Μιλώντας χθες (σημ. πρόσφατα) στην
Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν μπόρεσε να
κρύψει ότι η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή.
Απέδωσε δε την αδυναμία της κυβέρνησής
του να πραγματώσει όσα είχε υποσχεθεί σε μια λενινιστική, τριτοδιεθνιστική
κοινοτοπία: «Έχουμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία», είπε.
Γιατί επέλεξε αυτή τη διατύπωση;
Χρησιμοποιώντας τη φράση αυτή, ο έλληνας
πρωθυπουργός, κατά τη γνώμη μου, υπενθύμισε ότι η αντίληψή του για την πολιτική
διαμορφώθηκε στο λενινιστικό στρατόπεδο - κατά την ευδόκιμη θητεία του στην
ΚΝΕ, όπου διακρίθηκε, ως γνωστόν, ως καταληψίας...
Λέγοντας ότι δεν έχει την εξουσία, στην
πραγματικότητα σαν να ομολογεί ότι ο βασικός στόχος του δεν ήταν η διεκδίκηση
της κυβέρνησης σε μια χώρα της δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αλλά τότε ποιος θα μπορούσε να είναι ο απώτερος
στόχος του;
Και θα μπορούσε ο στόχος αυτός να οδηγεί σε
πολιτικές βλέψεις εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Και πού;
Ψάχνοντας τις γραφές, ανακάλυψα ότι η πιο
πρόσφατη σχετική αναφορά έχει γίνει στο 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ, του 1996, όπου
στις αποφάσεις του αναφέρονται και τα εξής: «Σε συνθήκες [...] μεγάλης φθοράς
στην επιρροή των αστικών κομμάτων [...], μπορεί να προκύψει κυβέρνηση
αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το Κοινοβούλιο χωρίς να
έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα. [...] μια τέτοια
κυβέρνηση, με τη δράση της [μπορεί] να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής
διαδικασίας.
Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η
κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δε θα είναι μακρόχρονο. [...] Αν οι
εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία, τότε η κυβέρνηση θα ανατραπεί...».
Ο πρωθυπουργός είχε, βεβαίως, αποχωρήσει
νωρίτερα από την κομμουνιστική μήτρα. Αλλά φαίνεται ότι με τους όρους της
προσπαθεί να εξηγήσει τον σημερινό κόσμο και τη θέση τής Ελλάδας σ' αυτόν.
Αν, όντως, θεωρεί ότι η διακυβέρνηση είναι γι΄
αυτόν και τους συντρόφους του ένα αναγκαίο πέρασμα για την πραγματική εξουσία,
τότε είναι βέβαιο πως δεν είναι φτιαγμένος από όλα τα άρθρα του συντάγματος,
όπως είχε διαβεβαιώσει στην προγραμματική ομιλία του.
Επίσης,
εξηγείται η αντιμετώπιση της Ευρώπης και της δυτικής σταθερότητας (ΔΝΤ, ΕΚΤ)
όχι ως εταίρων αλλά ως αντιπάλων και οιονεί εχθρών.
Κι αυτό είναι ακόμα ένα σοβαρό πρόβλημα.
Διότι αν «τα άρθρα του συντάγματος» είναι η πρόφαση, αλλά η ουσία της
στάσης του είναι το επαναστατικό πέρασμα, στο μυαλό του χρεοκόπου Αλέξη Τσίπρα
(βλ. http://booksjournal.gr/editorials/item/1122-%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B5%CE%BF%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%AF%CF%80%CF%81%CE%B1%CF%82)
υπάρχει, μπορεί να υπάρχει, έστω εν σπέρματι, έστω υποσυνειδήτως, ο πειρασμός
της μετάβασης. Με δεδομένο ότι, ρητώς, πολλοί σύντροφοί του αυτή τη μετάβαση σε
ένα άλλο καθεστώς, κομμουνιστικής μορφής, την επιθυμούν διακαώς και την
απεργάζονται (ένα καθεστώς αυταρχισμού και περιστολής ελευθεριών, που θα
στηρίζεται σε πραιτωριανούς, εγκάθετους, μηχανισμούς του κράτους αλλά και σε
ένα ιδιαίτερο παρακράτος και θα έχει στον έλεγχό του τα μεγάλα ΜΜΕ), προσωπικώς
δεν μπορώ να είμαι ήσυχος.
Ιδίως, όταν ο έλληνας πρωθυπουργός έχει
υιοθετήσει τη φρασεολογία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου