Μαζί σου και στη κόλαση…

Αναρωτιέμαι πόσοι από εκείνους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου θα το έκαναν αν ήξεραν ότι δεν θα καταργούταν ο ΕΝΦΙΑ, ότι δεν θα δινόταν η 13η σύνταξη, ότι δεν θα χαρίζονταν τα δάνεια και οι οφειλές, ότι θα αυξάνονταν δεκάδες φόροι και ο ΦΠΑ σε τρόφιμα και συγκοινωνίες;

Πόσοι θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ αν κατανοούσαν ότι η Μέρκελ, που κατά τον Αλέξη Τσίπρα «δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να πει όχι», και οι υπόλοιποι ηγέτες των χωρών της Eυρωζώνης θα υπερασπίζονταν μέχρι τέλους αυτό που θεωρούν σωστό για τις χώρες τους και την Ε.Ε.;

Ότι ένα χρεοκοπημένο κράτος δεν μπορούσε να αναγκάσει τις αγορές να χορεύουν στο ρυθμό των δικών του νταουλιών;

Πόσοι θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ αν γνώριζαν ότι στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του θα προσέθετε αναίτια μια νέα οικονομική καταστροφή στην ύφεση των έξι χρόνων που προηγήθηκε;

Ότι την ώρα που η χώρα επέστρεφε στην ανάπτυξη, θα γύριζε πίσω στην βαθιά ύφεση και στην αύξηση της ανεργίας; Ότι θα έκλειναν οι τράπεζες με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στις οικονομικές προοπτικές των επόμενων ετών;

Πόσοι θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ αν ήξεραν ότι όχι μόνο δεν θα σχίζονταν τα μνημόνια, αλλά θα υπογραφόταν ένα σκληρότερο μνημόνιο ως αποτέλεσμα της επιδείνωσης της οικονομίας στους τελευταίους μήνες;

Ότι η Ελλάδα θα βρισκόταν ένα βήμα πριν από την έξοδο από το ευρώ και την πλήρη διάλυση της οικονομίας και της κοινωνίας;

Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι εύκολη. Η πολιτική δεν είναι μηχανή από τη μια να βάζεις γεγονότα και από την άλλη να βγάζεις συμπεράσματα.

Γύρω μας βλέπουμε πολίτες, που ακολούθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ όταν υποσχόταν τα πάντα και παρουσίαζε τη διαπραγμάτευση σαν μια εύκολη προσπάθεια με σίγουρη επιτυχία, να συνεχίζουν να τον υποστηρίζουν παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής του.

Οι πολίτες αυτοί αποδέχτηκαν τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως γατί ήθελαν να ισχύουν οι ισχυρισμοί του.

Ήθελαν να φταίνε οι ξένοι και οι ντόπιοι υπηρέτες τους για την περιπέτεια που ζούμε.

Αποδέχτηκαν το μείγμα εθνικιστικών και λαϊκιστικών δοξασιών που προωθούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς γιατί ήταν σύμφωνο με τις επιθυμίες τους.

Δεν διάλεξαν απλώς κόμμα, διάλεξαν πραγματικότητα. Ήθελαν το παλικάρι του παραμυθιού να εξολοθρεύσει το δράκο του νεοφιλελευθερισμού που κατατρώει την ευημερία μας. Πάνω από όλα ήθελαν να εξαφανιστούν οι συνέπειες της χρεοκοπίας, αλλά ταυτόχρονα να διατηρηθούν οι παθογένειες που μας οδήγησαν σε αυτή.

Αρκετοί πολίτες έχουν αποσυνδέσει την ευημερία από την οικονομία. Πιστεύουν ότι ήταν φυσιολογικό η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας να καταρρέει και εμείς να ζούμε όλο και καλύτερα.

Το μοντέλο της κατανάλωσης με τα δανεικά, που το κράτος μοιράζει στους πολίτες/πελάτες, μπορεί να γκρεμίστηκε με την χρεοκοπία, αλλά η γοητεία του επιβίωσε.

Τώρα που όλα αυτά αποδείχτηκαν καταστροφικές αυταπάτες, οι πολίτες αυτοί, αντί να αναζητήσουν ευθύνες, παραμένουν συνδεδεμένοι στην ερμηνεία των πραγμάτων που ανέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλέξης Τσίπρας κατέκτησε την κυριαρχία με τα ψέματα, αλλά η κυριαρχία του μοιάζει αληθινή. Στην πραγματικότητα η κυριαρχία του θα διατηρείται όσο θα μπορεί να συγκαλύπτει τις δικές του ευθύνες.

Προεκλογικά εμφανιζόταν ισχυρός και έλεγε: ελάτε μαζί μου να νικήσουμε, τώρα λέει: παραμείνετε μαζί μου γιατί με αδίκησαν και μαζί μου αδίκησαν και εσάς. Μαζί, λοιπόν, θα μοιραστούμε την κοινή μας ήττα και ταπείνωση. Ενώ ο ίδιος εξαπατούσε συστηματικά τους πολίτες, θέλει τώρα να εμφανίζεται σαν θύμα εξαπάτησης από τους δανειστές.

Ο Αλ. Τσίπρας έχει παγιδευτεί μέσα στα τερατώδη ψέματα που έλεγε για χρόνια.

Η εξάμηνη διακυβέρνησή του ήταν μια προσπάθεια διαχείρισης αυτών των ψεμάτων. Ακόμη και την ώρα της καταστροφής, την ώρα που οι πολίτες πληρώνουν ακριβά την πολιτική του, εκείνος έχει στο μυαλό του τη διάσωση της εξουσίας του.

Μέσα σε αυτό το αδιέξοδο κατέφυγε στο δημοψήφισμα, χωρίς να είναι σαφές τι επεδίωκε.

Μετέφερε την αποτυχία της διαπραγματευτικής του τακτικής στο ευνοϊκό, για εκείνον, πεδίο της εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης.

Κυριάρχησε στο αποτέλεσμα της κάλπης, αλλά έπαθε πανωλεθρία στο πεδίο της διαπραγμάτευσης.

Κάθε νίκη στο ένα πεδίο οδηγούσε σε μεγαλύτερη ήττα στο άλλο. Τρομαγμένος μπροστά στην ολοκληρωτική κατάρρευση, κήρυξε άτακτη υποχώρηση και δέχτηκε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στη συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο κόκκινο», αναφερόμενος στην εσωκομματική αντιπολίτευση, είπε: «Με ορισμένους συντρόφους, με πολλούς απo αυτούς τους συντρόφους, δίναμε μάχες και καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με την ίδια αγωνία λίγες μέρες πριν. Με την αγωνία που εξέφραζαν και αυτοί, ότι αν κλείσει μια τράπεζα θα καταστραφούμε πολιτικά και ηθικά απέναντι στο λαϊκό κίνημα στους εργαζόμενους και στην ιστορία της Αριστεράς».

Πρόκειται για μια κυνική ομολογία. Την ώρα που κρινόταν η επιβίωση της χώρας και απειλούνταν με εξαφάνιση οι περιουσίες των πολιτών, ο πρωθυπουργός αγωνιούσε για το αν θα καταστραφεί πολιτικά.

Με την ίδια λογική, ενώ η κυβέρνηση αποδέχτηκε όλες τις προτάσεις των δανειστών και προχώρησε σε μια τεράστια αύξηση των φόρων, επικέντρωσε την αντίστασή της στη μη εμφάνιση της νέας τρόικας στα υπουργεία.

Παραμένουν αμετανόητοι και αντί να θέσουν σοβαρά ζητήματα στις διαπραγματεύσεις, επιμένουν σε μάχες επί των συμβόλων. Αφού η διαχείριση της ουσίας απέτυχε παταγωδώς, επικεντρώνονται σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά: τη διαχείριση των εντυπώσεων.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αναγκασμένος να πορευτεί στην κόλαση που ο ίδιος δημιούργησε.

Κάθε μέρα που θα περνάει τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα για εκείνο , καθώς θα γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτά τα αποτελέσματα της πολιτικής του. Όσοι πολίτες θέλουν να τον ακολουθήσουν μπορούν να το κάνουν.

Θα έχουν αγνοήσει την οικονομική καταστροφή, αλλά θα έχουν βοηθήσει τον Αλ. Τσίπρα να μη καταστραφεί πολιτικά.

Σπύρος Βλέτσας

Athens Voice