Παίρνοντας αφορμή την απάντηση του Υπουργού Επικρατείας κυρίου Νικολούδη σε ερώτηση Βουλευτή της Χρυσής Αυγής περί της μη ρεαλιστικής αναμονής εσόδων από τις διάφορες λίστες (ακολουθεί σύντομα άρθρο και επ' αυτού), θα ήθελα να κάνω μια μικρή ανάλυση της παρούσας ταμειακής κατάστασης. Υπάρχουν τέσσερις τεράστιες ταμειακές παγίδες (από την άποψη υιοθέτησης των ως λύσεων για το άδειασμα των ταμείων) για την κυβέρνηση, μία εισπρακτική και τρεις πληρωμής: ΕΝΦΙΑ, μισθοί και συντάξεις, αγροτικές επιδοτήσεις, ΕΣΠΑ. Οι παλινωδίες με την κλασική καραμέλα της φοροδιαφυγής και η παντελής έλλειψη αναπτυξιακού-μεταρρυθμιστικού έργου αργά ή γρήγορα θα την οδηγήσουν σε μία από τις παραπάνω παγίδες.
Κάθε παγίδα έχει τέσσερις διαφορετικές διαστάσεις μελέτης ως προς τις επιπτώσεις που θα έχουν στην κυβέρνηση: άμεσος οικονομικός αντίκτυπος, μεσοπρόθεσμος οικονομικός αντίκτυπος, κοινωνικός αντίκτυπος και εκλογικός αντίκτυπος.
Ο ΕΝΦΙΑ φαντάζει ως η πιο πιθανή και άμεση παγίδα στην οποία θα πέσει η κυβέρνηση. Τα έσοδα από την φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας είναι τα πιο έγκυρα, αφού δεν τίθεται εύκολα θέμα φοροδιαφυγής, πέραν περιπτώσεων αυθαιρέτων κατοικιών ή υποδηλωμένων τετραγωνικών, ενώ πρόκειται για εύκολα υπολογίσιμο φόρο: θέλουμε τόσα δις να πάρουμε, θέλουμε αυτήν την προστασία να έχουμε σε ευαίσθητες ομάδες, άρα έτσι θα τον χωρίσουμε στα δηλωμένα και γνωστά τετραγωνικά. Και κανείς δεν λέει όχι σε έναν εύκολο φόρο. Το πιο πιθανό είναι πως θα παραμείνει το μέγεθος συνολικά των εσόδων, αλλά θέτοντας χιλιάδες μικροϊδιοκτήτες που καλούνταν να πληρώσουν ελάχιστες εκατοντάδες ευρώ εκτός φορολόγησης, σημαίνει πως η μικρομεσαία τάξη που έχει επενδύσει μαζικά σε ακίνητα θα κληθεί να πληρώσει ακόμα πιο βεβαρημένη φορολογία. Και αν το σκεφτεί κανείς, είναι και η πιο εύπεπτη παγίδα για την κυβέρνηση. Άμεσος οικονομικός αντίκτυπος δεν υπάρχει, ίσως ακόμα ακόμα και να πέσουν οι τιμές των ενοικίων. Έμμεσος επίσης δεν υφίσταται σε μεγάλο βαθμό, η αγορά είναι ούτως ή άλλως κατακρημνισμένη, αλλά ενδέχεται να αυξηθεί σε αριθμό αγοραπωλησιών. Κοινωνικά τώρα, οι περισσότεροι ιδιοκτήτες είναι πιο κοντά στην αστική φιλοσοφία, οπότε δύσκολα θα κατέλθουν στις πλατείες και τους δρόμους. Το μεγάλο, όμως πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μακροπρόθεσμο. Το εκλογικό δώρο που δέχτηκε από τους όψιμα αριστερούς κατοίκους αστικών περιοχών είναι δανεικό, οπότε θα χάσει ένα μεγάλο μέρος της ρευστής του εκλογικής δύναμης.
Έπειτα έχουμε τους μισθούς και τις συντάξεις. Κακά τα ψέματα, αυτά θα διαφυλαχθούν ως κόρη οφθαλμού, ακόμα κι αν χρειαστεί να ξηλωθούν και τα πλακάκια από τα πεζοδρόμια για να τα πληρώσουμε. Αυτό το εικονικό γύρισμα των χρημάτων των μισθωτών του Δημοσίου και των συνταξιούχων είναι το μόνο που υποτυπωδώς και κανιβαλιστικά ίσως διατηρεί κάπως το momentum της πραγματικής οικονομίας, καθώς και ένα υποτυπώδες επίπεδο ψυχολογίας πριν την κατάρρευση. Την στιγμή που το ΑΤΜ θα φτύσει την πρώτη κάρτα αναλήψεων και θα βγάλει μια μούτζα στην οθόνη, η χώρα μπαίνει σε αχαρτογράφητα και τρικυμιώδη νερά. Και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ εξαϋλώνεται, γιατί όταν ο κόσμος διαπιστώσει πως λεφτά υπήρχαν, θα ξεχάσει τις διάφορες αντιμνημονιακές χαριτωμενιές ενάντια στους "γερμανοτσολιάδες" και τους "σμαροβενιζέλους" και θα στραφεί σε αυτόν που είναι "μπροστά του". Ήτοι, την κυβέρνηση.
Οι επόμενες δύο κατηγορίες είναι οι λιγότερο σημαντικές ως προς τις εκλογικές συνέπειες για τον ΣΥΡΙΖΑ: ο επιχειρηματικός και ο αγροτικός κόσμος δεν είναι "πελάτες" του. Οπότε δε θα διστάσει να θυσιάσει τις όποιες επιδοτήσεις τους, είτε άμεσα ταμειακά (με εκμετάλλευση διαθεσίμων και καθυστέρηση πληρωμών), είτε μακροπρόθεσμα θεσμικά (με έξοδο π.χ. από το Ευρώ και την Ε.Ε.). Όμως, από τη μία σημαίνει πως οποιαδήποτε αμυδρή ελπίδα για ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας έχει πεταχτεί στον κάλαθο των σκουπιδιών, από την άλλη μπαίνουν στο πολύ επικίνδυνο παιχνίδι της ευθείας και απόλυτης σύγκρουσης με τον αγροτικό κόσμο και την επαρχία, με ότι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο έντασης διαμαρτυριών.
Δημήτριος Κ. Ζώτος, Dipl. Eng.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου