«Δεν
ζήτησα από την κυρία Μέρκελ να μας πληρώσει μισθούς και συντάξεις στην Ελλάδα»,
είπε μάλλον ενοχλημένος από την ερώτηση του δημοσιογράφου ο Αλέξης Τσίπρας.
Δίκιο έχει, το είχε ζητήσει άλλωστε έμμεσα λίγες
ημέρες πριν με την επιστολή του.
Δεν πήγε γι' αυτό ο πρωθυπουργός στην Μέρκελ.
Απ' ό,τι φάνηκε από τις δηλώσεις του
τουλάχιστον, πήγε για να ζητήσει μια αλλαγή της οικονομικής συνταγής που
εφαρμόζεται στη χώρα μας.
Αυτό περί αλλαγής του μείγματος πολιτικής
δηλαδή, όπως το περιέγραψε. Αυτό είναι το ζητούμενο…
Κρίνοντας πάντα από τις κοινές δηλώσεις, εύκολα
βγάζουμε το συμπέρασμα πως η Μέρκελ δεν υποσχέθηκε κάτι συγκεκριμένο, ως προς
το αίτημα αλλαγής της συνταγής. Το είπε άλλωστε και δημόσια: «Όλα αυτά θα
συζητηθούν με τους θεσμούς. Η Γερμανία δεν είναι θεσμός».
Προφανώς και δεν είναι θεσμός, είναι η χώρα
ωστόσο που θα επηρεάσει καθοριστικά την πορεία των διαπραγματεύσεων. Ωστόσο,
προφανώς και προς το παρόν δεν έχει λόγο να γείρει προς την μια ή την άλλη
πλευρά.
Θα περιμένει τις συγκεκριμένες προτάσεις που θα
φέρει η ελληνική κυβέρνηση και αν αυτές μπορούν να καλύψουν τα κενά που θ'
αφήσει η μη εφαρμογή κάποιων από τις δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Αν
θεωρήσει ότι με τις μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις, που φημολογείται πως θα
προχωρήσει η κυβέρνηση, θα βρει τα ισοδύναμα ποσά, προφανώς και δεν θα έχει
ζήτημα.
Το πρόβλημα, λοιπόν, με τους δανειστές παραμένει
και αναζητά απαντήσεις τα επόμενα εικοσιτετράωρα.
Όπως παραμένει (και μάλλον θα γιγαντωθεί) και
ένα άλλο πρόβλημα, με τους συνεταίρους στο εσωτερικό αυτή την φορά.
Υπάρχουν εκείνα τα πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που
δεν δέχονται ακόμα περισσότερες (απ' όσες έχουν ήδη γίνει) εκπτώσεις απ' όσα το
κόμμα τους προεκλογικά υποσχόταν, υπάρχουν και οι κυβερνητικοί εταίροι που
ονειρεύονται... Κούγκια. Σε όλους αυτούς μάλλον δεν θα ήχησαν καλά στ' αυτιά
τους εκφράσεις όπως «το κατοχικό δάνειο και επανορθώσεις είναι πρωτίστως ηθικό
θέμα», «παρεξήγηση η κατάσχεση του Γκαίτε», «δεν μας φταίνε για όλα οι ξένοι»,
«να μην γκρεμίσουμε ό,τι θετικό έγινε», κ.α.
Και προφανώς, δεν θα τους αρέσουν και όσα
πρόκειται να συμβούν. Η εφαρμογή δηλαδή των ισοδύναμων μέτρων που θ'
αντικαταστήσουν όσα περιλαμβάνονται στο προηγούμενο πρόγραμμα.
Η μοναδική μου απορία είναι γιατί έπρεπε να
περάσουν δυο μήνες για την στροφή στον ρεαλισμό (ας μην το πούμε κωλοτούμπα,
όπως ειναι γνωστό, οι έννοιες ξαναβαφτίζονται. Η τρόικα είναι θεσμοί, το
μνημόνιο πρόγραμμα, κ.ο.κ.).
Γιάννης Παντελάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου