Η ζωή μετά τη χρεοκοπία…

Αν η χώρα χρεοκοπήσει το κλίμα στη δημόσια τηλεόραση θα είναι πανηγυρικό. Και στους δρόμους.

Πώς ήταν το '40 που οι φαντάροι μας έφυγαν με το χαμόγελο στα χείλη; Κάτι τέτοιο, χωρίς τρένα.

Θα το χαρούν και στη Βουλή, μέχρι να πιαστούν στα χέρια.

Και στην Αργεντινή οι βουλευτές είχαν ανέβει στα έδρανα ζητωκραυγάζοντας για την απάντηση στους τοκογλύφους.

Στις τράπεζες και στα σούπερ μάρκετ δεν το γλέντησαν καθόλου.

Αλλά εκεί είναι άλλο ημισφαίριο, ο κόσμος ανάποδα.

Τι θα συμβεί, λοιπόν, εδώ, αν ένα ωραίο πρωινό ο Τσίπρας ρίξει την κανονιά από τον Λυκαβηττό;

Στην πραγματικότητα κανένας δεν ξέρει. Μπορεί, βέβαια, να υποθέσει.

Στο twitter είναι trending topic το #poutana_ola.

Ακόμα και άνθρωποι που έχουν έμμισθη σχέση με την κυβέρνηση γράφουν πλέον ότι είναι καθολική απαίτηση να στείλουμε στο διάολο τους δανειστές.

Βολεύει και το καλοκαίρι. Το χέρι ρίχνει μια μούντζα, σβήνει τα χρέη στον αέρα και αγκαλιάζει τον πρώτο ώμο που θα βρει για ένα συρτάκι σαν του Ζορμπά.

Μόνο η άμμος μπορεί να μας κάψει. 

 Όταν δεν έχεις τίποτα, δεν έχεις και τίποτα να χάσεις, που τραγουδάει και ο Bob Dylan στο Like a rolling stone. Ως επιχείρημα είναι απλοϊκό και αφελές, για αυτό και έχει μεγάλη αποδοχή. Όμως δεν έχει στάλα αλήθειας μέσα του. Γιατί η ζωή δεν θα είναι ίδια μετά τη χρεοκοπία.

Αλήθεια, πώς θα ξημερώσει εκείνη η μέρα;

Μπροστά στις τηλεοράσεις ή στους δρόμους;

Έξω από τη Βουλή ή μέσα στις τράπεζες;

Αρκετοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αν η χώρα χρεοκοπήσει δεν πρόκειται να αλλάξουν πολλά. Απλώς «οι τοκογλύφοι θα χάσουν τα λεφτά τους».

Όμως όσοι συμπατριώτες μας έχουν, ακόμα, χρήματα στην τράπεζα θα φοβηθούν μην πάθουν ακριβώς το ίδιο. Αν είναι να αρπάξει φωτιά η χολή που συσσωρεύεται τόσα χρόνια, θα συμβεί έξω από καμιά τράπεζα.

Ο ένας θα θέλει να πάρει τα λεφτά του και ο άλλος θα πανηγυρίζει.

Κάποιος από τους δύο θα πιάσει την πέτρα ή το μαχαίρι. Μετά όλοι θα πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο.

Ακραίο; Εντάξει, ακραίο. Και άστοχο. Όμως είναι ένα χαρτί πάνω στο τραπέζι.

Πού είναι τα υπόλοιπα; Αφήστε στην άκρη τα συγκρουσιακά. Ας δεχθούμε ότι θα είναι πάνδημη η συμπαράσταση στην προσπάθεια της κυβέρνησης. Στο Σύνταγμα δεν θα έχει χώρο να πατήσει ούτε περιστέρι.

Οικονομικά τι θα σημαίνει όλο αυτό; Σιγή.

Γιατί δεν βγαίνει ο Στρατούλης να μας περιγράψει βήμα προς βήμα το πεδίο της μάχης;

Για ποιο λόγο ο υπουργός Εθνικής Άμυνας δεν μας μεταφέρει τη θέα από το Κούγκι; Μας έχει ρωτήσει αν θέλουμε να μπούμε όλοι εκεί μέσα;

Τι στο διάολο κρύβουν πίσω από τα δόντια τους οι απειλές και τα υπονοούμενα τους;

Ο Βαρουφάκης λέει ότι δεν διαπραγματεύεσαι αν δεν φαντάζεσαι και τη ρήξη. Σύμφωνοι.

Πού οδηγεί, όμως, η ρήξη; Είδαμε μέχρι και τη στιγμή που σηκώνει το μεσαίο δάχτυλο προς τη Γερμανία. Μετά;

Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης αρχίζουν μία πρόταση, αλλά αποφεύγουν να την ολοκληρώσουν.

Πιθανότατα επειδή δεν ξέρουν και οι ίδιοι τις λέξεις. Άλλωστε απειλές προς τα έξω εκτοξεύουν, δείχνοντας μπράτσα στο εσωτερικό ακροατήριο. Το πολύ να πουν κάτι για τους μισθούς και τις συντάξεις. Λες και η μέρα αρχίζει με την άφιξη του δημοσίου υπαλλήλου στη δουλειά του και τελειώνει όταν ο συνταξιούχος πάει για ύπνο.

Τελικά; Η λογική λέει πώς στο τέλος το μικροκομματικό παιχνίδι θα σπάσει μπροστά στην αλήθεια.

Θα μας κοστίσει κάτι παραπάνω, θα μας πνίξουν στους φόρους, αλλά θα συμβιβαστούν, κρατώντας τη χώρα ζωντανή, με τον ορό στο χέρι. Και πάλι, όμως, θα ελέγχονται για την απόκρυψη της αλήθειας από τον λαό.

Δεν θα του έχουν μιλήσει για τον εναλλακτικό δρόμο, για τη ζωή μετά τη χρεοκοπία. 

Κώστας Γιαννακίδης

Protagon