Οι (άλλοι) «εσωτερικοί υπονομευτές»…

Είναι κανόνας: όλες οι κυβερνήσεις, όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες, ανακαλύπτουν εχθρούς, εξωτερικούς και εσωτερικούς. Τα παραδείγματα από το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν αφθονούν.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα. Πέραν των εξωτερικών εχθρών (Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ κ.ά.), δείχνει ιδιαίτερη έφεση στην ανακάλυψη και εσωτερικών.

Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Θεοδωράκης είναι μόνιμοι.

Σύμφωνα με τον γνωστό υποστηρικτή λαϊκών αιτημάτων Γεώργιο Κατρούγκαλο, αποτελούν «την τρόικα εσωτερικού»...

Αλλά δεν αρκούν αυτοί. Άλλωστε, δεν προκαλεί καμία ιδιαίτερη εντύπωση να πολεμούν την κυβέρνηση οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης.

Ακριβώς το ίδιο έκανε και ο Τσίπρας.

Εσχάτως στην κυβέρνηση ανακάλυψαν ακόμη έναν εχθρό: τον Στουρνάρα. Ευλόγως. Διετέλεσε υπουργός σε μνημονιακή κυβέρνηση, θεωρητικά έχει κίνητρο να υπονομεύσει τη σημερινή.

Ας προσχωρήσουμε στη λογική της κυβέρνησης κι ας δεχτούμε ότι όλοι αυτοί την υπονομεύουν, αφού βρίσκονται σε αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα. Για να πάμε τον προβληματισμό μας ένα βήμα παρακάτω. Αλήθεια, μήπως η κυβέρνηση έχει «υπονομευτές» μέσα στο κόμμα που τη στηρίζει, ακόμα και μέσα στο κυβερνητικό σχήμα;

Και δεν μιλάμε για όσα εξωφρενικά έχουν ειπωθεί στην περίοδο της αντιπολίτευσης, τα οποία σήμερα ανατρέπονται μέρα με τη μέρα και τους κάνουν τη ζωή δύσκολη. Αυτό είναι σύνηθες. Και ο Σαμαράς έσερνε τον αντιμνημονιακό χορό ως αρχηγός της αντιπολίτευσης.

Δεν μιλάμε καν για τις παλαβομάρες που έλεγαν υπουργοί της, τις πρώτες μέρες που έκατσαν στις υπουργικές καρέκλες (π.χ. Βαρουφάκης: δεν θέλουμε τα λεφτά της δόσης).

Δεν μιλάμε ούτε για τα τραγικά λάθη που έγιναν στη διαπραγμάτευση και αναγνώρισαν οι ίδιοι (π.χ. Τσακαλώτος: λάθος που δεν πήραμε λεφτά με τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου).

Και αυτά θα μπορούσαν να συγχωρηθούν, πρωτάρηδες ήταν.

Ας παραβλέψουμε και την ανοησία περί «ρήξης» και «δραχμής», που εξακολουθούν να λένε ορισμένοι, ευτυχώς όλο και λιγότεροι πλέον.

Τι γίνεται, όμως, τώρα που ορισμένοι συνεχίζουν την ανόητη τακτική να λένε πράγματα που η κυβέρνηση έχει ήδη «μαζέψει» ή και αποκλείσει; Για παράδειγμα, πόση φαιά ουσία καταναλώθηκε για το δημοψήφισμα, πόσες «απειλές» εκτοξεύθηκαν και, όταν βγήκε να το υποστηρίξει ακόμη και ο... Σόιμπλε, το απέσυραν άρον άρον;

Πώς γίνεται υπουργοί να λένε ακριβώς τα αντίθετα από τον πρωθυπουργό, δυσκολεύοντας τη λήψη κάποιων μέτρων που έχουν ήδη αποφασιστεί, ώστε να επιτευχθεί η συμφωνία;

Για παράδειγμα, ο Τσίπρας είπε τις προάλλες πολύ καθαρά ότι ο φόρος στα ακίνητα θα μείνει ίδιος και φέτος, διότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Πώς γίνεται λίγες μέρες μετά να βγαίνουν δικοί του και να λένε το αντίθετο; Και δεν είναι όποιοι κι όποιοι, υπουργοί είναι.

Προσφέρουν αυτοί κάποια υπηρεσία στην κυβέρνηση, στον πρωθυπουργό και στη χώρα την ώρα που γίνεται η διαπραγματευτική μάχη;

Μήπως δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την προσπάθεια που θα κάνει η κυβέρνηση, μετά την επίτευξη της συμφωνίας, να πείσει τους πολίτες ότι κάποια νέα μέτρα πρέπει να ληφθούν (π.χ. αύξηση συντελεστών ΦΠΑ) και κάποια παλιότερα (π.χ. ΕΝΦΙΑ) δεν γίνεται να καταργηθούν αμέσως;

Εκουσίως ή ακουσίως, συνειδητά ή ασυνείδητα, όλοι αυτοί είναι υπονομευτές της κυβέρνησης μέσα από τα σπλάχνα της. Ειδικά οι υπουργοί που βρίσκονται εμφανώς εκτός κυβερνητικής γραμμής. Και είναι απορίας άξιον πώς ο πρωθυπουργός ανέχεται ακόμη αυτήν την παραφωνία.

Αν το κάνει για να τα έχει καλά με όλους ή επειδή πιστεύει ότι η διγλωσσία «συγκρατεί» ψηφοφόρους, σύντομα θα ανακαλύψει την πλάνη του.

Για να μην την ανακαλύψει και είναι οικτρή, πρέπει να κόψει με το μαχαίρι αυτά τα φαινόμενα, που υπονομεύουν εξ αντικειμένου την κυβέρνησή του. Ακόμη κι αν ορισμένοι το κάνουν με καλή πρόθεση.

Διότι, ως γνωστόν, «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις»…

Γιώργος Καρελιάς

Protagon