Το ωριμότερο φρούτο του μπαχτσέ…

Μέσα στην οικονομική αβεβαιότητα, και τη γενική κατήφεια που ζούμε από τότε που ο περήφανος λαός αποφάσισε να πει ένα ηχηρό ΟΧΙ στους τοκογλύφους και ΝΑΙ στην αξιοπρέπεια, έχουν συμβεί πολλά.

Τα περισσότερα καταθλιπτικά.

Σε όλους τους τομείς… με αποτέλεσμα ο μέσος Έλληνας να μη γνωρίζει τι του ξημερώνει.

Σαν να ανεβήκαμε όλοι μαζί σε ένα τρενάκι του τρόμου…

Παρ’ όλα αυτά όμως, η όλη κατάσταση βγάζει γέλιο… αρκεί να το ψάξεις.

Κι ακόμη αν δεν το ψάξεις, έρχεται από μόνο του και σε χτυπάει στους κροτάφους… γονατίζοντάς σε.

Και γι αυτό ας είναι καλά οι Συριζανέλ με τα στελέχη τους...

Ποιο απ όλα να πρωτοθυμηθώ;

Το τσίρκο που μας κυβερνάει διαθέτει περίπου 170 βουλευτές, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και αρκετοί καραγκιόζηδες (χώρια οι γιδοβοσκοί), οι οποίοι σε άλλες εποχές, πιο ανώδυνες, θα ήταν ότι πρέπει για μεταμεσονύκτιες εκπομπές τηλεοπτικού trash, στυλ Χρυσό Κουφέτο, Ερωτοδικείο, το Ζευγάρι της Χρονιάς, κλπ.

Σήμερα όμως νομοθετούν. Με τη βούλα και την έγκριση της νωπής λαϊκής εντολής.

Και ανάμεσα σε όλα αυτά τα φρούτα, που τελειωμό δεν έχουν, π.χ. η χθεσινή τοποθέτηση μιας βουλευτίνας του Σύριζα, που μόλις άκουσε ότι Πακιστανός λαθρομετανάστης κέρδισε (δήθεν) το Τζόκερ… ενθουσιάστηκε και μίλησε για θεία δίκη, ή κάτι τέτοιο,  εξοφλώντας προφανώς γραμμάτια προς την Αγία των λαθρό, την υπουργό με το δροσερό πρόσωπο κυρία Τασία… 

Ανάμεσα λοιπόν σε όλα αυτά τα ζουμερά ζαρζαβατικά, λάμπει το μεγαλύτερο πεπόνι όλων, η θρυλική πλέον Ραχήλ.

Η σπουδαγμένη αυτή (έχει, λέει, μεταπτυχιακό από ΙΕΚ) και πολύγλωσση άλλοτε «καγκελάριος», που από τους εθνικιστές Αν Ελ μεταπήδησε σε χρόνο ρεκόρ στις ανοιχτές αγκάλες του ριζοσπαστικού αριστερού Σύριζα, δηλώνοντας έτσι την ιδεολογική της σταθερότητα και την πνευματική της ισορροπία (και των σαψάληδων που την ψήφισαν βεβαίως).

Η οποία Ραχήλ, τώρα που ο λαός είναι στα πράγματα, και άρα δεν χρειάζεται να σκαρφαλώνει ντουβάρια και κιγκλιδώματα για να υπερασπιστεί τα δίκια του, το έριξε στα ταξίδια, όπου εκπροσωπεί επάξια τον ελληνικό κοινοβουλευτισμό και την αθάνατη ελληνική ψυχή. 

Γι αυτό και βρέθηκε πρόσφατα στο μακρινό Τόκιο (της Κίνας, όπως έγραψε αρχικά), όπου ανάμεσα στις διάφορες υποχρεώσεις της, βρήκε τον χρόνο να συγχρωτισθεί με επιφανείς συναδέλφους της από διάφορα αναπτυγμένα και εξίσου δημοκρατικά κράτη, όπως είναι το Εκουαδόρ και η Σομαλία, και να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τον φιλελληνισμό τους, αφού, όπως τουίταρε, οι περισσότεροι εξ αυτών συμφωνούν ότι τον Παρθενώνα πράγματι τον έχτισαν Έλληνες. Για τους υπόλοιπους, που μάλλον θεωρούν ότι τον έχτισαν Μαροκινοί Βεδουίνοι, ή εξωγήινοι απ τον Σείριο, δεν εξέφερε άποψη.

Άλλωστε όλα αυτά τα επιστημονικά έγιναν την ώρα που μαζί με τους διαβασμένους συναδέλφους της επισκέπτονταν έναν αρχαίο(!) ναό, ηλικίας 400 χρόνων (ίδιας περίπου ηλικίας δηλαδή, με την πολυκατοικία στην οδό Κασσάνδρου της Θεσσαλονίκης όπου μεγάλωσα).

Παράλληλα, από το εκεί βήμα, βρήκε την ευκαιρία να διατρανώσει (σε άψογα πάντα αγγλικά) τις πανανθρώπινες αξίες που εκπροσωπεί διεθνώς ο Δρ Μπαρουφάκης, ο οποίος διαθέτει, λέει η Ραχήλ,  δεκάδες fun club (sic) σε ολόκληρη την οικουμένη. Σαν την Κιμ Καρντάσιαν δηλαδή, αλλά στο πιο μπρουτάλ. Ή σαν τον μνημονιακό τεχνοκράτη Κλάους Μάους…

Για τον δε Αλέξη (τον οποίο μέχρι να πάει στον Σύριζα λοιδορούσε) έχει να λέει για  το πόσο τον θαυμάζουν οι ξένοι συνάδελφοί της, για την ευρυμάθειά του, τα νιάτα του, και τον επαναστατικό του ζήλο. Τους θυμίζει, λέει, τον Τσε Γκεβάρα (εμένα πάλι μου θυμίζει τον Τζανετάκο, αλλά ποιος είμαι εγώ;).

Τέλος πάντων, αυτά είναι δευτερεύοντα, και απλά αποδεικνύουν την γλωσσομάθεια της κυρίας (τρεις γλώσσες γνωρίζει άλλωστε, βάσει του βιογραφικού της) και την ιδεολογική της συγκρότηση. Χώρια την ιστορική της κατάρτιση.

Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη συμβάν που της έτυχε, και δια του οποίου απέδειξε την ψυχραιμία και το ψυχικό σθένος που την χαρακτηρίζουν, εξ ου και εκλέγεται πανηγυρικά και παμψηφεί στην Πτολεμαίδα και στη Κοζάνη, άσχετα με το ποιο κόμμα εκπροσωπεί.

Αναφέρομαι στον ισχυρό σεισμό που έπληξε το Τόκιο, την ώρα που η Ραχήλ ήταν στη σουίτα του  πολυόροφου ξενοδοχείου της, το οποίο όμως, όπως μας πληροφόρησε, δεν διέθετε ούτε σκάλες, ούτε ασανσέρ (με δίχτυ μάλλον την ανέβασαν στο δωμάτιο).

Σαν να έγινε πραγματικότητα η απειλή της ότι θα «περπατάμε στα πεζοδρόμια και θα τρέμει η γης». Και πράγματι έτρεμε ολόκληρο το Τόκιο.

Έμεινε λοιπόν εγκλωβισμένη και τρομαγμένη στο δωμάτιο, με μοναδική παρέα δυο νεαρούς σέρφερ(!) από την καλλιφόρνια (sic), ενημερώνοντας παράλληλα τη διεθνή κοινή γνώμη μέσω των σόσιαλ μίντια για το μέγεθος του σεισμού, και τις συνέπειές του στη χειμαζόμενη  πόλη της Γιαπωνίας (sic).

Σε κάποια φάση κατάφερε να διαφύγει, και βρέθηκε στον κήπο (ίσως να πήδηξε, ποιος ξέρει), όπου όμως και εκεί έγινε σεισμός (πάλι 8.5 ρίχτερ)… στον κήπο αυτή τη φορά!

Μιλάμε για Εγκέλαδο με προσωπικό άχτι…

Δεν το έβαλε όμως κάτω η σκληροτράχηλη και αθλητική Ραχήλ, και αφού ξεπέρασε το αρχικό σοκ, επανέκτησε το λαμπερό της στυλ, και συνέχισε απτόητη τις σημαντικές διεθνείς της επαφές, ενημερώνοντας παράλληλα και τον υπόλοιπο κόσμο (πάντα σε τέλεια «εγγλέζικα») μέσω τουίτερ και φέισμπουκ.

Όσο λοιπόν και αν ως χώρα πάμε κατά διαόλου, εξαιτίας των κακών τοκογλύφων, ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι φάροι ελπίδας, κάποιες σημαδούρες, που  μας κάνουν περήφανους που είμαστε Έλληνες! Με κεφαλαίο το Α όπως θα έλεγε και ο πρώην αρχηγός της Ραχήλ στους Αν Ελ (που επίσης το έριξε στα ταξίδια).

Εκπροσωπώντας μας επάξια σε όλες τις άκρες της γης.

Ας είναι καλά… και του χρόνου να μας δοξάσει και στο μακρινό Νεπάλ (της Καραϊβικής, όπως θα έλεγε)…

Strange Attractor

ΥΓ-  Δεν ξέρω αν τα παραπάνω τουίτς είναι αληθινά ή τρολιές, μάλλον με φοτοσόπ μοιάζουν διότι τόση ηλιθιότης αδύνατον να είναι αληθινή, αλλά αν είναι όντως αληθινά, τότε η Ραχήλ  την κατέχει την αγγλική γλώσσα ως μητρική της… ως Βουσμάνα δηλαδή.

ΥΓ2- Πέρα από τη πλάκα, το σοκ του σεισμού ήταν τέτοιο, που ίσιωσε ξαφνικά το στραβωμένο στόμα της Ραχήλ!

ΥΓ3- Αν υποψιαστώ ότι η Ραχήλ στο Τόκιο εκπροσωπούσε την ελληνική Αριστερά(!) θα γραφτώ απόψε κιόλας στο κόμμα του Κατσανέβα…