Μπορεί να αυξήθηκε πολύ το αίσθημα της
υπερηφάνειας σε μερικούς, όταν άκουσαν ότι επίκειται δήμευση του κτιρίου του
γερμανικού Ινστιτούτου Γκαίτε στην Αθήνα, ως αποζημίωση για το Δίστομο, πράγμα
που είχε επίσης απειλήσει να πράξει στο παρελθόν (το 2000) η τότε κυβέρνηση,
μπορεί οι αναφορές του υπουργού Άμυνας κ. Καμμένου, προφανώς σε συνεργασία με
τον υπουργό Εξωτερικών κ. Κοτζιά, περί... αποστολής Τζιχαντιστών στο Βερολίνο
να θεωρείται νόμιμη άμυνα στα εθνικά μας θέματα, αλλά υπάρχουν επιπτώσεις.
Μπλέξαμε τόσο με τη θεωρία παιγνίων, που μάλλον
παίζουμε την τουριστική περίοδο! Από την πρόσφατη διεθνή τουριστική έκθεση στο
Βερολίνο, την ITB, εστάλησαν ήδη μουδιασμένα σήματα σχετικά με την Ελλάδα.
Παρόλες τις αισιόδοξες προβλέψεις που εξέφρασε
προχθές ο Πρόεδρος των τουριστικών επιχειρήσεων, κ. Ανδρεάδης, το κλίμα
επιδεινώθηκε σοβαρά στη γερμανική κοινωνία μετά τη χθεσινή επίθεση του
πρωθυπουργού στη Γερμανία, από το ελληνικό Κοινοβούλιο, όπου μίλησε για
«ιστορική επιταγή» σχετικά με τις αποζημιώσεις και επανορθώσεις.
Τώρα φαίνεται να είναι η σωστή, ύστατη στιγμή
επί τούτου.
Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι υπάρχουν και στο
εξωτερικό μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικά δίκτυα, που δεν δείχνουν
διάθεση να αφήσουν το θέμα ανεκμετάλλευτο, με το σκεπτικό ότι πρόκειται μόνο
για κινήσεις εσωτερικής ελληνικής πολιτικής διαχείρισης του, κατά τα άλλα,
διαλλακτικού κ. Τσίπρα. Καθολου τυχαίο δεν είναι, ότι δεν έχει διατυπωθεί
πρόσκληση από το Βερολίνο προς τον πρωθυπουργό, ο οποίος δεν ακολούθησε τη
σχετική διπλωματική οδό και διαδικασία, αλλά προχώρησε στην ουσία σε άτυπη
διπλωματική ρήξη.
Το θέμα Σένγκεν δεν αφορά μόνο τους Γερμανούς
αλλά και πολλούς άλλους, π.χ. τους Γάλλους, τους Αυστριακούς τους Ολλανδούς,
που ήδη τοποθετήθηκαν άμεσα ή έμμεσα. Αυτά όλα έχουν σαφώς αρνητική επίπτωση
στους τουρίστες που περιμένουμε διακαώς να έλθουν και να ξοδέψουν εδώ τα
χρήματά τους.
Όταν πολλά ελληνικά ΜΜΕ αναφέρονται σε πόλεμο
μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, σε Τζιχαντιστές που προφανώς βρίσκονται στη
Ελλάδα αλλά θα τους «προωθήσει» ο κ. Καμμένος προς τέρψιν και δράση σε άλλες
χώρες, από τις οποίες ζητάμε τη συνδρομή τους σε οικονομικά θέματα, με υπ'
αριθμόν ένα χρηματοδότη τη Γερμανία, τότε υπάρχει κάποιο πρόβλημα.
Οι τουρίστες έχουν και άλλες επιλογές, π.χ. την
Τουρκία, που ειναι ανταγωνιστική και από άποψη ποιότητας, και απο άποψη
περιβάλλοντος και υπηρεσιών αλλά και από άποψη τιμών, όπως έμαθα στη Ρωσία (
βλέπε το άρθρο μου στο Protagon: Θα μας σώσει η «Ρωσική Αρκούδα»;).
Με τις μάλλον απερίσκεπτες φραστικές επιθέσεις
κυβερνητικών στελεχών, σχετικά με την ανάδραση που σίγουρα θα επιφέρουν,
απειλούμε να τινάξουμε στον αέρα και τον τουρισμό. Λέω «και», διότι τους
μεγάλους επενδυτές τους έχουμε ήδη απομακρύνει με τη νέα ελληνική πολιτική
σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις των αεροδρομίων και την κατοχύρωση της
προσφοράς στη γερμανική πλειοδότρια FRAPORT (με συνεταίρο τον Κοπελούζο).
Με δεδομένη την καθίζηση των εισοδημάτων, άρα
και της εγχώριας αγοραστικής αξίας, τη γραφειοκρατία και την πολιτική του
διαφαινόμενου κρατισμού, η Ελλάδα χάνει την όποια θετική αξιολόγηση για
μικρομεσαίους Γερμανούς βιομηχανικούς επενδυτές.
Υστέρηση προϋπολογισθέντων εσόδων από τον
τουρισμό προβλέπεται ήδη σε ρεαλιστική βάση, σύμφωνα με ένα αρνητικό σενάριο.
Αυτό το σενάριο, αν δεν ανατραπεί άμεσα, θα φέρει
αλυσιδωτές αρνητικές επιπτώσεις: Στα κέρδη των τουριστικών επιχειρήσεων και των
συνδεδεμένων μ΄αυτές, όπως η Aegean, των ναυτιλιακών, των τροφίμων, στη μείωση
των δημοσίων εσόδων, σε υστέρηση εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία -που ακόμα
περιμένουν τις νέες ρυθμίσεις- σε αύξηση των κόκκινων δανείων, στις τράπεζες,
στο χρηματιστήριο... και θα οδηγήσει σε περαιτέρω αύξηση της ανεργίας. Αυτό
είναι το ζητούμενο;
Το εγερθέν θέμα των αποζημιώσεων από τους
Γερμανούς, συμπεριλαμβανομένου και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, κατά τη
γνώμη ενός μικρού κομματιού της γερμανικής κοινωνίας είναι μια δίκαιη, ή έστω
κατανοητή απαίτηση της Ελλάδας. Ο διορατικός πρώην Καγκελάριος Χέλμουτ Κολ
απέφυγε το 1990 έντεχνα τον σκόπελο μιας πανάκριβης συνθήκης ειρήνης που θα έπρεπε
να συμπεριλαμβάνει και την Ελλάδα.
Αντί γι΄ αυτό, κατασκεύασε με τον Γερμανό ΥΠΕΞ
Ντίτριχ Γκένσερ, των φιλελεύθερων συνεταίρων (με το παρατσούκλι tricky Dicki, ο
πονηρός χοντρός) τη συνθήκη 2 συν 4, δηλαδη συμφωνία μεταξύ της πρώην Λαϊκής
Δημοκρατίας της Γερμανίας, της Ομοσπονδιακής Γερμανίας και των νικητριών
δυνάμεων. Έκλεισε, δηλαδή, το θέμα από την πίσω πόρτα. Και πλήρωσε, αλλά όχι
εμάς.
Τώρα, λένε οι κυβερνητικοί Γερμανοί, γιατί δεν
θέσατε το θέμα το 1990 που ενωθήκαμε ως χώρα;
Πάει, νομικώς παραγράφηκε. Βέβαια, δεν
παραγράφηκε καθόλου, ο σοσιαλοδημοκράτης αντικαγκελάριος, Σίγκμαρ Γκάμπριελ,
παρουσιάσθηκε διαλλακτικός εν μέρει, πλην όμως ασαφής. Ούτως ή άλλως η νομική
οδός θα είναι χρονοβόρα. Και θα επιφέρει παράπλευρες απώλειες, όπως αυτές στον
τουρισμό, που ανέφερα στο σκεπτικό του άρθρου.
Πάντως, δεν αποκλείεται να εισπράξει η Ελλάδα
μια ηθική νίκη απέναντι στη γερμανική και τη διεθνή κοινωνία, που, αν και
απίθανο, ίσως έχει μελλοντικά και σοβαρό χρηματικό αντίκρυσμα.
Με την πλάτη στον τοίχο, αμυνόμενη, η κυβέρνηση
θα χρειασθεί στο θέμα αυτό, κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον έναν μεγάλο
υποστηρικτή.
Ίσως αυτός να είναι η Ρωσία.
Νίκος Σωκιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου