Το φαινόμενο του εκατοστού πιθήκου, και ο Σύριζας…

Μια σύγχρονη παραλλαγή σε ένα παλιότερο άρθρο μου που είχε δημοσιεύσει το Antinews.

Η πολιτική, λένε, είναι η τέχνη του εφικτού. Μια συνεχής άσκηση πραγματισμού, και ρεαλιστικών εφαρμογών.

Μια γήινη ενασχόληση.

 

Έλα όμως, που στη περίπτωσή μας, και εδώ που φτάσαμε με τη χαζοχαρούμενη παρέα που μας κυβερνά (διαφεντεύει), χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω προκειμένου να ξεφύγουμε.
Το γήινο πλέον δεν αρκεί. Χρειαζόμαστε βοήθεια κι από αλλού. Ακόμη και από το μεταφυσικό (αν όχι από το υπερπέραν)…

Και εδώ είναι που μπαίνει στο παιχνίδι το περίφημο «φαινόμενο του εκατοστού πιθήκου».
Πρόκειται για μια διαπίστωση του Lyall Watson, που την περιέγραψε πριν από 30 και κάτι χρόνια στο βιβλίο του Lifetide.

Έχει να κάνει με ένα είδος πιθήκων που ζουν σε δυο διαφορετικές ομάδες, σε δυο διαφορετικά νησιά της Ιαπωνίας. Οι συνθήκες διαβίωσης είναι ολόιδιες, αλλά δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας ή επαφής μεταξύ των δυο ομάδων.
Μια μέρα στο ένα νησί, ένας πίθηκος τελείως τυχαία διαπιστώνει ότι αν βουτήξει μια γλυκοπατάτα (τη βασική τους τροφή) στο θαλασσινό νερό, το ξεφλούδισμα γίνεται πιο εύκολο, και το αλάτι κάνει τη πατάτα πολύ πιο εύγεστη.

Πρόκειται για μια πολύ σημαντική ανακάλυψη, τουλάχιστον για τη καθημερινότητα της κοινότητας των πιθήκων.
Σύντομα, όλοι οι υπόλοιποι πίθηκοι αρχίζουν και μιμούνται τη διαδικασία, με αποτέλεσμα να την υιοθετήσουν όλοι. Και εκεί ακριβώς είναι που συμβαίνει το εξής παράδοξο: Μόλις αποκτήσει τη συνήθεια και ο (συμβολικός) εκατοστός πίθηκος, τελείως ξαφνικά και εντελώς ανεξήγητα, υπάρχουν πίθηκοι στο δεύτερο νησί που αρχίζουν κι αυτοί να την εφαρμόζουν….
Η όλη ιστορία υποδηλώνει ότι σχετικά με μια ιδέα ή πρόοδο, μόλις επιτευχθεί μια κρίσιμη μάζα σε έναν πληθυσμό, επηρεάζεται τελικά ολόκληρος ο πληθυσμός και η ιδέα γίνεται αυτομάτως κτήμα του, χωρίς όμως να την έχει διδαχθεί!
Δεν θα επεκταθώ ούτε στη θεωρία της συγχρονικότητας, ούτε στα αρχέτυπα, ούτε καν στο συλλογικό ασυνείδητο του Καρλ Γιούνγκ. Αλλά θα έρθω στα δικά μας. Στα του Σύριζα που λέγαμε.
Είναι πλέον αυτονόητο, πως μετά από πέντε μήνες διεθνούς ταπείνωσης, εσωτερικής εξαθλίωσης, γιαλαντζί αριστερής περηφάνιας κλπ. η κατάσταση όχι μόνο δεν έχει βελτιωθεί αλλά χειροτερεύει.

Σε λίγο θα πουλήσουμε και τη προίκα μας.

Και το χειρότερο όλων είναι ότι όχι μόνο δεν αντιδρούμε, αλλά ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας συμφωνεί με τις σφαλιάρες, επικροτώντας τον Αλέξη που «θέλει να μας σώσει».
Εδώ είναι λοιπόν που μπαίνει σε εφαρμογή το φαινόμενο του εκατοστού πιθήκου. Όπου εκατοστός πίθηκος είμαστε όλοι εμείς που φτάσαμε να φτιάξουμε μια κρίσιμη μάζα, χωρίς τις παρωπίδες των  ΜΜΕ και των αφεντικών τους, και χωρίς να παρασυρθούμε από τα μεγάλα λόγια της κυβέρνησης.

Χωρίς να μασήσουμε από τις φανφάρες της Ζωζώς και του Στρατούλη.

Είμαστε εμείς, που από την αρχή διαπιστώσαμε τα αδιέξοδα της συριζέικης σαχλαμάρας  και πολεμήσαμε για να μην μας κατσικωθεί. 

Που φωνάζαμε πως ο βασιλιάς είναι γυμνός!

Παρά τη δυσκολία του εγχειρήματος… σε μια κοινωνία ντεμέκ αριστερών αγαναΧτιστών.
Τώρα όμως, είμαστε κάπου στο μεταίχμιο. Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Ακόμη και οι δημοσκοπήσεις το αποδεικνύουν.

Και είμαι σίγουρος, ότι παρά τα παπαγαλάκια, διεθνή  και ντόπια,  η άποψη που έχουμε περί του Σύριζα, περί του νέου σκληρότερου μνημονίου που έρχεται,  αλλά και περί της απόδρασής μας από αυτό, πολύ σύντομα θα γίνει κτήμα και όλων των υπολοίπων. Ακόμη και αυτών που πραγματικά πιστεύουν ότι  «αυτοί διαπραγματεύονται στα όρθια»,  και άρα όπου να’ ναι σωζόμαστε.

Θα το δουν το φως. Έτσι ξαφνικά, και χωρίς να το καταλάβουν.
Επομένως, μετά τη κατάθλιψη που με κυρίευσε τους τελευταίους μήνες, αρχίζω επιτέλους να αναθαρρώ.
Απλά περιμένω την εμφάνιση του εκατοστού πιθήκου.
Μετράτε…

Strange Attractor