Ραγιαδισμός …

Ο Κοτζιάς, σούζα μπροστά στον Κέρι, δίνει εξηγήσεις για το πρόσφατο νομοθέτημα του ελληνικού υπουργείου Δικαιοσύνης.

Περιγράφει αναλυτικά τι περιλαμβάνει το νομοθέτημα για το ζήτημα που «ενόχλησε» τους Αμερικανούς, προσπαθώντας να τους πείσει πως η θέλησή τους δεν έχει αγνοηθεί.
 

Το μέγαρο Μαξίμου εκδίδει non paper δίνοντας τις ίδιες εξηγήσεις στον αμερικανό πρέσβη, που έδωσε μια τύπου Πιουριφόι συνέντευξη Τύπου για το ίδιο θέμα.
 

Ο Μπαρουφάκης, σούζα μπροστά στη Λαγκάρντ διακηρύσσει ότι το ελληνικό κράτος θα αποπληρώνει κανονικά τις τοκοχρεολυτικές δόσεις προς τους ιμπεριαλιστές δανειστές, «εις το διηνεκές». 

Η αστική αντιπολίτευση καταγγέλλει την κυβέρνηση, όχι για «εθνικές υποχωρήσεις», όπως θα περίμενε κάποιος ρομαντικός, αλλά γιατί «εξοργίζει» τους «εταίρους» και «συμμάχους». 

Ο αστικός Τύπος επενδύει τις ίδιες απόψεις με αναλύσεις βγαλμένες από περασμένες δεκαετίες, από την εποχή του «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας». 

Αυτές οι εικόνες αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα της αναβίωσης του ραγιαδισμού με καινούργιο τρόπο. 

Παλιά, μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, είχαμε τη θεωρία της ψωροκώσταινας. Της Ελλάδας που είναι καταδικασμένη να είναι φτωχή και να ζει χάρη στην προστασία των «μεγάλων δυνάμεων». Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η προστασία ήταν από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». 

Μετά την πτώση της χούντας ακολούθησε μια περίοδος καμουφλάζ. Από το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Καραμανλή περάσαμε στους «αστερίσκους» του Παπανδρέου, για να φτάσουμε στο «όραμα της ΟΝΕ» του Σημίτη.

Ο ραγιαδισμός έβγαλε τη φουστανέλα του γερμανοτσολιά και φόρεσε ευρωπαϊκής ραφής κοστούμι. 

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση του 2008 και το σκάσιμο της «φούσκας» του ελληνικού καπιταλισμού το 2010 έφεραν και το ραγιαδισμό στην εποχή του δωσιλογισμού.

Τέσσερις διαδοχικές κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, Σαμαρά-Βενιζέλου) προσπάθησαν να πείσουν τον ελληνικό λαό πως πρέπει να υποταχθεί στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών δανειστών, γιατί από τα δανεικά τους εξαρτάται το μέλλον του. 

Μέχρι που ήρθε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ (με ακροδεξιά «αντιμνημονιακή» ενίσχυση), καβαλώντας το κύμα της λαϊκής οργής και απόγνωσης, υποσχόμενος διαγραφή ολόκληρου του μνημονιακού καθεστώτος και εξαναγκασμό των δανειστών σε υποταγή στις απαιτήσεις της λαϊκής εντολής. 

Ζούμε πλέον τις τελευταίες εβδομάδες του σόου της «σκληρής διαπραγμάτευσης», μέσω του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να διαχειριστεί την κωλοτούμπα που θα κάνει.

Αυτές οι τελευταίες βδομάδες φέρνουν την αναβίωση του ραγιαδισμού ως εθνικής ιδεολογίας: να μη θυμώσουμε τους Αμερικανούς, γιατί τους χρειαζόμαστε, να μη θυμώσουμε τον Γιούνκερ γιατί είναι ο καλύτερος φίλος μας και πάει λέγοντας.

Ο ραγιαδισμός είναι εγγενές στοιχείο του ελληνικού καπιταλισμού, όπως και κάθε καπιταλιστικού σχηματισμού που εντάσσεται με όρους εξάρτησης στο παγκόσμιο σύστημα του ιμπεριαλισμού.

Για να απαλλαγούμε από το ραγιαδισμό θα πρέπει να απαλλαγούμε από τον ελληνικό καπιταλισμό.

Να γίνει ο ελληνικός λαός πραγματικά -και όχι εικονικά- αφέντης στον τόπο του.

Κόντρα/Εξέγερση