Έχουμε και λέμε…

Έκλεισαν δυο ολόκληροι μήνες από τη μέρα που ο λαός (ξανα)πήρε την εξουσία στα χέρια του, και μπορούμε νομίζω πια, να βγάλουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα όσον αφορά στην Πρώτη Φορά Αριστερά κυβέρνησή μας.

Τώρα το πόσο αριστερά είναι με τον Καμένο στα χειριστήρια, αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Ας το βρουν οι συνιστώσες, και μετά ας ενημερώσουν κι εμάς.

Όποιος διαβάζει τα συνήθη παραληρήματά μου, θα έχει καταλάβει προ πολλού ότι για μένα ο Σύριζα ήταν και θα είναι ότι το χειρότερο για τη χώρα.

Είπαμε, καλά να είναι και να υπάρχει με ποσοστό 3-4%, αλλά από κει και πέρα, απελθέτω από ημάς.

Και όμως, όχι μόνο υπάρχει αλλά κυβερνάει (τρόπος του λέγειν).

Και όχι μόνο κυβερνάει, αλλά καταφέρνει και διαλύει ότι με κόπο είχε χτιστεί τις τελευταίες δεκαετίες.

Σαν να υλοποιεί κάποιο σχέδιο, μόνο που ούτε γι αυτό τον έχω ικανό…

Με αποτέλεσμα η ανικανότητα του Σύριζα να έχει ξεπεράσει κατά παρασάγγες όλα τα δεινά που πίστευα (και που έγραφα ότι θα φέρει). Στην πράξη δηλαδή, η διακυβέρνηση των τσιπροκαμένων είναι πολύ χειρότερη απ’ ότι περίμενα, και ήμουν και υπερβολικός!

Κάποτε νόμιζα ότι η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης ήταν αυτή του Μητσοτάκη και του Κούβελα. Σήμερα αναθεωρώ άρδην.

Η χειρότερη μακράν είναι αυτή του Τσίπρα και του Καμένου… μπροστά στους οποίους μέχρι και ο Κουλούρης ή ο Γιακουμάτος φαντάζουν statesmen!

Ο Μητσοτάκης ήταν απλά εκτός τόπου και χρόνου, και στη καλύτερη ήταν απλά μπροστά από την εποχή του, θέλοντας να περάσει «φιλελεύθερα» (λέμε τώρα)  μέτρα, πολιτικές,  και νομοσχέδια που για εκείνα τα χρόνια ήταν ταμπού και άρα καταστροφικά.

Ο Σύριζα όμως είναι πίσω από την εποχή του. Δεκαετίες πίσω.

Πιο οπισθοδρομικός πεθαίνεις…

Ο λαός κατάφερε μέσα στην αγανάΧτησή του από το μνημόνιο και τη λιτότητα, να ανεβάσει στο βάθρο της εξουσίας έναν ανεπαρκή και άπειρο πολιτικάντη, που από πλευράς πολιτικής και οικονομικής ιδεολογίας πιστεύει σε πράγματα αναχρονιστικά, τα οποία έχει ξεράσει (μετά βδελυγμίας) η παγκόσμια κοινωνία εδώ και τριάντα τουλάχιστον χρόνια. Ειδικά στις χώρες που εφαρμόστηκαν τα ιδανικά του Αλέξη, ακούν Αριστερά και τρέχουν να κρυφτούν.

Στοιχειώδη ιστορία (πόσο μάλλον πολιτική οικονομία)  να γνώριζε ο πρωθυπουργός  μας θα καταλάβαινε το πόσο βλαβερές είναι οι ιδέες του, και το πόσο κακό κάνουν σε μια χώρα που ούτως ή άλλως παραπαίει σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και όταν πλημμυρισμένη από δάνεια ζούσε σε καθεστώς εικονικής πραγματικότητας και τεχνητής ευμάρειας.

Και όμως… ο Αλέξης εκεί. Κολλημένος σε δήθεν αριστερές αηδίες, που μόνο κάποιοι (το εννοώ)  πειραγμένοι ή διαταραγμένοι, (βλ. τον Φενταγίν βουλευτή της Καστοριάς με το τσεμπέρι, ή την Ραχήλ) ίσως να πιστεύουν… για να μην αναφερθώ στη διανόηση του Σύριζα,  π.χ. τον Thespian Πάντζα, και τον ποιητή-γιατρό-ακτιβιστή-φιλόσοφο  Κουράκη…

Ναι, αλλά οι πειραγμένοι πλέον αποτελούν μέλη του υπουργικού συμβουλίου.

Εν ολίγοις, οι ψυχασθενείς λειτουργούν το ψυχιατρείο! Τόσο καλά.

Και ο λαός στη τρέλα του. Σαν υπνωτισμένος.

Με τους περισσότερους να έχουν σκυλομετανιώσει για την επιλογή τους, αλλά επειδή τέτοια είναι η ανθρώπινη φύση, να μην έχουν τα κοχόνες να παραδεχτούν (φωναχτά) το σφάλμα τους.

Και με τους υπόλοιπους να περιμένουν, διότι είναι ακόμη, λένε, νωρίς! Χώρια που όλοι μα όλοι ψήφισαν Ποτάμι!

Όταν θα φάνε και αυτοί την οριστική σφαλιάρα όμως, θα είναι ήδη αργά.

Και βέβαια υπάρχει και μια ακόμη κατηγορία, που ναι μεν έχουν μετανιώσει, πλην όμως κλείνουν τα μάτια στις καθημερινές ασυναρτησίες του Σύριζα, και τα ρίχνουν όλα στον δράκο Σαμαρά! Στον εύκολο στόχο. Καθιστώντας τον σάκο του μποξ, ακόμη και για τις παλινδρομήσεις του Μπαρουφάκη, της Βαλαβάνη, και λοιπών Αριστερών «στοχαστών». Ο Στρατούλης δεν μετράει, διότι πονηρά σκεπτόμενος, και ως παλιά συνδικαλιστική π…..α πρόλαβε και εξαφανίστηκε, υπουργεύοντας κάτω απ’ τα ραντάρ.

Έτσι, κλείνοντας δυο μήνες με Αλέξη, τι κερδίσαμε;

Ο βλάξ θα απαντήσει: Εθνική αξιοπρέπεια!

Ο νοήμων θα μιλήσει για αλλεπάλληλες σφαλιάρες…

Πρώτον και κυριότερον, ξυπνάμε κάθε πρωί και δεν ξέρουμε αν χρεοκοπήσαμε ή όχι. Πάμε για ύπνο το βράδυ, και δεν γνωρίζουμε αν θα ξημερώσουμε με δραχμή ή με ρούβλι.

Γίναμε περίγελως των πάντων, με τους Έλληνες του εξωτερικού να δέχονται τις λοιδορίες των βελανιδοφάγων. Ξέχωρα από τον περιφερόμενο θίασο του οικονομικού μας επιτελείου (τρομάρα του), που εξαιτίας της πλήρους ανεπάρκειάς του ακόμη γελάνε οι Εταίροι, είχαμε και τη φαρσοκωμωδία με τον Αλέξη και τζιμάνια του να έχουν χάσει τον (κίτρινο) φάκελο, και να γινόμαστε απαξάπαντες ρεζίλι στην παρέα της μαντάμ Μέρκελ.

Στο εσωτερικό μέτωπο, πλην της απελευθέρωσης χύμα στο κύμα χιλιάδων λαθρομεταναστών, και της κατάργησης των φυλακών υψίστης ασφαλείας, και της αριστείας στα σχολεία, τι είδαμε;

Μια από τα ίδια; Μακάρι…

Δυστυχώς είδαμε το περίφημο σχέδιο των Αριστερών στη πράξη: Ήτοι, φορολόγηση, λένε, των τσιγάρων και των ποτών (πρωτότυπα πράγματα) , και σε μια έμπνευση δημιουργικής ασάφειας, την σύσταση σώματος μεταμφιεσμένων σε παπάδες και τουρίστες μερικής απασχόλησης  φοροράμπο(!), την φορολόγηση τροφίμων με περιεκτικότητα σε λιπαρά, και την επιβολή προστίμων και χαρατσιών σε όσους δεν πληρώνουν τα χρωστούμενα του 2013.

Σε όσους δηλαδή ψήφισαν Σύριζα για αυτόν ακριβώς τον λόγο: Για να τους χαριστούν τα χρέη!

Θέατρο του παραλόγου; Όχι! Απλά Σύριζας…

 

Βόρειος και Νότιος Κορέα (η Βόρειος μέσα στις κόκκινες γραμμές). Πως το είχε πει ο Λένιν; Σοβιέτ=Εξηλεκτρισμός...

Με αυτά και με αυτά ο σουρεαλισμός συνεχίζεται, και δεν θα αργήσει η μέρα που θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα είμαστε απομονωμένοι διεθνώς και πάμφτωχοι, έρμαια στις ορέξεις της γείτονος.

Σαν την Αλβανία του Ενβέρ δηλαδή, ή αν θέλετε μια πιο μεταμοντέρνα εκδοχή, σαν την Βενεζουέλα, που δεν έχει ούτε καν χαρτί υγείας.

Διότι Βόρεια Κορέα αποκλείεται να γίνουμε. Εκεί μπορεί να πεινάνε, αλλά τουλάχιστον επικρατεί τάξη και ασφάλεια. Είδη σε ανεπάρκεια στην Ελλάδα των Συριζανέλ και του Πανούση (εκτός και αν θεωρήσουμε τις κιτς παράτες, όταν η υπόλοιπη Ευρώπη πενθεί, με τα κλαρίνα και τους σιτεμένους τσολιάδες δείγματα οργάνωσης και ομοψυχίας).

Γενικό συμπέρασμα: Ας προσέχαμε.

Έχουμε επιτέλους την κυβέρνηση που μας αξίζει.

Strange Attractor