Μνημονιακά και αντιμνημονιακά ψέματα…

Ακούγοντάς τον κ. Βενιζέλο στην Βουλή είναι εύκολο να ξεχάσεις ότι ο ίδιος άνθρωπος πριν από λίγους μήνες είχε ως κόκκινη γραμμή την μη αλλαγή του επαίσχυντου συνδικαλιστικού νόμου.

Στην Ελλάδα ξεχνάμε πολύ εύκολα, γι΄αυτό μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί μας φλομώνουν στα ψέματα.

Το πρώτο μεγάλο ψέμα των μνημονιακών είναι ότι τα προηγούμενα 5 χρόνια έγινε η μεγάλη προσπάθεια για να βγει η Ελλάδα από την κρίση, βάσει της μίας και μοναδικής εθνικής στρατηγικής που επαγγέλλεται ο κ. Βενιζέλος.

Εδώ ο κ. Βενιζέλος χρησιμοποιεί ένα ρητορικό κόλπο συγχέοντας την μία και μοναδική πηγή χρηματοδότησης που είχε η Ελλάδα με το σχέδιο που τελικά εφαρμόστηκε…

Ναι, μόνο οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ ήθελαν να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το μνημόνιο όπως εφαρμόστηκε ήταν μονόδρομος.

Οι Ιρλανδοί βρισκόμενοι σε παρόμοια κατάσταση έβαλαν τις κόκκινες γραμμές τους στην διατήρηση της ανταγωνιστικότητας τους και την χαμηλή φορολογία. Οι δικές μας κόκκινες γραμμές ήταν στη διατήρηση του μεγάλου κράτους.
Εξάλλου, ο κ. Τσίπρας δεν προσπαθεί να κάνει τίποτε περισσότερο από το να διατηρήσει την ίδια εθνική στρατηγική που άρχισε να εφαρμόζεται πριν από 5 χρόνια.

Η μόνη διαφορά είναι το τεράστιο πολιτικό βάρος που δημιουργούν τα μεγάλα προεκλογικά του ψεύδη, η πρωτοφανής απειρία του και το γενικότερα πολύ χαμηλό επίπεδο των στελεχών της κυβέρνησης, τα οποία έχουν μια απίθανη έφεση στο να κατασκευάζουν αδιέξοδα και παγίδες για τους εαυτούς τους.
Ένας άλλος μνημονιακός μύθος είναι η ιδέα ότι οι Ευρωπαίοι θέλουν να εκσυγχρονίσουν την ελληνική οικονομία.

Αν αυτό ίσχυε γιατί τότε δημιούργησαν το μεγαλύτερο μηχανισμό συντήρησης και μεγέθυνσης του πελατειακού κράτους στα χρόνια της μεταπολίτευσης;

Ο κυρίαρχος φόβος των Ευρωπαίων είναι μήπως η περίπτωση της Ελλάδας καταδείξει τις παρόμοιες παθογένειες που χαρακτηρίζουν το σύνολο της Ευρώπης. Όσο η Ελλάδα παραμένει στα διεθνή πρωτοσέλιδα τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος να ανακαλυφθεί πρόωρα ότι η σοσιαλδημοκρατική ουτοπία των υψηλών φόρων και υψηλών δημόσιων δαπανών οδηγείται σε αδιέξοδο.

Όπως οι Έλληνες πολιτικοί στα χρόνια της μεταπολίτευσης, έτσι και οι Ευρωπαίοι συνάδελφοι τους θέλουν απλά να παραδώσουν αυτό το πρόβλημα στους επόμενους, χωρίς να χρειαστεί αυτοί να πάρουν τις δύσκολες αποφάσεις. Έτσι εξηγείται και ο μεγάλος τους ενθουσιασμός για το τζάμπα χρήμα που τυπώνει ο Ντράγκι (QE).
Όσο για να αντιμνημονιακά ψέματα, αυτά αρχίζουν να αποκαλύπτονται ήδη. Ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Κινέζοι και φυσικά ούτε οι Αμερικάνοι θέλουν να δανείσουν μια χώρα που δεν παράγει πλούτο και επομένως θα είναι αδύνατο να τους ξεπληρώσει. Εδώ να σημειώσουμε ότι απλά ακολουθούν το παράδειγμα των Ελλήνων που όχι μόνο δεν θέλουν να δανείσουν το ελληνικό κράτος, αλλά αποσύρουν ακόμα και τις τελευταίες αποταμιεύσεις τους που έχουν μείνει στις ελληνικές τράπεζες.

Στην Ελλάδα η ψήφος μας είναι σταθερά αριστερή, η τσέπη μας είναι σταθερά δεξιά.
Το μνημόνιο δεν έφερε την κρίση στην Ελλάδα, αλλά η κρίση χρέους έφερε το μνημόνιο.

Το 2010 δεν είχε μείνει κανένας λογικός ιδιώτης που ήθελε να συνεχίσει να δανείζει μια οικονομία όπου η παραγωγή πλούτου είναι ανάθεμα.

Έτσι η μόνη πηγή χρηματοδότησης ήταν και είναι οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι οι οποίοι θέλοντας και μη πληρώνουν επειδή η πολιτική ηγεσία τους έχει αποφασίσει να κάνει ότι είναι δυνατόν για να συγκαλύψει τις οικονομικές αδυναμίες της Ευρώπης.
Ο κ. Τσίπρας δεν διαφωνεί επί της ουσίας με το εθνικό σχέδιο του κ. Βενιζέλου, απλά δεν ξέρει πολλά πράγματα, και καταλαβαίνει ακόμα λιγότερα.

Υπάρχουν ικανοί και λιγότεροι ικανοί κρατιστές. Αυτοί κυβερνούν τις τελευταίες δεκαετίες και συνεχίζουν τώρα στα χρόνια της κρίσης χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό.

Έτσι, η ολοένα και αυξανόμενη πτωχοποίηση είναι μονόδρομος και εθνικό σχέδιο για να χρησιμοποιήσουμε τους όρους του κ. Βενιζέλου.

Ναπολέων Λιναρδάτος

Μπλε Μήλο