Η αυτοπαγίδευση του ΣΥΡΙΖΑ…

Ο Σύριζα σίγουρα δεν είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και ούτε πρόκειται να γίνει. Είναι ένα μωσαϊκό κινήσεων που έχουν ως κοινό  παρονομαστή την μαρξιστική θεωρία και την κινηματική λογική.

Εκμεταλλευόμενος την κατάρρευση του αστικού πολιτικού κόσμου,  λόγω των μνημονίων, ανήλθε στην εξουσία με την αντιφατική ατζέντα της αντιμνημονιακής πολιτικής από την μία μεριά και της παραμονής στην ευρωζώνη από την άλλη.

Για να ακριβολογώ, αυτή ήταν και είναι  η πολιτική πρόταση της ηγετικής του ομάδας, γιατί υπάρχουν και οι μειοψηφικές προτάσεις...

Αυτή η σύνθεση δύο, ουσιαστικά, αντιφατικών πολιτικών είναι και η παγίδα στην οποίαν εγκλωβίστηκε ο Σύριζα.

Ένα μαρξιστικό κόμμα, με στρατηγική επιδίωξη τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, δεν μπορεί να αναγορεύσει την νομισματική πολιτική ( παραμονή στο ευρώ) σε κεντρικό τακτικό στόχο, παραμερίζοντας όλες τις άλλες πτυχές της δράσης του που τονίζουν την φυσιογνωμία του. Πολύ δε περισσότερο, να υποτάσσει αυτές στην νομισματική επιλογή που προυποθέτει μέτρα και πολιτικές που ακυρώνουν τις καταστατικές του αρχές, γιατί αυτά τα μέτρα και αυτές οι πολιτικές προβλέπονται από τις συνθήκες.

Η δημοσιονομική πειθαρχία θεσπίστηκε ουσιαστικά στο Μάαστριχτ, πολύ πριν εμφανιστεί η Μέρκελ στο προσκήνιο και καλώς ή κακώς η ΕΕ πορεύτηκε με τους όρους της συνθήκης για πάνω από μία εικοσαετία.

Ετσι κατέστη  φανερό πως ευρωζώνη και δημοσιονομική πειθαρχία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ομως η δημοσιονομική πειθαρχία βρίσκεται έξω από τις ιδεολογικές και πολιτικές αρχές των μαρξιστικών κομμάτων, γιατί απαιτεί περιοριστικές πολιτικές, σμίκρυνση του δημόσιου τομέα, ιδιωτικοποιήσεις κλπ. Ετσι η ηγετική ομάδα του Σύριζα εμμένοντας στην γραμμή ‘’του ευρώ πάση θυσία’’, ουσιαστικά υιοθετεί όλα αυτά τα μέτρα.

Ο ισχυρός συμβολισμός που εκπέμπει η παραμονή στην ευρωζώνη, καθίσταται για την αριστερά αρνητικός παράγοντας , όταν οι προϋποθέσεις που αυτή  η παραμονή θέτει, ακυρώνουν την φυσιογνωμία της. Πλήρης παγίδευση.

Οι αριστερές συνιστώσες  του Σύριζα, θεωρούν  πως ο προγραμματικός λόγος ενός μαρξιστικού κόμματος δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς η αριστερή κυβέρνηση να έχει στα χέρια της  την εξουσία έκδοσης χρήματος. Και βέβαια δεν μπορεί ένα κόμμα να επαγγέλλεται τον σοσιαλισμό και να εφαρμόζει περιοριστικές πολιτικές. Οι κρατικές παρεμβάσεις, η κοινωνική πολιτική κλπ, δεν μπορούν να πραγματωθούν με τους όρους της συνθήκης του Μάαστριχτ.

Το αριστερό ρεύμα  υποστηρίζει, πως όσες συγκρούσεις και ρήξεις και αν επισυμβούν στη γραμμή ενός  «αγωνιστικού ευρωπαϊσμού», οι συσχετισμοί δυνάμεων μέσα στην ευρωζώνη είναι τόσο συντριπτικά σε βάρος της αριστεράς , ώστε οι ρήξεις θα είναι ατελέσφορες. Εντάσσοντας την νομισματική επιλογή στην γενικότερη στρατηγική – και όχι το αντίθετο- οι αριστερές συνιστώσες  προτείνουν  την έξοδο από την ευρωζώνη. Μια πολιτική χωρίς αντιφάσεις και αδιέξοδα για τον κόσμο της μαρξιστικής αριστεράς.

Η ηγετική ομάδα του Σύριζα βρίσκεται λοιπόν, μπροστά στην προβληματική σύνδεση των τακτικών στόχων που αυτή έθεσε , με την ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία της.

Αντιμετωπίζει μία κρίση στρατηγικής καθώς το οικονομικό μοντέλο που αυτή επαγγέλλεται δεν είναι συμβατό με αυτό των χωρών της ευρωζώνης.

Το πώς θα αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα με την ταυτόχρονη αναγόρευση της παραμονής στη ζώνη του ευρώ σε στρατηγική επιλογή, αυτό μοιάζει με τον τετραγωνισμό του κύκλου.

Σάκης Μουμτζής

Μεταρρύθμιση