Με την τζίφρα του Τσίπρα…

Τ​​ο μόνο βέβαιο από τα προχθεσινά στις Βρυξέλλες ήταν ότι ο Αλέξης Τσίπρας, τελικά, φοβήθηκε πρώτος.

Βγήκε από την αίθουσα του συμβουλίου με το συγκεκριμένο προσχέδιο συμφωνίας, για το οποίο συζητούμε όλοι από χθες, επειδή δεν θέλησε να βγει από την ίδια αίθουσα ως ο άνθρωπος που πήρε την ιστορική απόφαση και οδήγησε την Ελλάδα εκτός ευρώ και Ευρώπης.

Εστω και έτσι, το γεγονός είναι θετικό, από όποια γωνία και αν το εξετάσουμε.

Κερδίσαμε;

Αυτό, νομίζω, είναι η ουσία και διατυπώνεται ακριβέστερα με τρόπο αποφατικό, όχι θετικό: ο Τσίπρας έβαλε την υπογραφή του στο προσχέδιο επειδή δεν ήθελε την ευθύνη της καταστροφής, όχι επειδή είναι πρόθυμος να αναλάβει την ευθύνη που συνεπάγεται μια συμφωνία.

Με άλλα λόγια, ο Τσίπρας προχθές όχι απλώς υποχώρησε εντυπωσιακά, σε βάθος και σε έκταση, από τις «κόκκινες γραμμές» του, αλλά έχασε κατά κράτος τη συγκεκριμένη μάχη. Διότι ο στόχος της διαπραγμάτευσής του -όπως, κατά την άποψή μου, αποκαλύφθηκε τις τελευταίες εβδομάδες- ήταν να «απεμπλέξει» την Ελλάδα από την Ευρώπη, αλλά με ευθύνη των άλλων…

Με την προχθεσινή απόφασή του, ο Τσίπρας δεν έλυσε το πρόβλημα ― το διαπιστώνει ο καθένας από τα μέτρα του προσχεδίου.

Μάλλον μια ανακωχή εξασφάλισε ύστερα από υποχώρηση και, συγχρόνως, μετέφερε τον πόλεμο στο εσωτερικό μέτωπο.

Τώρα θα πρέπει να αποκρούσει τυχόν νέα μέτρα που θα του προταθούν (το υπαινίσσονται ήδη διάφοροι από την πλευρά των εταίρων), πρέπει να περάσει τη συμφωνία από τη Βουλή και, το δυσκολότερο, πρέπει να την περάσει στον κόσμο. Πώς θα δικαιολογηθεί ακριβώς, αν φέρει συμφωνία στη Βουλή με παρόμοια μέτρα; Προφανώς, θα φορτώσει την ευθύνη στην Ευρώπη και, κυρίως, στον εσωτερικό εχθρό ― το «μνημονιακό κατεστημένο», όπως το είπε στην ομιλία του στην Κ.Ο. Και πάλι όμως, μια τέτοια τακτική προσωρινά μόνο τον εξυπηρετεί.

Διότι αφήνει αναπάντητο το ερώτημα πώς γίνεται να αγωνίστηκε με σκοπό, υποτίθεται, να δώσει τέλος στη λιτότητα, μόνο και μόνο για να την επαναφέρει στο οκταπλάσιο!

Οσο και αν ο φθόνος των κατεστραμμένων μπορεί να ικανοποιηθεί για λίγο από την καταστροφή όσων μέχρι τώρα είχαν αντέξει, κάποια στιγμή θα αρχίσει να στρέφεται εναντίον του.

Οι δυσκολίες είναι προφανείς και στο κόμμα του, με δύο από αυτές να προβάλλουν εντονότερα.

Κατ’ αρχάς, τι θα κάνει τώρα ο Βαρουφάκης, για τον οποίο ήταν εμφανέστατο ότι έδινε αγώνα υπέρ της ρήξης; Για να το πούμε καβαφιστί, «εξευτελίσθη πλήρως, μία ροπή του λίαν απαγορευμένη και περιφρονημένη (έμφυτη μολοντούτο) υπήρξεν η αιτία». Εννοώ, φυσικά, τον ναρκισσισμό του.

Πώς θα σταθεί ο εξευτελισμένος Νάρκισσος μπροστά σε εκείνους που τους εξενεύριζε σκοπίμως και με σύστημα, τώρα που ο Τσίπρας τον άδειασε;

Θα καταδεχθεί να έλθει η συμφωνία στη Βουλή με την υπογραφή του;

Ολα αυτά είναι βέβαιο ότι τον απασχολούν τώρα που, επιτέλους, το έραψε και δεν βγάζει κιχ.

Δεν αμφιβάλλω ότι αυτές τις μέρες δουλεύει για τον εαυτό του όσο δεν δούλεψε για τη χώρα αυτούς τους πέντε μήνες που παριστάνει τον υπουργό.

Οσο για την πρόεδρο της Βουλής, αφήστε τα καλύτερα. Δεν θέλω ούτε να σκέπτομαι τι περιμένει τον Τσίπρα...

Εν παρόδω, βέβαια, (ένα διάλειμμα κωμικό είναι πάντα απαραίτητο σε ένα τόσο ζοφερό θέμα...), δεν γίνεται να παραλείψω ότι άκουσα χθες τον Κατρούγκαλο ικανοποιημένο με το προσχέδιο συμφωνίας, διότι όπως είπε «μπορεί να φρενάρει τη λιτότητα» και «μας αφήνει να κάνουμε το πρόγραμμά μας»!

Ομως, πρώτον, ήταν ο Κατρούγκαλος· και, δεύτερον, ήταν 7.30 το πρωί και ήταν αγουροξυπνημένος...

Το ανησυχητικότερο όμως από τις προχθεσινές εξελίξεις είναι τα μέτρα που μάθαμε ότι θα περιλαμβάνει το προσχέδιο· δηλαδή, καμία περιστολή δαπανών, ενώ φόροι και έκτακτες εισφορές σε επιχειρήσεις και μισθωτούς εκτοξεύονται. Με άλλα λόγια, αν υπάρξει συμφωνία σε αυτή τη βάση, θα είναι αντιαναπτυξιακή και θα επαναλαμβάνει το ομολογημένο λάθος των ετών 2010-2013.

Εδώ, το καίριο ερώτημα δεν είναι γιατί ο Τσίπρας συμφώνησε αυτό το πλαίσιο μέτρων (αφενός, δεν είχε άλλη επιλογή και, αφετέρου, η μεσαία τάξη είναι γι’ αυτόν και τους σκοπούς του ο πρώτος αντίπαλος που πρέπει να καθαρίσει), αλλά γιατί δέχθηκαν τις συγκεκριμένες προτάσεις οι εταίροι.

Η μόνη απάντηση που έχω θα σας δυσαρεστήσει. Φοβάμαι ότι εμείς οι παρατηρητές των εξελίξεων δεν έχουμε καταλάβει ποιο ήταν εξαρχής το πραγματικό αντικείμενο της διαπραγμάτευσης.

 Οπως αναφέρεται παραπάνω, ο Τσίπρας διαπραγματευόταν για να βγάλει τη χώρα από την Ευρώπη, αλλά με ευθύνη των Ευρωπαίων.

Από τη συναίνεση των εταίρων στα προταθέντα μέτρα της ελληνικής πλευράς, καταλαβαίνω ότι και αυτοί διαπραγματεύονται για να βγει η Ελλάδα από το ευρώ, αλλά με υπαιτιότητα των Ελλήνων.

Μόνο έτσι αποκτά νόημα το αποτέλεσμα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Δευτέρας.

Στο κάτω κάτω, το δικό τους μέλημα είναι να διασώσουν το ευρώ από το ελληνικό σαράκι. Αν οι Ελληνες θέλουν να συντρίψουν τη μεσαία τάξη και την επιχειρηματικότητα στη χώρα τους ή να δοκιμάσουν μια δική τους εκδοχή κομμουνισμού, δικό τους θέμα είναι ― ποιος θα τους εμποδίσει;

Η Δημοκρατία, ως γνωστόν, δεν είναι φάρμακο για την ηλιθιότητα.

Επομένως, ο πόλεμος συνεχίζεται κανονικά.

Κάθε πλευρά -και οι Ευρωπαίοι και οι Ελληνες που θέλουμε την Ευρώπη, αλλά και οι άλλοι που δεν τη θέλουν- επέζησε από τη μάχη της Δευτέρας, μόνο και μόνο για να πολεμήσει μια άλλη μέρα...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή