Τυπικά, ουσιαστικά και αναγκαία…

Πολλή συζήτηση γίνεται αυτές τις μέρες για τον ανασχηματισμό της Πρώτης Φορά Αριστερά Κυβέρνησης (άρα τύποις για την Δεύτερη Φορά Αριστερά).

Ιδιαίτερη προβολή έτυχε ο κύριος Χαϊκάλης: δευτεροκλασάτος ηθοποιός της χρυσής εποχής των χαμηλής ποιότητας σήριαλ της Ελληνικής τηλεόρασης, όπου η νομιμοποίηση και η προώθηση κάθε παράταιρης και λάθους συμπεριφοράς η οποία χαρακτήριζε τον μεταπολιτευτικό νεοέλληνα ήταν το βασικό ζητούμενο.

Άνευ κάποιου σοβαρού πτυχίου ή άλλου προσόντος που να τον κατατάσσουν επιλέξιμο για την θέση του Υφυπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων, πόστο νευραλγικό για μια χώρα της οποίας η σωτηρία βασίζεται στην εξυγίανση του όλου συστήματος Πρόνοιας και Συντάξεων.

Θέση η οποία απαιτεί ευρεία γνώση της στατιστικής επιστήμης και υψηλές δυνατότητες διαχείρισης έργων...

Από την άλλη, έχουμε τον κύριο Βερναρδάκη.

Σχετικά εντυπωσιακή σειρά σπουδών, πολύπλευρο συγγραφικό έργο και πολλά ένσημα στον ιδιωτικό τομέα (δεν πρόκειται να μπω σε μικροπολιτική συζήτηση περί του ρόλου της VPRC και τη σχέση της με το πολιτικό σκηνικό), ειδικά στην πολιτική έρευνα.

Το κακό είναι πως τους τελευταίους 6 μήνες ήταν Γενικός Γραμματέας Συντονισμού, ίσως το πιο νευραλγικό πόστο μιας σύγχρονης Κυβέρνησης που θέλει να παράξει αποτελέσματα, και αντί να χτίσει πάνω στην κληρονομιά των ανθρώπων που έφτυσαν αίμα για να την στήσουν, μάλλον αποδόμησε παρέα με τον κύριο Φλαμπουράρη κάθε ικμάδα οργάνωσης.

Μιλάμε για μια θέση που απαιτεί υψηλή αίσθηση και αντίληψη των διαδικασιών και της διαχείρισής τους, καθώς πρόκειται ουσιαστικά για ένα όργανο βελτιστοποίησης και επιτάχυνσης των διαδικασιών, μέσω των οποίων πραγματοποιούνται τα εκάστοτε έργα κάθε Υπουργείου.

Ένα παραπάνω στην «ηλεκτρική» (συγνώμη για την κοινοτοπία) καρέκλα του υπεύθυνου για την Διοικητική Ανασυγκρότηση.

Αν και δεν έχω πολλές ελπίδες για τον άνθρωπο που θεώρησε πως οι σφυρίχτρες συνολικής αξίας 30 ευρώ που μοιράσαμε ορισμένοι εθελοντές του Μένουμε Ευρώπη στην πρώτη εκδήλωση ήταν χορηγία Μπόμπολα, θέλω να πιστεύω πως οι λέξεις Scrum και Agile, για να μην πω για κάτι πιο απλό όπως PMP, FMEA και LFM δεν του είναι άγνωστες (εάν σας είναι, απλά γκουγκλάρετέ τις και μην αγχώνεστε εκτός εάν κατέχετε υψηλής ευθύνης διοικητική θέση).

Τέλος, θα αναφερθώ και σε μία από τις αξιότιμες κυρίες του ανασχηματισμού. Η κυρία Σία Αναγνωστοπούλου έχει οριστεί Αναπληρωτής Υπουργός επί των Ευρωπαϊκών υποθέσεων και θεωρεί πως εξελέγη χάρη στο πλούσιο βιογραφικό της.

Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα κάτι περισσότερο από σπουδές Θεωρητικού πεδίου και εργασία της ως καθηγήτρια Ιστορίας, οπότε δεν αντιλαμβάνομαι που έγκειται ο πλούτος στο βιογραφικό της, όταν καλείται να διαχειριστεί ουσιαστικά τις σχέσεις μας με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, την μετατροπή σε νόμους του κράτους οδηγιών της Ε.Ε., πολλές φορές με τεχνικό υπόβαθρο και τις περισσότερες φορές με οικονομικό υπόβαθρο.

Για να μην αναφερθούμε στην παντελή απειρία σε μελέτες ευρωπαϊκών προγραμμάτων (εάν λανθάνω, παρακαλώ διορθώστε).

Αντί να βάλουμε έναν έμπειρο οικονομολόγο ή σύμβουλο επιχειρήσεων, ο οποίος έχει ρίξει ιδρώτα και δάκρυα για να περάσει επενδύσεις από την κιμαδομηχανή των εν Ελλάδι μηχανισμών διαχείρισης Ευρωπαϊκών κονδυλίων, βάλαμε μια καθηγήτρια Ιστορίας (η οποία μπορεί να είναι εξαίρετη στην εργασία της!).

Ίσως στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν πάρει απόφαση πως με τη διαχείρισή τους, τα Ευρωπαϊκά κονδύλια θα αποτελούν  ιστορία.

Τα παραπάνω αποτελούν μια απλή παράθεση παραδειγμάτων του πως λειτουργεί το πολιτικό σύστημα της χώρας και γιατί έχουμε δίκιο όσοι μιλάμε για κυβερνήσεις τεχνοκρατών, με ελάχιστη εξάρτηση από την μέγγενη του πολιτικού κόστους, το οποίο ουσιαστικά αναλαμβάνει ο Πρωθυπουργός επιλέγοντάς τους και η Βουλή εγκρίνοντας τις αποφάσεις τους.

Μια θέση απαιτεί πολλά διαφορετικά προσόντα, ανάλογα τη φύση και την ευθύνη της. Τυπικά προσόντα, ώστε να υπάρχει μια ελάχιστη μετρήσιμη βάση επιλογής (πτυχία, μεταπτυχιακά και λοιπά), ουσιαστικά προσόντα, τα οποία έχουνε μια πιο ευρεία εφαρμογή και έναν πιο χαλαρό ορισμό (εμπειρία π.χ.), αλλά και αναγκαία προσόντα, τα οποία δεν έχουν πάντα μετρήσιμο χαρακτήρα, εκτός εάν μιλάμε για έναν υποψήφιο με εκτεταμένη αντίληψη ευθύνης στην καριέρα του και προσφεύγει σε διαδικασίες πιστοποίησης των ικανοτήτων του από διεθνείς οργανισμούς (Project Management Institute, International Standardization Organization κλπ.).

Εάν δεν ξεφύγουμε από την φιλοσοφία επιβράβευσης της εκλογής και, ακόμα χειρότερα, της κομματικής πειθαρχίας ενός πολιτευτή με τον ορισμό του ως γενικό, και πολλές φορές άσχετο, δερβέναγα ευρείας σειράς δραστηριοτήτων της Οικονομίας και της Διοίκησης και Λειτουργίας του Κράτους, υπό την μορφή κάποιας υπουργικής θέσης, τότε δεν πάμε μπροστά. Δεν πάμε παραπέρα.

Σε ένα παγκόσμιο τοπίο στο οποίο η επιστήμη και η τέχνη της διοίκησης τρέχουν με φρενήρεις ρυθμούς, είναι τραγικό να υπάρχουν μέλη του υπουργικού συμβουλίου χωρίς πολύ βασικές γνώσεις: οικονομικά, στατιστική, διαχείριση έργων και γνώσης.

Έστω μια απλή αντίληψη περί του τι μπορείς να δημοσιεύεις στα Social Media χωρίς να θίγεις ακόμα και το Πολίτευμά μας.

TopGunZ

Υ.Γ.: Φυσικά και απέφυγα να αναφερθώ σε Υπουργό ο οποίος έχει παραδεχτεί πως κρατούσε ως Δήμαρχος διπλά βιβλία και τοποθετήθηκε σε θέση ενάντια στη διαφθορά (προφανώς λόγω πρότερης εμπειρίας).