Μιθριδατισμός στη δραχμή…

Για τον Λαφαζάνη και το τσούρμο των κομμουνισμένων του, η επιστροφή στη δραχμή είναι σαν το όνειρο που έζησαν στα νιάτα τους όταν πρωτοείδαν το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Αϊζενστάιν.

Περιμένουν τη στιγμή που η Ελλάδα θα κατρακυλάει σαν το μωρουδίστικο καροτσάκι στα σκαλιά της Οδησσού για να αναλάβουν δράση.

Θα κλείσουν τα σύνορα και μαζί με τα σύνορα και όλους εμάς και, επιτέλους, θα μπορέσουν να εκδικηθούν το αίμα του Εμφυλίου, να το παίξουν Μπέρια και να βάλουν μια τάξη στη χώρα. Καιρός ήταν, γιατί το παράκανε ο καπιταλισμός.

Στον ρόλο του τσάρου Νικολάου ο Στουρνάρας, στον ρόλο των κουλάκων οι ιδιοκτήτες περιπτέρων, και το σκηνικό είναι έτοιμο…

Τους λείπει βέβαια ο Λένιν, όμως αυτός είναι ωσεί παρών. Το πνεύμα του κυκλοφορεί ελεύθερο στα εγχειρίδια ανωτάτης λενινιστικής που διάβαζαν στο ΤΕΙ του ΚΚΕ, και στο κάτω-κάτω αυτά ξέρουν κι αυτά λένε. Κανείς δεν πιστεύει, ενδεχομένως πλην της κ. Βαλαβάνη, ότι ο Λαφαζάνης διαθέτει οικονομική σκέψη, όμως και κανείς δεν του το ζητάει.

Υπάρχουν τόσα εκατομμύρια Ελληνες που θεωρούν πως η δραχμή θα κάνει τη χώρα άκρως ανταγωνιστική στη διεθνή αγορά ρίγανης και φασκόμηλου, και πως δραχμή σημαίνει γενικευμένη σεισάχθεια. Διαγραφή των χρεών, δημόσια καύση πιστωτικών καρτών και στεγαστικών δανείων, ελευθερία λογαριασμών, τελειότητα.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, υπάρχουν και άλλοι πιο υποψιασμένοι από τον Λαφαζάνη και τους κομμουνισμένους του. Είναι οι οικονομολόγοι του αντιευρωπαϊσμού.

Αυτοί που κρίνουν ότι το ευρώ δεν είναι του γούστου τους, αλλιώς βγαίνει στη θεωρία, που την ξέρουν καλά, και θέλουν να το τινάξουν στον αέρα.

Κι αν το άτιμο επιμένει να μην τινάζεται στον αέρα, τινάζουν στον αέρα ό,τι ευρώ κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερο στην έρμη χώρα με την ελεγχόμενη κίνηση των κεφαλαίων και τις υπερήφανες εισαγωγές σε είδη πρώτης ανάγκης.

Ανθρωποι ευτυχείς, ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους, που μπορούν να λένε στη σύζυγό τους: «Αγάπη μου, μόλις έκλεισα τις τράπεζες». Ποιος μπορεί να κάνει τόσο μεγάλο δώρο στην αγαπημένη του και να μην κοιμάται ήσυχος ότι ο γάμος του πάει καλά;

Κατηγορία τρίτη, η ευτυχέστερη όλων. Κάνουν υπομονή για να αγοράσουν με τα ευρώ τους σε δραχμές τα ελαιόδεντρα που θα παράγουν δικό τους λάδι γιατί βαρέθηκαν να τρων εγχώριο, όπως λέει και η εθνική Αντζελα Δημητρίου. Συμφέροντα θα μου πείτε, ακατανίκητα, σαν τη βλακεία των κομμουνισμένων.

Υπάρχει βέβαια και το υπόγειο ρεύμα των ελληνισμένων, το απέραντο γαλάζιο της ψυχής του Ελληναρά που το θέλει δικό του το παλιόχαρτο. Και το θέλει δικό του ο Ελληναράς, γιατί αν είναι δικό του θα το κάνει ό,τι γουστάρει, σαν το παιδί του, ή το πεζοδρόμιο.

Ακόμη και το αυτοκίνητό του θα μπορεί να παρκάρει πάνω του. Κι αυτός ξέρει από οικονομία. Τραγουδάει «τι τα θέλεις τα λεφτά» και μερακλώνει.

Το πιο επικίνδυνο με τον μιθριδατισμό στη δραχμή που επιχειρείται, είναι το αίσθημα.

Τα οικονομικά επιχειρήματα αντικρούονται διά της λογικής, τα πολιτικά επίσης, ώς ένα σημείο τουλάχιστον. Το αίσθημα όμως ότι μόλις κυκλοφορήσει η δραχμή θα σημάνουν οι καμπάνες της εθνικής ανεξαρτησίας, αυτό φοβούμαι πολύ ότι δύσκολα αντιμετωπίζεται.

Ας το πάρουμε απόφαση πως η δραχμή βρήκε τη θέση της στο οπλοστάσιο του εθνικολαϊκισμού και ας την αντιμετωπίσουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Ενα ακόμη γκάτζετ δίπλα στον Βελουχιώτη και στο Κούγκι.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή