Τσίτσο… το λιμάνι φεύγει …

Μετά από τρεις μήνες “πρώτη φορά Αριστερά” εκείνο που με το φτωχό μυαλό μου καταλαβαίνω είναι πως μας κυβερνά μια ιδιόρρυθμη και ιδεοληπτική παρέα ανεπάγγελτων “συνδικαλιστών” ευρέως φάσματος, που ο καθένας λέει “το μακρύ του και το κοντό του” και ασκείται σε πρωτοφανείς πολιτικές στου κασίδη το κεφάλι.

Και το ανησυχητικά ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η παρέα είναι χωρισμένη σε “φράξιες” αριστερές, Ευρωαριστερόστροφες, ακροαριστερές, παλαιοπασοκικές και αναρχοαυτόνομες, που διαγκωνίζονται σε “απόψεις και θεωρίες” εγκλωβίζοντας την κυβέρνηση σε μια διαρκή επώδυνη ασάφεια και απραξία…

Κάθε καπετανάτο του ΣΥΡΙΖΑ τραβάει επίμονα προς τη μεριά του ένα, έτσι κι αλλιώς, κοντό σεντόνι, που δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις ανάγκες του τόπου ούτε τις υποχρεώσεις της κυβέρνησης.

Οι εμφανίσεις και οι δημόσιες αντιπαραθέσεις κυβερνητικών παραγόντων και “πρωτοκλασσάτων ” Συριζαίων ξεφεύγουν πλέον από τη σφαίρα του γλαφηρού τηλεοπτικού θεάματος.

Αποτελούν επικίνδυνο δείγμα εσωτερικής αντιπαράθεσης και ακυβερνησίας. Λίγοι δείχνουν να κατανοούν ότι άλλο είναι οι συνελεύσεις των συνιστωσών και άλλο η κυβερνησιμότητα του τόπου.

Η χώρα μένει από χρόνο και χρήμα. Οι διαπραγματευτές μας στις Βρυξέλλες συμπεριφέρονται λες και έχουν εντολή ασάφειας, “γραμμή” πρόκλησης αδιεξόδου.
Η “για πρώτη φορά περήφανη” πολιτική του “ελεύθεροι και ωραίοι” (με τα χρήματα των άλλων) στεγνώνει την αγορά, βουλιάζει τις επιχειρήσεις, οδηγεί όσους εργάζονται και παράγουν στην έρημο της αβεβαιότητας. Και, βέβαια, απομονώνει τη χώρα, αποσταθεροποιεί τις διεθνείς σχέσεις της, σε μια ερασιτεχνική και ανόητη αναζήτηση “νέων ερισμάτων” είτε στο Μόσκοβα είτε στην Ινδία, ειτε στην Κίνα, είτε σε κατεστραμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς σεβασμό στους παραδοσιακούς συνοδοιπόρους.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να ξαναγράψει, όπως – όπως, το βιβλίο της Ελλάδας με πολλούς ατάλαντους συγγραφείς και χωρίς κεντρική ιδέα.

Πολλά κυβερνητικά και υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη δίνουν την εντύπωση ότι τους είναι στενός ο κορσές της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Κάποιοι ίσως θα προτιμούσαν να κυβερνήσουν τη χώρα με “λαϊκές επιτροπές” που θα αντικαθιστούσαν μερικούς ενοχλητικούς θεσμούς.

Η ιδεοληψία και οι ατέλειωτες θεωρητικές συζητήσεις (βγαλμένες από το παρελθόν σε γιάφκες της Αριστεράς και σε πανεπιστημιακές συνελεύσεις) εκμηδενίζουν κάθε προσπάθεια εφαρμοσμένης πολιτικής.

Και, βέβαια, κυριαρχεί η  επίμονη προσπάθεια να καλυφθεί η ανικανότητα και το χάος στο κυβερνάν με τη διαρκή και επίμονη προπαγάνδα της “εντολής του λαού” για “κόκκινες γραμμές”.

Αν η χώρα πέσει στα βράχια κάθε “κόκκινη γραμμή” για τους μισθούς του Δημοσίου, τις συντάξεις και “ανθρωπιστική” πολιτική θα είναι άνευ αντικειμένου. Οι πρώτοι που θα ματώσουν θα είναι οι αδύναμοι.

Ο λαός άλλαξε την προηγούμενη κυβέρνηση για να βάλει στη θέση της μια φρέσκια, μη διαπλεκόμενη, περισσότερο αποτελεσματική και κοινωνικά ευαίσθητη, ικανή να διαχειριστεί τις σχέσεις με τους εταίρους της Ευρώπης με τρόπο χρήσιμο για τον τόπο και την κοινωνία.

Δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να “τα σπάσει” με τους εταίρους μας στη λογική “μόνοι μας και όλοι τους”.

Δεν ανέδειξε τον κ. Τσίπρα πρωθυπουργό για να αποσταθεροποιήσει (αγκαζέ με τον ακραία δεξιό φίλο του κ.Καμμένο) τη θέση μας στο ζωτικό πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό χώρο μας, την Ευρώπη, στο όνομα μιας ιδεοληπτικής και ακατανόητης στους πολλούς στρατηγικής, που οδηγεί σε ζοφερή απομόνωση  και οικονομική καταστροφή.

Κυρίες και Κύριοι (το έχω ξαναγράψει σε ανύποπτο χρόνο) μπλέξαμε…

Πολλοί νοιώθουν πως λύθηκαν οι κάβοι και το πλοίο φεύγει μόνο του ακυβέρνητο από τό λιμάνι, στο άγνωστο, σε ταραγμένες θάλασσες.

Και το τραγικό είναι ότι την ίδια στιγμή παρατηρούν έντρομοι τους αξιωματικούς του να φωνάζουν ανέμελοι και ευθυτενείς στον καπετάνιο: “Τσίτσο το λιμάνι φεύγει!”

Θοδωρής Καλούδης

Επτά Ημέρες

ΥΓ: Δήλωση του κ. Π.Λαφαζάνη που αναδεικνύει το μέγα πρόβλημα των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους και των σχέσεων με τις ΗΠΑ: «Συμφωνία δεν μπορεί να κλειστεί με τα νεοφιλελεύθερα νεοαποικιακά κέντρα, που κυριαρχούν στην ΕΕ και το ΔΝΤ, αν η Ελλάδα δεν μπορέσει να απειλήσει πραγματικά και σε βάθος τα πιο ζωτικά και θεμελιώδη οικονομικά, πολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντά τους»  (Ο Θεός να βάλει το χέρι του…)