Το είδος ανθεί στα
social media.
Έλληνες που κατοικούν μόνιμα σε κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης - Βέλγιο,
Γερμανία, Γαλλία, Δανία, Βρετανία - και έχουν καταγοητευθεί από την ιδέα του
Grexit και της επιστροφής στη δραχμή.
Αναρτήσεις γεμάτες επαναστατικό πάθος κατά των
κακών δανειστών οι οποίοι επιδιώκουν να ταπεινώσουν και να υποδουλώσουν τον
ηρωικό λαό μας, προσπάθεια εμψύχωσης των μελών της Κυβέρνησης που καταψήφισαν
την συμφωνία, ένας (διαδικτυακός) αγώνας χωρίς τέλος…
Η στάση τους μοιάζει
ανεξήγητη.
Πώς είναι δυνατόν από τη μία να ζεις στην καρδιά
της Ευρώπης, απολαμβάνοντας τα αγαθά και τα προνόμια που σου παρέχει μια καλά
οργανωμένη κοινωνία, και από την άλλη να επιθυμείς η πατρίδα σου ν' αποκοπεί
από το πολιτιστικό και οικονομικό πλαίσιο που διασφαλίζει η συμμετοχή στην
Ε.Ε.;
Γιατί άραγε να θέλεις την απώλεια της ευρωπαϊκής
νομοθεσίας που διασφαλίζει ένα κράτος δικαίου, ή να αδιαφορείς για τη
χρηματοδότηση των δημόσιων νοσοκομείων, των παιδικών σταθμών, των
πανεπιστημίων;
Κάποιοι από τους
Έλληνες δραχμολάγνους
του εξωτερικού πιθανόν να μην κατάφεραν ποτέ να αφομοιωθούν ή να νιώσουν
αποδεκτοί στην κοινωνία στην οποία ζουν. Αυτή η απουσία ενσωμάτωσης τους ωθεί
ν' αντιδρούν και να «επαναστατούν» εκ του ασφαλούς, εναντίον των κακών ξένων,
κάθε φορά που μπορεί να παρουσιαστεί η ευκαιρία.
Κάποιοι άλλοι,
αντίθετα, θεωρούνται
πετυχημένοι, έχουν καλές εργασίες, ωραία σπίτια, δυνατές φιλίες, σύντροφο που
κατάγεται απ' τη χώρα διαμονής τους. Διατηρούν ωστόσο μια ρομαντική άποψη για
το τι σημαίνει Ελλάδα και για το πώς θα έπρεπε να είναι.
Θα επιθυμούσαν τα καλοκαίρια να επιτρέφουν στη
χώρα της παιδικής ηλικίας τους, στο παρελθόν τους--σε μια εποχή απλότητας,
αθωότητας και γραφικότητας που δεν υπάρχει παρά στις φαντασιώσεις τους και τις
παλιές ελληνικές ταινίες. Με αυτό τον τρόπο θα κατάφερναν να ξεφύγουν για λίγο
από όσα τους πιέζουν στην χώρα διαμονής τους.
Όπως και πολλοί άλλοι
Έλληνες, ψήφισαν
ή θα ψήφιζαν ΟΧΙ στο εθνικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου χωρίς να
αντιλαμβάνονται ή να νοιάζονται για το τι ακριβώς διακυβέβευται, επειδή θεωρούν
ότι η αντίδραση στα σχέδια των ισχυρών οφείλει να αποτελεί μέρος της ταυτότητάς
τους, επειδή νιώθουν την επιθυμία να φωνάξουν ένα ηχηρό ΟΧΙ για όλα τα ΝΑΙ που
έχουν αναγκαστεί να πουν στη χώρα διαμονής τους, για όλους τους νόμους και τους
κανόνες που έχουν υποχρεωθεί ν' ακολουθήσουν χωρίς να τους πιστεύουν και να
τους κατανοούν.
Το ερώτημα όμως είναι: πόσα ψυχολογικά προβλήματα, τόσο δικά μας όσο και των
ξενιτεμένων Ελλήνων, μπορεί να λύσει ένα δημοψήφισμα;
Εύα Στάμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου