Τρία πουλάκια κάθονται…

Το τι ακριβώς συνέβη στη χώρα το τελευταίο εξάμηνο δεν χρειάζεται να το ξαναπώ. Το έχουν περιγράψει και εξαντλήσει άπειροι σχολιαστές, αρθρογράφοι, κλπ.

Με λίγα λόγια, είναι σαν να έπεσαν ακρίδες στην Ελλάδα (και καπάκι μια ατομική βόμβα).

Ήρθαν οι κρατιστές του Σύριζα και … διαλύθηκε το κράτος… σε όλα του τα επίπεδα, σε όλες του τις εκφάνσεις.

Το μόνο που λειτουργεί είναι η σταθερή (με χίλια ζόρια) πληρωμή των κουτσουρεμένων μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των συντάξεων. Επίτευγμα που για να πραγματοποιηθεί, η περήφανη κυβέρνηση έβαλε χέρι προ πολλού μέχρι και στα παράβολα από τα πορθμεία, αλλά  και τα προξενεία μας στην αλλοδαπή!

Αυτό που συμβαίνει δεν με εκπλήσσει καθόλου, διότι προσωπικά το περίμενα και μάλιστα το είχα προβλέψει γραπτώς μέσα από αυτό το βήμα, και επειδή scripta manent, εγώ τουλάχιστον έχω ήσυχη την συνείδησή μου, και κοιμάμαι σχετικά ήρεμα τα βράδια.

Εκείνο όμως που με εκπλήσσει αφάνταστα, εκτός από το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσε η παιδική χαρά που μας κυβερνά, και που ούτε εγώ ο υπερβολικός δεν είχα φανταστεί, είναι η συγκαταβατικότητα με την οποία υπομένει και αποδέχεται αυτή την καταστροφή ο (άλλοτε) περήφανος λαός μας.

Ένας λαός καλομαθημένος, αφού εδώ και μερικές δεκαετίες, λίγο η «πλέρια» δημοκρατία του Πασόκ, λίγο τα απεριόριστα δάνεια λόγω της ένταξης μας στην ΟΝΕ, λίγο η γενικευμένη κουλτούρα της ατιμωρησίας που κυριαρχεί παντού, λίγο το ένα και λίγο το άλλο, μετατράπηκε σε ένα απείθαρχο μόρφωμα που μόνη του έγνοια είναι το ραχάτι και η μάσα, διακαής πόθος του ο διορισμός στο δημόσιο και μια σφραγίδα στο χέρι, με κρεσέντο του το «δεν βαριέσαι…».

Μια κυρίαρχη δηλαδή πλέον νοοτροπία, που καλλιεργήθηκε και από την απαξιωμένη εδώ και δεκαετίες δημόσια και δωρεάν παιδεία, όπως την διαχειρίζεται η γενιά των παιδιών της μεταπολίτευσης, που βγάζει τα (δήθεν) αριστερά της κόμπλεξ επάνω στα παιδιά που «παιδαγωγεί».

Με αυτά και με αυτά, με την έλλειψη παιδείας, με την ατιμωρησία, με την παραδοσιακά διεφθαρμένη πολιτική και επιχειρηματική μας τάξη, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε…

Να θεωρούμε δηλαδή ότι για όλα τα δεινά φταίνε οι κακοί ξένοι τοκογλύφοι, που μας βάλανε στο μάτι, και που σε αγαστή συνεργασία με κάποιους ντόπιους συνεργάτες τους (βλ. σαμαροβενιζέλους) μας πίνουν το αίμα, υποδουλώνοντάς μας σε μνημόνια, και αναγκάζοντάς μας να κάνουμε αιματηρές μεταρρυθμίσεις (να ανοίγουν δηλαδή τα μαγαζιά τις Κυριακές, να πουλιούνται τα μη συνταγογραφημένα φάρμακα στα σούπερ μάρκετ, και να απολύονται οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι)!

Για τέτοια καταπίεση μιλάμε… για κατοχή!

Και βέβαια ο σοφός λαός, όπως πάντα, βρήκε τον σωτήρα του στο πρόσωπο του νέου φέρελπι και άφθαρτου Αλέξη, που αν και τενεκές ξεγάνωτος, ήταν εν τούτοις αρκετά πονηρός και του υποσχέθηκε τα πάντα, ξεγελώντας ένα 36% και αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση της χώρας σε μια από τις πιο κρίσιμες συγκυρίες της ιστορίας μας.

Και μετά ήρθε το χάος….

Μέσα σε λίγους μήνες αποδείχθηκε όχι μόνο η ανεπάρκεια της κομπανίας του Σύριζα (που οι περισσότεροι είναι παλιό βρώμικο Πασόκ) αλλά και η ανισορροπία που δέρνει τον λαό που λέγαμε.

Ένας λαός που θα κρεμούσε ανάποδα μέσα σε λίγες ώρες τον Άδωνι φερ’ ειπείν, αν μιλούσε για ντου στο νομισματοκοπείο, ή τον Σαμαρά αν απλά ανέφερε το ενδεχόμενο επιβολής capital controls.

Ένας λαός που ψήφισε Στρατούλη και Βαλαβάνη, διότι δεν θεωρούσε επαρκείς τους Γιακουμάτο και Βούλτεψη…

Που ψήφισε Πρώτη Φορά Αριστερά, και του βγήκε συγκαμένος, Χαϊκάλης και Ξουλίδαινα (αυτή που κάθε βράδυ ακούει φωνές από τον Άγιο Ευφραίμ)!

Γι αυτόν τον λαό μιλάμε, τον τραβάτε με κι ας κλαίω, ή σφάξε με Αγά μου να αγιάσω, που βλέπει την καθημερινή καταστροφή να γιγαντώνεται, και παρ όλα αυτά συνεχίζει να ζει στη καρακοσμάρα του, με μόνιμή επωδό «σιγά μωρέ…. μήπως  κι οι προηγούμενοι καλύτεροι ήταν»;

Τι να απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα;

Πώς να αντιπαρατεθείς στην εγγενή βλακεία;

Τι να πεις στην κυρά Σούλα απ το ισόγειο, που χαίρεται με τους τραπεζικούς περιορισμούς, αφού έτσι, όπως λέει, ελέγχει πλέον τα έξοδά της!

Ναι, η ίδια η κυρά Σούλα που ψήφισε Αλέξη για να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, και να πάει ο βασικός μισθός στα 751 ευρώ….

Τέλος πάντων, δεν έχει κανένα νόημα να επαναλαμβανόμαστε.

Το μόνο που κερδίζω εγώ τουλάχιστον, με το να γράφω τον πόνο μου, είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας. Τα λέω, τα γράφω και ξεθυμαίνω…

Αλλιώς θα ήμουν για ζουρλομανδύα… και μιας και είπα ζουρλομανδύα, τώρα που το θυμήθηκα, τι γίνεται εκείνη η ψυχή; Η Ζωζώκα ντε;

Το κατάργησε το επαχθές χρέος με την Επιτροπή Αλήθειας της, ή όχι ακόμη;

Strange Attractor