Καμμένος αποδεικνύεται εξόχως επικίνδυνος, έστω και αν πρέπει να διαλύσουν τη σημερινή συμμαχία και να προχωρήσουν σε άλλη.

Αντώνης Πανούτσος

Πρώτο Θέμα