Νταούλια δεν ακούω…

Τελικά δεν έχω καταλάβει ποιες κόκκινες γραμμές είναι πιο ανεξίτηλες.

Των καταχρεωμένων  και αφερέγγυων φτωχών ή των πλούσιων δανειστών που με τον παρά τους...και την κυρά τους;

Και πάνω που πιστέψαμε πως όπου νάναι θα αρχίσουμε να κτυπάμε τα νταούλια για να χορέψουν οι αγορές καρσιλαμά!

Ζορίστηκε από το σκίσιμο του μνημονίου!

 

Χτες  και πάλι , μέσα από ένα ακόμα non paper, η κυβέρνηση ομολόγησε το νέο αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις καθώς το ΔΝΤ και η Κομισιόν επιμένουν στις δικές τους κόκκινες γραμμές και οι οποίες είναι διαφορετικές μεταξύ τους.

Το μεν ΔΝΤ εμφανίζεται ανυποχώρητο στα εργασιακά και τα συνταξιοδοτικό και πιο  χαλαρό στο δημοσιονομικό ενώ αντίθετα η Κομισιόν επιμένει στο πρωτογενές πλεόνασμα και στη μη διευθέτηση του χρέους…

Το ερώτημα όμως είναι  γιατί  ανακάλυψαν τώρα το αδιέξοδο ενώ τις προηγούμενες μέρες μας καθησύχαζαν με κάθε τρόπο, ότι σημειώνονται  σημαντικά βήματα προόδου στις διαπραγματεύσεις;

Από που αντλούσαν την αισιοδοξία τους;Πως και γιατί εγκατέλειψαν τις προσπάθειες για μια μεσοπρόθεσμη λύση και πέρασαν από τη μια στιγμή στην άλλη σε ένα συνολικό πακέτο μακράς πνοής χωρίς όμως να  εξασφαλίσουν πρώτα και τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας  μέχρι τη λήξη των διαπραγματεύσεων;
Κατά συνέπεια τι γίνεται τώρα που η κυβέρνηση δεν βλέπει πλέον ένα έντιμο συμβιβασμό;
Τι εναλλακτικές έχει μπροστά της η κυβέρνηση, αν λαμβάνει υπόψη της και τις δημοσκοπήσεις που μετρούν το 70% των Ελλήνων που θέλουν παραμονή στο Ευρώ και το 55% με οποιοδήποτε κόστος; Μήπως ένα άτιμο συμβιβασμό;
Δεν ξέρω, αλλά οι  εξελίξεις φρονώ θα είναι ραγδαίες σε όλα τα μέτωπα και σύντομα θα δούμε  τις συνέπειες ενός πολιτικοοικονομικού Εγκέλαδου.
 Η κυβέρνηση με τη σημερινή της μορφή και τη βαβυλωνιακή πολυγλωσσία της αλλά και τις διαμετρικά αντίθετες επιδιώξεις των στελεχών της, δεν μπορεί να μακροημερεύσει.
Όταν τα ταμεία είναι στην κυριολεξία αραχνιασμένα, όταν όλοι οι οικονομικοί δείκτες σύμφωνα και με τη εαρινή έκθεση της Κομισιόν,  δείχνουν μια εικόνα πλήρους κατάρρευσης και επανόδου στην ύφεση και την ίδια στιγμή οι άμεσες υποχρεώσεις της χώρας  είναι ασφυκτικές και ανυπέρβλητες, ε τότε όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά.
Από το θετικό σενάριο να μας κρατήσει στον αναπνευστήρα η ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για άλλο ένα μήνα, έως να μας τραβήξουν άμεσα από την πρίζα  και να ανοίξουν τις πύλες της κολάσεως.
Αν επικρατήσει το θετικό σενάριο, δεν θα αργήσει η στιγμή που θα παρακαλάμε να μας φέρουν να υπογράψουμε το μνημόνιο τους αδιάβαστο.

Δεν ξέρω ποιος πρωθυπουργός και ποιοι υπουργοί αλλά σε μια τέτοια περίπτωση το  πακέτο που θα μας στείλουν θα γράφει επάνω, take it or leave it.
Και τότε δεν ξέρω πόση σημασία θα έχει το βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης  ότι έχει νωπή λαϊκή εντολή να μην κάνει πίσω από τις κόκκινες γραμμές της.
 Έχει άραγε καμιά σημασία η λαϊκή εντολή που πήρε κάποιος, επειδή έπεισε το λαό να τον ψηφίσει γιατί του υποσχέθηκε  να κάνει τη χώρα γη της επαγγελίας όπου όλοι θα αμείβονται με μισθούς Γερμανίας, θα δουλεύουν ελάχιστα και θα απολαμβάνουν τη ζωή  όπως την ονειρεύεται ο καθένας;
Απλά το ρητορικό ερώτημα είναι ποιος φέρει μεγαλύτερη ευθύνη, αυτός που κοροϊδεύει και εξαπατά ή ο αδαής και ευκολόπιστος που πείθεται έξω από  κάθε λογική;
Κι όλα αυτά βέβαια θα έχουν μικρή αξία αν ό μη γένοιτο, γίνει το κακό.

Το θέμα είναι έστω  την ύστατη στιγμή να αποφευχθούν τα χειρότερα και να σταματήσουν οι ερασιτεχνικοί μικρομεγαλισμοί, οι ιδεοληψίες και οι φανφαρονισμοί ότι τάχαμου τον Ιούνιο θα βγούμε...στις αγορές και πως δεν θέλουμε άλλα δάνεια!            

Βασίλης Στεφανακίδης

Πρώτο Θέμα