Μούλτι Κούλτι πεζοδρόμια…

Χωρίς σχεδόν καμία πιθανότητα εύρεσης εργασίας εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, με ελάχιστες δυνατότητες αφομοίωσης αφού η πλειονότητά τους προέρχεται από χώρες όπου διαπρέπει το ακραίο Ισλάμ και με ένα κράτος υποδοχής αδύναμο να προστατέψει τους πολίτες του πόσο μάλλον τους απρόσκλητους επισκέπτες του, οι χιλιάδες παράνομοι μετανάστες που περνούν κάθε χρόνο τα ελληνικά σύνορα δεν έχουν παρά ελάχιστες πιθανότητες να βιώσουν ένα ανεκτό παρόν, πόσο μάλλον ένα καλύτερο μέλλον.

Η ελληνική πραγματικότητα εξάλλου στερείται τόσο του παρελθόντος όσο και τις δομές που ισχύουν στα περισσότερα δυτικοευρωπαϊκά κράτη και οι οποίες μέχρι ενός σημείου επιτρέπουν στους οικονομικούς μετανάστες να βελτιώσουν τη θέση τους στην υπάρχουσα κοινωνική πραγματικότητα.

Η χώρα μας δεν υπήρξε αποικιοκρατική δύναμη, δεν αποτέλεσε κάποιο μητροπολιτικό κέντρο αλλά ούτε και διατηρούσε ποτέ προνομιακές σχέσεις με υπηκόους τρίτων χωρών –πλην ίσως της Κύπρου- όπως π.χ διατηρεί η Αγγλία, η Γαλλία, ή το Βέλγιο…

Στην Ελλάδα η πλειονότητα των οικονομικών μεταναστών γενικά περιφέρεται. Από τα κέντρα κράτησης στα στενά της ομόνοιας.

Από τα αστυνομικά τμήματα και τις φρουρές των συνόρων, στα πεζοδρόμια των μεγάλων πόλεων και ειδικά της Αθήνας.

Από γειτονιά σε γειτονιά, συνήθως χωρίς στέγη και με ελάχιστα έως καθόλου χρήματα στην τσέπη.

Πρόκειται για μία κατάσταση που επιβαρύνθηκε περαιτέρω από το πρόσφατο άνοιγμα των κέντρων κράτησης. Το καταγράφουν τα ΜΜΕ, το βιώνουν οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι των περιοχών στα πέριξ του κέντρου της Αθήνας, το «ψιθυρίζουν» οι δημοτικές αρχές βλέποντας την μικροεγκληματικότητα να αυξάνεται και πάλι.

Οι μόνοι ίσως που περί άλλων τυρβάζουν είναι οι θιασώτες της πολυπολιτισμικότητας, αρκετοί εκ των οποίων βρίσκονται και στους κόλπους της νέας κυβέρνησης.

Υποστηρίζουν μία χώρα «ξέφραγο αμπέλι», αφού εγκλωβισμένοι στις ιδεοληψίες και θεωρητικές αγκυλώσεις τους, αδυνατούν να διακρίνουν την πραγματικότητα και τις επιπτώσεις που θα έχει κάτι τέτοιο στη ζωή των ιθαγενών.
Διάφορες εξυπνάδες του τύπου, «αν ενοχλούν οι μετανάστες στους δρόμους θα τους φέρω στο υπουργείο μου, που έχει και πολλούς διαδρόμους» που έχουν ακουστεί από αρμόδια κυβερνητικά χείλη, μόνο μειδίαμα μπορούν να προκαλέσουν.

Όπως μειδίαμα προκαλούν και οι επίσημες δικαιολογίες ότι οι οικονομικοί μετανάστες που αφήνονται από τα κέντρα κράτησης, δηλώνουν προηγουμένως «τόπο κατοικίας» ενώ οφείλουν να δίνουν και το παρόν 2 φορές το μήνα στην αστυνομία.

Λες και υπάρχει περίπτωση να πάει κάποιος αρμόδιος κρατικός φορέας να διαπιστώσει τον τόπο κατοικίας του οποιοδήποτε εκ των παραπάνω, ή η ΕΛ.ΑΣ να κυνηγήσει κάποιον οικονομικό μετανάστη επειδή «ξέχασε» να περάσει από το τμήμα.

Παράλληλα και αυτά που λέγονται περί ενοικίασης άδειων ξενοδοχείων, ιδιωτικών κλινικών, δημοτικών κτιρίων καθώς και διαμερισμάτων που μένουν ξενοίκιαστα ανά την Ελλάδα, στερούνται σοβαρότητας, αφού ακόμη και εάν υλοποιηθεί το μέτρο, θα αφορά ελάχιστους, σε σχέση με τους δεκάδες χιλιάδες οικονομικούς μετανάστες που φθάνουν κάθε χρόνο στη χώρα μας αιτούμενοι πολιτικό άσυλο.
Εκεί ωστόσο που σηκώνει κανείς τα χέρια του ψηλά, είναι όταν παρατηρεί το οξύμωρο, οι ίδιοι που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών, να τους χρησιμοποιούν, την ίδια στιγμή, ως μοχλό πίεσης εναντίον των εταίρων μας στο ενδεχόμενο που δεν μας δώσουν την επόμενη δόση του δανείου!

Όπως λέει και η παροιμία όμως «τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν και μεταξωτούς κ….ς».

Η υλοποίηση μίας μεταναστευτικής πολιτικής, όπως ακριβώς τη φαντάζονται και την έχουν στο μυαλό τους οι νέοι κυβερνητικοί ιθύνοντες, προϋποθέτει δύο πράγματα: απεριόριστα χρήματα και κρατικές δομές που λειτουργούν.

Δυστυχώς όμως τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει.

Ως εκ τούτου, ούτε αφομοίωση των παράνομων μεταναστών μπορεί να υπάρξει, ούτε συμμάζεμα της εικόνας του γεμάτου από εξαθλιωμένους ανθρώπους κέντρου της Αθήνας πρόκειται να γίνει, αλλά ούτε και ουσιαστικά μέτρα ανακούφισής τους να ληφθούν.

Και το πρόβλημα θα μεγαλώνει, όσο ανάλογα θα μεγαλώνει και ο «συνωστισμός» στα πεζοδρόμια της πρωτεύουσας…

Γιώργος Διονυσόπουλος

Πρώτο Θέμα