Μένουμε Ευρώπη;

Το είχαμε δεδομένο ότι είμαστε Ευρώπη. Μάλλον ότι ήμασταν «Η» Ευρώπη!

Το κέντρο της ηπείρου, με την προφανή μας ιδιαιτερότητα λόγω ιστορίας, λόγω γεωστρατηγικής θέσης, λόγω «ευφυϊας», λόγω πολλών άλλων λόγων.

Κεκτημένο που δεν αμφισβητήθηκε τόσα χρόνια.

Και τι ήταν η Ευρώπη; Ισχυρή οικονομική σχέση, πάντα με θετικό προς εμάς ισοζύγιο.

Ημασταν Ευρώπη κυρίως πάνω σε εκλογικές διαδικασίες, όταν τα «πακέτα» που ανακοίνωναν οι πολιτικοί ηγέτες μας τους εξασφάλιζαν την πολιτική επικράτηση.

Ημασταν Ευρώπη όταν καμαρώναμε την αρπαγή της από τον Δία να κυκλοφορεί στα νομίσματα γύρω μας.

Μέχρι που ηρθε αυτή η καταραμένη «κρίση».

Από πού ήρθε; Γιατί την άφησαν να περάσει μέσα στη «θωρακισμένη» μας οικονομία;

Γιατί το ψέμμα εχει κοντά πόδια. Και τα πακέτα δυσκόλεψαν και ο δανεισμός που τα αντικατέστησε, με μέγεθος που δεν φανταζόμασταν, έγινε θηλιά στο λαιμό μας, και η Ευρώπη που ξέραμε κλονίσθηκε μέσα στο απαιτητικό διεθνές σκηνικό. Και μπήκε τότε το δίλλημα.

Είμαστε πράγματι Ευρώπη; Αλήθεια πόσο Ευρωπαίος είναι ο Έλληνας;

Πιστεύει σε κάποιο ευρωπαϊκό όραμα και αξίες που χαρακτηρίζουν την ιδέα της ενοποίησης; Διότι Ευρώπη δε σημαίνει μόνο οικονομικές συναλλαγές.
Είμαστε ετοιμοι να δημιουργήσουμε μια συνεκτική ήπειρο, μέσα από την υπερβαση του παρελθόντος που είναι γεμάτο πολέμους και διχόνοιες, μέσα από τη συνειδητή λήθη των μαύρων αναμνήσεων, με στόχο την οικοδόμηση ενός μέλλοντος που θα αποκλείει τέτοιες καταστάσεις; Μάλλον όχι.

Ακόμη σκαλίζουμε πολεμικές αποζημιώσεις που θεωρούμε ότι δικαιούμαστε.

Η υπέρβαση της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν επισκιάζει την εμμονή στο εθνικό δίκιο, δεν το μπορούμε.
Πόσο μας αγγίζει η δύσκολη συζήτηση για κοινούς αναπτυξιακούς στόχους, για κοινές πρακτικές δημοκρατικής λειτουργίας με διαφάνεια και αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής;

Καθόλου, απουσιάζουμε από όλα τα ευρωπαϊκά Φόρα και αντιμετωπίζουμε σαν σατανικό αίτημα το θέμα της διοικητικής μεταρρύθμισης.
Πόσο εξοικειωμένοι είμαστε με το ζήτημα των συναινέσεων, των αμοιβαίων υποχωρήσεων, της ανακωχής μπροστά σε κρίσιμες καταστάσεις;

Καθόλου, το επιβεβαιώνει η πολιτική μας ζωή που είχε πάντα αξονα την πόλωση και την εξόντωση του «αντιπάλου» ακόμη και στις πιο δύσκολες ώρες.
Πόσο ενδιαφερόμαστε να εξετάσουμε με ειλικρίνεια την καθημερινότητα του ευρωπαίου πολίτη, για να προσδιορίσουμε όλοι μαζί ένα κοινό πρόγραμμα παροχών και ευημερίας για το μέλλον;

Καθόλου, εμείς πορευόμαστε με τον ελληνικό τρόπο ζωής και δεν μας ενδιαφέρει π.χ. η σύνταξη του γερμανού. Και πάνω απ΄όλα δεν δεχόμαστε παρεμβάσεις στην εθνική μας κυριαρχία.

Ούτε σκέψη ότι αυτή η κυριαρχία πρέπει να επαναπροσιοριστεί μέσα στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Όλα αυτά είναι απλά «προδοσία».
Πόσο ενδιαφερθήκαμε αν η παιδεία μας ακολουθεί ευρωπαϊκές νόρμες και κριτήρια, εμείς που ξοδεύουμε τόσα χρήματα στην εκπαίδευση των νέων; Ποτέ. Δεν μας ενοιαξε τι κάνουν οι άλλοι, έχουμε εθνικούς κανόνες για όλα.

Πλήρωσαν ακριβά όσοι πολιτικοί προσπάθησαν να μεταρρυθμίσουν το εκπαιδευτικό σύστημα με νέες αντιλήψεις.
Μάλλον δε μπορέσαμε έως σήμερα να είμαστε Ευρώπη. Να πορευτούμε με συλλογικές διαδικασίες όπου ο δημοκρατικός διάλογος και οι συναινέσεις αποτελούν πάγιο αίτημα.

Γιατί η συμμετοχή σε τέτοιες διαδικασίες απαιτεί γνώσεις, στρατηγικές αξίες, ικανότητα για σκληρή εργασία και συνεκτική επιχειρηματολογία, και δεν ταιριάζαν με την καθημερινότητα της πλαστής ευημερίας μας!
Να λοιπόν ενας πολύ καλός λόγος να «μείνουμε ευρώπη». Για να γίνουμε επι τέλους ευρωπαίοι. Γιατί εκεί είναι η λύση προς το μέλλον.

Στα μεγάλα, δημοκρατικά, υγειή σύνολα. Το δείχνουν τα αποτελέσματα όλων των εκλογικών διαδικασιών.

Ακόμη και οι «αμφισβητίες» Βρετανοί γίνονται όλο και πιο ευρωπαίοι. Ακόμη και αν ανεβαίνει ο ευρωσκεπτικισμός η ευρώπη αλλάζει, ωριμάζει, γίνεται μια οικογένεια που προσπαθεί να λύσει τα προβλήματά της κοιτώντας στο μέλλον και αξιοποιώντας ό,τι καλύτερο από το παρελθόν.

Τώρα που οι δυσκολίες χτύπησαν για τα καλά την πόρτα μας, «Μένουμε Ευρώπη», και γινόμαστε επί τέλους οι πιο μαχητικοί ευρωπαίοι, αξιών και στόχων.

Νιόβη Παυλίδου

Καρφίτσα