Το σχέδιο «βλέποντας και κάνοντας»

Όλη την προεκλογική περίοδο δεν υπήρχε πολιτική συζήτηση μεταξύ εκπροσώπων των κομμάτων, στην οποία να μην ετίθετο στους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα «τι θα συμβεί αν όσα επαγγέλονταν κι υπόσχονταν δεν γίνουν δεκτά από τους δανειστές»;

Η απάντηση ήταν απ’ όλους ίδια:

«Δεν υπάρχει περίπτωση να μη τα δεχθούν»…

Σήμερα έχουμε ακριβώς φτάσει σ’ αυτή την περίοδο.

Η ελληνική κυβέρνηση αφού σε σχεδόν πέντε μήνες διαλύθηκαν τα πάντα, βρίσκεται μπροστά σ’ εκείνο το ερώτημα.

Μόνο που η απάντηση δεν είναι εκείνη που πολιτικάντικα δινόταν…

Αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα ότι η κυβέρνηση Τσίπρα, όχι μόνο έσυρε τη χώρα στην περιπέτεια των εκλογών, όχι μόνο προκάλεσε σε τόσο λίγο χρόνο βαθύτατο ρήγμα σε εσωτερικό κι εξωτερικό, αλλά δεν είχε καν σχέδιο.

Το σχέδιο ήταν «βλέποντας και κάνοντας».

Ούτε αρχικό σχέδιο υπήρχε, ούτε εναλλακτικό.

Ανίκανοι να οργανώσουν ακόμη κι ένα… μπάρμπεκιου, όπως ανέφερε προσφάτως στις Βρυξέλλες Ευρωπαίος αξιωματούχος σε δημοσιογράφο που καλύπτει το κυβερνητικό ρεπορτάζ.

Οι ώρες που περνά ο τόπος είναι ίσως οι πιο κρίσιμες των τελευταίων 40 χρόνων.

Κι η κυβέρνηση το μόνο που κάνει είναι να εμφανίζεται άκαμπτη, να επιλέγει τη ρήξη και να θέτει εν κινδύνω τις κατακτήσεις της χώρας και την εθνική στρατηγική τεσσάρων δεκαετιών.

Έχει τέτοια εξουσιοδότηση ο Αλέξης Τσίπρας, ο Φλαμπουράρης, ο Λαφαζάνης, ο Σκουρλέτης και τα άλλα καλόπαιδα της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι πριν από το τέλος Ιουνίου πρέπει να έχει βρεθεί λύση, διαφορετικά η χώρα θα βρεθεί μετά τις 30 Ιουνίου χωρίς καμιά μα καμιά ασπίδα;

Κι όλα αυτά γιατί;

Όπως πλέον γίνεται σαφές, η μεγαλύτερη πληγή είναι το ασφαλιστικό.

Που τρέχει πύον, όλοι το ξέρουν, όλοι ζητούν παρεμβάσεις, πλην της ελληνικής κυβέρνησης.

Το χάσμα είναι τεράστιο.

Οι δανειστές ζητούν περικοπές 1,8 δις ευρώ κι η ελληνική κυβέρνηση παρουσιάζει εναλλακτικά το κόψιμο κάποιων πρόωρων συντάξεων, αξίας… 71 εκατομμυρίων!

Διαπραγμάτευση όμως, σημαίνει ότι συζητάς και τα βρίσκεις.

Δεν σημαίνει κοροϊδία.

Δεν σημαίνει σου ζητά ο άλλος 10 κι εσύ του δίνεις μισό.

Έτσι δεν θα καταλήξεις ποτέ πουθενά.

Το πελατειακό σύστημα κι ο λαϊκισμός δεν επιτρέπουν στην κυβέρνηση να σκεφτεί να μειώσει τις υπέρογκες δαπάνες του κράτους για τα ταμεία, χωρίς να μειώνει τις κύριες συντάξεις, αλλά με παρεμβάσεις που θα καταστήσουν το ασφαλιστικό σύστημα βιώσιμο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, για να καταδείξει την έλλειψη πολιτικής βούλησης όλων των ελληνικών κυβερνήσεων για μεταρρυθμίσεις  που αφορούν το ελληνικό δημόσιο αναφέρθηκε στο ασφαλιστικό σημειώνοντας τρία στοιχεία:

1.       ότι η ασφαλιστική δαπάνη στην Ελλάδα είναι το  10 % του ΑΕΠ όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 2,5%,

2.      ότι οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη 6 ολόκληρα χρόνια νωρίτερα από τους Γερμανούς και

3.      ότι οι μέσες συντάξεις Ελλήνων και Γερμανών είναι περίπου ίδιες.

Η Αθήνα αντέδρασε αμφισβητώντας κάποια από τα στοιχεία ( π.χ. ότι  ο κρατικός προϋπολογισμός δίνει 9% του ΑΕΠ και όχι το 10% στο ασφαλιστικό, ενώ η Γερμανία δίνει το 3% του ΑΕΠ)   Ωστόσο   παραδέχτηκε ότι ο μέσος όρος των μηνιαίων συντάξεων σε Ελλάδα και Γερμανία είναι περίπου ο ίδιος, αν και  σημείωσε ότι υπάρχουν μεγάλες διακυμάνσεις στις ελληνικές συντάξεις και ότι  το 45% των συνταξιούχων  βρίσκεται κάτω από το  όριο της   φτώχειας .

  Στην προκειμένη περίπτωση, η δογματική αδιαλλαξία δεν επιτρέπει να γίνουν πιο πρακτικές κινήσεις που θα δημιουργούσαν και πάλι τις προϋποθέσεις προσέγγισης ή και συμφωνίας.

Ιδού με ποιον τρόπο:

Αν μειωνόταν η επικουρική σύνταξη κατά 30 ευρώ τον μήνα, η κυβέρνηση θα εξοικονομούσε ποσό 480 εκ. ετησίως (1,6 εκ. ασφαλισμένοι χ 30χ 12).

Έτσι, η μέση σύνταξη (665 ευρώ) μαζί με τη μειωμένη επικουρική (138 ευρώ) δεν θα προκαλούσε ουσιαστικό πρόβλημα στον συνταξιούχο, πολύ περισσότερο αν τα 30 ευρώ που θα μειωνόταν η δεύτερη, έβρισκαν κάποια ισοδύναμα προσφοράς (ελεύθερη διακίνηση σε συγκοινωνίες για κάποιες ώρες της ημέρας ή κάποια κουπόνια χειμερινού τουρισμού) κλπ

Αυτομάτως, λοιπόν, η εξοικονόμηση των 480 εκ. ευρώ, συν τα 71 εκ που έχει προτείνει η κυβέρνηση από την περικοπή κάποιων πρόωρων συντάξεων, θα ανέβαζε το ποσό στα 550 εκατομμύρια, γεγονός που θα καταδείκνυε στους δανειστές πως η κυβέρνηση πράγματι επιθυμεί να εξορθολογίσει –έστω κι εμβαλωματικά- ένα πυώδες ζήτημα.

Μαζί, εννοείται, με την κατάργηση της ρουσφετολογικής κι άκρως παράλογης ρήτρας μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις.
Κι ίσως το κλείσιμο μιας αντιπαραγωγικής κρατικής επιχείρησης ή οργανισμού.

Όμως, ο λαϊκισμός κι οι ιδεοληψίες δεν της το επιτρέπουν.
Αντί για βήματα που να καταδεικνύουν διάθεση συνεργασίας, η κυβέρνηση άνοιξε πάλι την ΕΡΤ, προσέλαβε τους "πελάτες" του κ. Κατρούγκαλου, έδωσε αυξήσεις μισθών στη ΔΕΗ και ...πουλάει πατριωτισμό διανθισμένο με μπόλικη ιδεολογική παλαβομάρα.

Κι όχι μόνο αυτό.

Δημιουργεί κλίμα στο εσωτερικό, λέγοντας ψευδώς, ότι οι δανειστές επιθυμούν να μειώσουν τις συντάξεις στα 350 ευρώ.

Δηλαδή, για 30 ευρώ μείωση των επικουρικών συντάξεων σε συνδυασμό με ισοδύναμες παροχές, δεν δείχνει θέληση συζήτησης με τους δανειστές.

Οι οποίοι, όπως λένε οι πληροφορίες από τις Βρυξέλλες, αναζητούν ματαίως κινήσεις καλής θέλησης από την Αθήνα.

Έτσι, η χώρα οδεύει στα βράχια κι οι πρώτοι που θα θιγούν από την πρόσκρουση θα είναι εκείνοι οι οποίοι υποτίθεται ότι θέλει να προστατεύσει.

Δηλαδή, οι συνταξιούχοι.

Με την πρόσκρουση, το κράτος όχι μόνο δεν θα έχει να τους πληρώσει τις συντάξεις τους, αλλά κι αν έχει, η αγοραστική δύναμη αυτών θα είναι δραματικά μειωμένη.

Δεν το καταλαβαίνει κανένας;

Ή όλα κινούνται στη λογική του σχεδίου «βλέποντας και κάνοντας»;

Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

GR Post