Μήπως έφθασε ο καιρός να σπάσει και η φούσκα της
μεταπολιτευτικής δεξιάς;
Μέχρι το 2012 είχαμε δύο κυρίαρχα κόμματα (ΠΑΣΟΚ
και ΝΔ) της αριστεροδεξιάς, των οποίων η μόνη «ιδεολογική» διαφορά ήταν το
χρώμα και τα διαφορετικά ονόματα των πρωτοκλασάτων στελεχών τους.
Η κυριαρχία τού ΣΥΡΙΖΑ στον «αριστερό» χώρο και
η άνοδός του στην εξουσία, μπορεί να «παγιώσει» και στην χώρα μας το μοντέλο
διαχείρισης μαζών των βόρειων «ανεπτυγμένων» κρατικών δομών. Ήτοι ανεξέλεγκτη
κυριαρχία κράτους και οικονομίας από τούς υπερεθνικούς παγκοσμιοποιητές, με
παράλληλη «στήριξη» των εξαθλιωμένων ανθρώπινων μαζών, ακριβώς στα όρια
διαχείρισης αυτής της εξαθλίωσης (π.χ. εγγυημένο κατώτατο εισόδημα, με
παράλληλη πίεση για παροχή από τούς εξαθλιωμένους συγκεκριμένης «κοινωνικής
εργασίας» και γενικά αποδοχή της «κοινωνικής» τους μοίρας)…
Την όποια «μικρο-μεσοαστική» τάξη θα την
εγγυώνται οι υπερεθνικοί παγκοσμιοποιητές (στην υπαλληλική διαστρωμάτωση, πού
μόνο αυτοί θα μπορούν να εξασφαλίσουν) και η κρατική δομή εξυπηρέτησής των
(πολιτικοί και κρατικοί υπάλληλοι-επιστάτες).
Αυτό το μοντέλο είχε αποδεχθεί (δύσθυμα είναι η
αλήθεια) η προηγούμενη κυβέρνηση, και αυτό καλείται (στην ουσία) να φέρει σε
πέρας η σημερινή κυβερνητική μεταπολιτευτική αριστερά.
Η φορολογική εξόντωση (αυτονόητα μη ανταποδοτική
-η ανταποδοτικότητα είναι ένας ευφημισμός κενού περιεχομένου-) τοπικών Warlords
και των παρατρεχάμενών τους, αυτήν την σκοπιμότητα εξυπηρετεί και όχι την
«απελευθέρωση» της ανάπτυξης.
Η ουσιαστική εξόντωσή τους είναι η αναγκαία
προϋπόθεση ένταξης της χώρας μας στο παγκόσμιο (μέσω ΕΕ) σύστημα «ανάπτυξης»,
όπως αυτό το ορίζουν οι υπερεθνικοί παγκόσμιοι παγκοσμιοποιητές.
Η ουσιαστική ερώτηση (πού δεν τίθεται) είναι:
Υπάρχει άλλη ζωή εκτός τού πλαισίου, όπως
τουλάχιστον αυτό προωθείται, από τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας ή η
εθελοντική δουλεία είναι η μοναδική μας επιλογή;
Και αν υπάρχει, ποιά ιδεολογία κοινωνικής
δόμησης μπορεί να αποτελέσει «ανεκτή» εναλλακτική πρόταση;
Θα αποτολμούσα να εκφράσω την άποψη, ότι μόνο ο
εθνισμός μπορεί να αντιταχθεί σε αυτή την πορεία της ανθρώπινης δούλωσης.
Ο εθνισμός όμως και όχι ο εθνικισμός, ο οποίος αποτελεί
μια συνιστώσα πού χρησιμοποιούν εντέχνως οι διεθνείς παγκοσμιοποιητές για να
πετύχουν τούς σκοπούς τους.
Αν ο αριστερισμός, με την ταξική ισοπέδωση των
μαζών στα όρια της σωματικής επιβίωσης είναι το «εμφανές» (το «καλό», όπως θα
λέγαμε) προσωπείο τού Ιανού των παγκοσμιοποιητών (τού θεού τους), ο εθνικισμός
είναι το σκιώδες (το «κακό») προσωπείο τους.
Μακάρι η κρίση να εξαφανίσει την μεταπολιτευτική
δεξιά και μεταπολιτευτική αριστερά (η μία αντίποδας της άλλης) και να
δημιουργήσει μία νέα εθνική δεξιά και μία νέα εθνική αριστερά.
Ιαπετός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου