Μέχρι να έρθουν οι ΕΛ να μας σώσουν… τα κεφάλια μέσα!

Ας προσπαθήσουμε  να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.  

Να ανακεφαλαιώσουμε δηλαδή, μπας και βρούμε άκρη όσον αφορά στο τι ζούμε, διότι απ’ όσα αντιλαμβάνομαι συζητώντας με απλό κόσμο, πολλοί είναι εκείνοι που πραγματικά δεν έχουν καταλάβει τι έγινε.

Δεν έχουν καταλάβει δηλαδή πως και γιατί φτάσαμε στα σημερινά χάλια.

Πως καταλήξαμε να μας εκπροσωπεί αυτό το freak show που παριστάνει τη κυβέρνηση «σοβαρού» κράτους.

Και αυτό είναι λογικό, αφού μέχρι πριν από μερικά χρόνια ελάχιστοι ασχολούνταν με την πολιτική ή την οικονομία, με την πλειοψηφία (ειδικά των νέων) να ζει τον ευδαιμονισμό και να ασχολείται αποκλειστικά με τα «σχήματα» στα νυχτερινά κέντρα, και να ενημερώνεται για τα τεκταινόμενα από το νεανικό «σπονδυλωτό» δελτίο του ΣΤΑΡ.

Οι πιο «προχωρημένοι» διάβαζαν και το ΝΙΤΡΟ ή το HELLO … και παρακολουθούσαν στενά την … Μενεγάκη.

Μέχρι εκεί…

Οπότε, ας μην έχουμε απαιτήσεις από τους ψηφοφόρους.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Μετά από μια δυο δεκαετίες στρεβλής δήθεν ανάπτυξης και τεχνητής ευμάρειας στη χώρα μας, ήρθε η κρίση, που ξεκίνησε με τα στεγαστικά και τα τοξικά δάνεια στις μεσοδυτικές πολιτικές της Αμερικής, πέρασε τον ωκεανό, χτύπησε την Ευρώπη, και έφτασε κατά το 2009 και στα μέρη μας.

Και επειδή εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε, ελάχιστοι κατάλαβαν τότε τι μέλλει γενέσθαι.

Οι υπόλοιποι συνέχισαν να ζουν όπως και πριν, μέχρι που το αυγό τους μπήκε για τα καλά…

Ήρθε λοιπόν κι εδώ η κρίση, διαλύοντας τα πάντα, αφού είμαστε μια χώρα με μηδαμινή παραγωγή, με μαϊμού ανάπτυξη, και το μόνο που βγάζουμε (ενίοτε το εξάγουμε κιόλας) είναι μαγκιά.

Ναι αλλά με τη μαγκιά δεν χτίζεις οικονομία… χρειάζεσαι κι άλλα πράγματα.

Και όχι μόνο δανεικά, που μια ζωή ήταν το «αίμα» της Ελλάδας.

Και μη κοιτάτε το μετρό της Αθήνας, την Ολυμπιάδα του 2004, ή το ευρωκύπελλο. Μια σύμπτωση ήταν, που στηρίχτηκε συγκυριακά από τους περίφημους εθνικούς εργολάβους σε αγαστή συνεργασία με τους πολιτικάντηδες, και όποιος πρόλαβε έφαγε (με χρυσά κουτάλια).

Οι υπόλοιποι χόρτασαν εθνική αξιοπρέπεια (όπως και σήμερα).

Εκτός κι αν κάποιοι συνεχίζουν να τρώνε παραμύθι ότι επειδή έβαλε μερικά γκολ ο Χαριστέας με σέντρες του Ζαγοράκη, και επειδή πληρώσαμε τα μαλλιοκέφαλά μας χρεώνοντας τρεις μελλοντικές γενιές Ελλήνων για να κάνουμε φαντεζί Ολυμπιακούς, ξαφνικά γίναμε Βραζιλία στο ποδόσφαιρο και Γερμανία στην οικονομία.

Όποιος το πιστεύει αυτό ας διαβάσει τα απομνημονεύματα του … Πάντζα όταν κυκλοφορήσουν.

Εν πάση περιπτώσει, πρώτα ήρθε στην πόρτα μας η κρίση, μετά χρεοκοπήσαμε, και στη συνέχεια μπήκαμε στο μνημόνιο μπας και συνεχίσουμε να λειτουργούμε ή και να υπάρχουμε ως κράτος ευρωπαϊκό (λέμε τώρα).

Και για να το ξεκαθαρίσουμε, άσχετα αν είναι αυτονόητο, αφού πολλοί ΔΕΝ το γνωρίζουν, το μνημόνιο είναι απλά κάποιοι όροι (αυστηροί) που έθεσαν οι δανειστές, και που πρέπει να τηρούμε  προκειμένου να μας δανείζουν.

Αλλιώς ας τρώμε αγριόχορτα, αφού αυτά είναι το μόνο πράγμα που παράγουμε (εκτός από μπόλικη μαγκιά).

Ναι αλλά αυτά τα χρόνια του μνημονίου (σαν να λέμε τα χρόνια της κατοχής) ήταν ιδιαίτερα σκληρά για πάρα πολλούς που ξαφνικά, με το πιστόλι στον κρόταφο, άρχισαν να πληρώνουν τέλη, φόρους, εισφορές,  κλπ πράγματα δηλαδή αδιανόητα για τον Έλληνα, πλην όμως συνηθισμένα για τον μέσο Ευρωπαίο.

Και εκεί έγινε ο κακός χαμός.

Διότι όπως λέγανε κι οι κοτζαμπάσηδες στον Καποδίστρια: «Καλά… γι αυτό διώξαμε τον Τούρκο; Για να πληρώνουμε πάλι χαράτσια»;

Άνοιξαν λοιπόν οι ουρανοί και άρχισε να βρέχει αγαναΧτισμό.

Με κινήματα του τύπου ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ κλπ να φτιάχνουν καριέρες.

Με τους παραδοσιακούς διαχωρισμούς σε αριστερό, κεντρώο και δεξιό να διαλύονται, και να αντικαθίστανται από μνημονιακούς εναντίον αντιμνημονιακών.

Με τους δεύτερους να έχουν το επάνω χέρι αφού ότι και να λέμε ο Έλληνας θέλει να ακούει παραμύθι. Θέλει λαϊκιστές δημαγωγούς να του χαϊδεύουν τα αφτιά, διότι αυτός ποτέ δεν φταίει, και πάντα υπάρχουν κάποιοι κακοί ξένοι (μασόνοι, Εβραίοι, κλπ) που θέλουν να μας λιώσουν διότι μας ζηλεύουν και έτσι (το έλεγε ο Κίσιγκερ, το λέει και η Ραχήλ).

Εν ολίγοις, η εποχή του μνημονίου ήταν η χαρά του κάθε αρνητή, του κάθε σαλεμένου, του κάθε μπαχαλάκια, του κάθε αλαφροίσκιωτου, του κάθε δραχμολάγνου, και του κάθε «συνδικαλιστή», που βρήκε ευκαιρία να γίνει επιτέλους κι αυτός πολιτικός για να φάει ακόμη πιο πολλά, πουλώντας φούμαρα στους ζαλισμένους συμπολίτες μας.

Και μέχρι να κατέβουν οι ΕΛ από τον Σείριο (πέφτει βλέπετε μακριά) και να μας σώσουν, επιλέγουμε τον Αλέξη και τη τρελοπαρέα του, που μαζί με τους ΑνΕλ υποσχέθηκαν τα πάντα στους πάντες.

Και ο «σοφός» λαός μάσησε, και τους ψήφισε! Ποιους; Τους Αν Ελ!!!!! Ήμαρτον δηλαδή…

Εξ ου και ο θίασος που μας κυβερνά σήμερα (π.χ. Στρατούλης, Βαλαβάνη, Διαμαντόπουλος, Ζωζώ, Φλαμπουράρης, Κουντουρά, κ.ά).

Και να’ μαστε ξανά μανά στα ίδια και χειρότερα. Ή αλλιώς: Να’ μαστε πάλι εδώ Αντρέα, οι φόροι πέφτουν χιαστί…

Διότι ότι και να πίστευε ο μέσος σαχλαμάρας ψηφοφόρος, η ουσία είναι μία: Δεν υπάρχει σάλιο. Κι αυτό που υπήρχε, ο Σαμαράς το έπαιρνε δίνοντας κυριολεκτικά κώλο. Διότι αν δεν το  έκανε, αυτό που ζούμε τώρα θα το ζούσαμε πριν από τέσσερα χρόνια.

Τι ζούμε; Μηδενική ρευστότητα, τεράστια ανεργία, πάγωμα έργων κλπ, εσωτερικό δανεισμό, και όλα αυτά μπας και πληρωθούν μισθοί και συντάξεις τον Μάιο. Τίποτα άλλο.

Ζούμε κυριολεκτικά μέρα με τη μέρα, εξαρτώμενοι από τις διαθέσεις του Δρος Μπαρουφάκη, που μας έχει κάνει διεθνή περίγελο, άσχετα αν κάποιοι αισθάνονται περήφανοι ως Έλληνες διότι όπως λένε τους προηγούμενους οι δανειστές τους πηδούσαν στα τέσσερα (ενώ αυτούς τους πηδάνε στα όρθια, λέω εγώ ο ποταπός).

Και αν η κατάσταση συνεχίσει (που θα συνεχίσει) ως έχει, αν δηλαδή δεν δει το φως ο Αλέξης και δεν συμβιβαστεί με την πραγματικότητα, οπότε μετά κινδυνεύει να τον λιντσάρουν οι συνιστώσες του, τότε θα ακολουθήσουν capital controls, κλειστά ΑΤΜ και τράπεζες, μη πληρωμή δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων, δραχμή, μαύρη αγορά, επεισοδιακές και πολωμένες εκλογές, και στο βάθος  ή πλήρης κατάρρευση σε καθεστώς μαφιοκρατίας, ή μια πανίσχυρη Χρυσή Αυγή σε μια Ελλάδα παρία, που περισσότερο θα θυμίζει την Αλβανία (κι εκείνη περήφανη ήταν) του Ενβέρ, παρά τη Βενεζουέλα που είναι το πρότυπο των συριζοκαμμένων.

Θα ζήσουμε δηλαδή καταστάσεις Mad Max, επειδή ο κυρ Φώτης δεν ήθελε να κλείσει η ΕΡΤ και πριμοδότησε τους φανφαρόνους γιαλαντζί αριστερούς, οι οποίοι υπόσχονταν αυξήσεις σκισίματα μνημονίων, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, προσλήψεις, και άλλα τέτοια ανέφικτα πυροτεχνήματα.

Αυτή είναι λοιπόν εν κατακλείδι η πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας μας.

Που στο μέλλον θα διδάσκεται στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, ως παράδειγμα αποφυγής, ως καθεστώς υπαρκτού σουρεαλισμού (σε μία μόνη χώρα) με τους απογόνους μας να αναρωτιούνται τι στο καλό καπνίζαμε και ανοίξαμε μόνοι τον λάκκο τον δικό μας και πιο πολύ αυτόν των παιδιών μας.

Με μόνη δικαιολογία μας αυτήν των Αν Ελ… ότι μας ψεκάζουν οι μασόνοι δηλαδή.

Αλλιώς δεν εξηγείται αυτή η εθνική αυτοχειρία με τη βούλα του λαού παρακαλώ…

Strange Attractor