Αν δεν μπορείτε, παραιτηθείτε!

Έχει κουραστεί μία χώρα ολόκληρη με τα επικοινωνιακά τερτίπια της κυβέρνησης. Εδώ και δύο - δυόμιση μήνες, πάμε ένα βήμα μπροστά και δύο βήματα πίσω. Υποτίθεται ότι διαπραγματευόμαστε. Περίφημα. Με τι γραμμή;

Με ποια στρατηγική;

Εδώ έχουμε φτάσει τις... μονές μέρες να ζητάμε τμηματική συμφωνία και τις ζυγές λύση - πακέτο. Και τις Κυριακές ζητάμε χρηματοδότηση άνευ όρων...

Αλλάζουμε θέση σαν εκκρεμές. Και εσχάτως βάλαμε και επίσημα στο τραπέζι το δημοψήφισμα.

Ως τι; Ως απειλή; Και προς ποιον;

Ως άλλοθι; Ποια η λογική που το υπαγορεύει; Και ποιο θα είναι το διακύβευμα;
Γιατί κάτι χαζομάρες που ακούγονται στο στυλ «συμφωνείτε ή όχι με τα σκληρά μέτρα που ζητούν οι δανειστές» στερούνται κάθε σοβαρότητας.

Και άντε και βγαίνει ότι «δεν συμφωνούμε» με τα σκληρά μέτρα. Μετά τι θα γίνει;

Θα πάνε, όπως υποστηρίζει ο κ. Φλαμπουράρης, στους εταίρους και θα τους πούνε ότι έχουν «διπλή» εντολή από τον ελληνικό λαό και δεν μπορούν να την αγνοήσουν;

Και τότε αυτοί θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν. Και θα ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα...
Για να λέμε τα πράγματα όμορφα και χωρίς υπεκφυγές, αν νομίζουν στην κυβέρνηση ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο βάρος της διαπραγμάτευσης και των απαιτήσεών της, ας παραιτηθούν. Θα είναι πολύ τιμιότερο αυτό.

Δεν λέω να προκηρύξουν εκλογές. Αναφέρομαι σε παραίτηση. Και από εκεί και πέρα, θα δούμε μέσα από ποιες διεργασίες μπορεί να προκύψει ένας σχηματισμός που μπορεί, να τολμά να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, στη συμφωνία.

Αν βέβαια αυτό δεν καταστεί εφικτό, πράγματι μπορεί να οδηγηθούμε σε εκλογές. Αλλά δημοψήφισμα γιατί;

Δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκάθαρη εντολή;
Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά σε τι είδους ονειρικό κόσμο ζουν πολλά κυβερνητικά στελέχη. Αν και από ό,τι προκύπτει από τραπεζικές πλευρές, δεν είναι όλοι τόσο αθώοι όσο δείχνουν.

Αλήθεια, τα έχουν στην Ελλάδα τα λεφτά τους όλοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι; Και αν όχι, σας μοιάζει αυτό με πίστη στις διαπραγματευτικές τους δυνατότητες;

Τι να πω. Εδώ σηκώνεις τα χέρια.

Επειδή όμως δεν μπορεί όλος ο άλλος κόσμος να σκέφτεται πονηρά και μόνο οι σημερινοί κυβερνητικοί αθώα, επαναλαμβάνω τη θέση που έχω υποστηρίξει και στο παρελθόν.

Όσοι διαπραγματεύονται ή εμπλέκονται στη λήψη αποφάσεων που μπορεί να οδηγήσουν τη χώρα εκτός Ευρωζώνης, να φέρουν τα λεφτά τους πίσω. Να πάρουν το ρίσκο όπως οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες. Τα λεφτάκια εδώ και μετά τις... μαγκιές με τους ξένους.
Αναφέρομαι σε προεκλογικό χρόνο, γιατί αδυνατώ να πιστέψω ότι μπορεί να έχει υπάρξει κυβερνητικός που να έχει βγάλει λεφτά στο εξωτερικό, για οποιονδήποτε λόγο, μετά την ανάληψη της εξουσίας.

Δεν το πιστεύω. Δεν μπορεί να είναι κανείς τόσο αλαζόνας και αμετροεπής. Μετά από όσα έχουν γίνει...

Και δεν μπορώ, δεν θέλω να πιστέψω ότι μπορεί να είναι κανείς τόσο κουτός. Είναι αδύνατον.

Γιατί αυτό έχει και άλλα θέματα εκτός της κουταμάρας να βγάλει τα λεφτά.

Τίθεται και ζήτημα IQ για κάποιον που έχει κυβερνητική εξουσία...

Να κάνει τέτοια ενέργεια και να νομίζει ότι θα μείνει μυστική...

Γι΄ αυτό σας λέω. Δεν πιστεύω με τίποτα ότι μπορεί να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Και γι΄ αυτό επαναλαμβάνω, αναφέρομαι σε παρελθόντες χρόνους, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση.
Αλλά επιστρέφοντας στις διαπραγματεύσεις, προσωπικά μου δίνεται η εντύπωση ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν διαχειρίζονται πλέον την επίτευξη συμφωνίας κατά τρόπο ώστε να κάμψουν τις εσωκομματικές αντιδράσεις.

Ανησυχώ για το ενδεχόμενο να κάνουν διαχείριση... ρήξης.

Γιατί άλλωστε και η απειλή προς τα έξω για δημοψήφισμα, μόνο σε αυτή την περίπτωση μπορεί να κολλήσει.

Όλες οι άλλες δεν βγάζουν πολιτικό νόημα.

Και για να ξεμπερδεύουμε, αν πάμε σε δημοψήφισμα, μόνο ένα μπορεί να είναι το διακύβευμα. Μέσα ή έξω από το ευρώ.

Εκεί θα καταλήξει μοιραία το ζήτημα, έτσι θα εκληφθεί και από τους εταίρους.

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Capital.gr