Αντε πάλι το δημοψήφισμα...

Ο χώρος της ιδεοληψίας μέσα στον οποίο λειτουργεί εγκλωβισμένη η κυβέρνηση είναι πολύ στενός και, ως εκ τούτου, είναι φυσικό να επανέρχονται τα ίδια και τα ίδια.

Να, λοιπόν, που βρισκόμαστε πάλι με τη λύση (σαν τέτοια μας παρουσιάζεται) του δημοψηφίσματος.

Προφανώς, δημοψήφισμα με το ερώτημα αν θα μείνουμε στο ευρώ με τους όρους του ευρώ ή θα προτιμήσουμε την «ηρωική έξοδο» με Λαπαβίτσα, Λαφαζάνη, Φλαμπουράρη σε ρόλους Μπότσαρη, Τζαβέλλα και Μακρή.

Οπως και αν είναι η διατύπωση, έτσι θα το αντιλαμβάνονται οι ψηφοφόροι, ύστερα από την τραυματική εμπειρία των διαπραγματεύσεων με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ…

Το θέμα του δημοψηφίσματος επανέφερε με δήλωσή του ο παππούς Αλέκος της κυβέρνησης και το γεγονός αυτό από μόνο του έχει ξεχωριστή σημασία.

Να εξηγήσω γιατί.

Οταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο προσκήνιο, ο παππούς Αλέκος μου φάνηκε ―το παραδέχομαι και μετανοώ― γραφικός. Ομως, καθώς κυλά ο χρόνος και βλέπουμε τι απίθανο performance (με την έννοια που έχει ο όρος στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης) είναι η διακυβέρνηση της χώρας από την «πρώτη φορά Αριστερά», η εκ πρώτης όψεως γραφικότητα του παππού Αλέκου αποδεικνύεται ως ένα πολύτιμο μέσο που έχουμε για να ρίχνουμε πότε-πότε μια κλεφτή ματιά μέσα στον τρόπο σκέψης των κυβερνώντων.

Εγώ, τουλάχιστον, ακούω τον Φλαμπουράρη· διότι, όλα τα χαρακτηρολογικά στοιχεία που τον κάνουν ακατάλληλο να χειρισθεί σοβαρές υποθέσεις, κάνουν τη φωνή του αξιόπιστη.

Είναι ο «old fool» των σαιξπηρικών τραγωδιών. Συνεπώς, σέβας ― για να θυμηθώ τον περίφημο εκείνο φίλαθλο του ΠΑΟΚ που το εδίδαξε...

Δημοψήφισμα την υστάτη ώρα, υπό το φάσμα της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, θα ισοδυναμεί με ομολογία αποτυχίας εκ μέρους της κυβέρνησης.

Θα είναι μια κίνηση απόγνωσης, με την οποία θα μας λέει ότι αυτά που υποσχέθηκε δεν γίνονται και αυτά που νόμιζε για την Ευρώπη και τους εταίρους ήταν εκτός πραγματικότητας.

Ολα, δηλαδή, ήταν αέρας, για να θυμηθούμε τον σοφό παππού Αλέκο. Αυτή η αποτυχία, όμως, όσο και αν αφορά κατά τραγικό τρόπο το μέλλον μας, από την οπτική γωνία της Ευρώπης θα είναι δευτερεύουσα.

Γιατί η διεξαγωγή δημοψηφίσματος απελπισίας στην Ελλάδα θα ισοδυναμεί με ομολογία αποτυχίας της Ευρώπης στο πιο σοβαρό εγχείρημα της για την (εν καιρώ...) ενοποίηση: το ευρώ.

Ανεξαρτήτως των ελληνικών ευθυνών, της ελληνικής ιδιαιτερότητας ή παλαβομάρας, και μόνο ότι μία χώρα-μέλος της Ευρωζώνης αναλογίζεται αν μένει ή φεύγει είναι αποτυχία για την Ευρώπη.

Υπάρχει, ωστόσο, η ειδοποιός διαφορά.

Για μεν την Ευρώπη η αποτυχία είναι σχετική και ελεγχόμενη, πάει καιρός που το κατασκευαστικό λάθος έχει γίνει συνείδηση στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο και έχουν ληφθεί μέτρα για τον περιορισμό της ζημίας· για εμάς, όμως, η αποτυχία θα είναι απόλυτη: θα ριχτούμε στην άβυσσο, καταχρεωμένοι. Κανονική αυτοκτονία, δηλαδή...

Και πείτε ότι ―ω του θαύματος!― ψηφίζουμε παραμονή στο ευρώ με τους όρους του ευρώ.

Πείτε ακόμη ότι το ψηφίζουμε με τέτοιο ποσοστό, ώστε να μην αμφισβητείται από κανέναν η ετυμηγορία του λαού υπέρ της Ευρώπης. Αναρωτιέμαι σε τι θα μας είναι χρήσιμο, άμεσα και στην πράξη.

Πιστεύει κανείς ότι, δυο-τρεις μέρες μετά το δημοψήφισμα, θα αρχίσει να τρέχει το πρόγραμμα των προσαρμογών και των μεταρρυθμίσεων; Πώς κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό να συμβεί από τους σημερινούς κυβερνώντες;

Πάντως, αν τελικά συμβεί το απευκταίο, η σκληρότερη ειρωνεία εις βάρος μας θα ήταν αν η Ευρώπη, αφού διόρθωνε οριστικά το κατασκευαστικό λάθος, προχωρούσε στη χαλάρωση της οικονομικής πολιτικής, με εμάς απέξω σε ελεύθερη πτώση.

Το γράφω για να το ξορκίσω και προσπαθώ να μην το σκέπτομαι...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή