Ψηφίστε με για να μην κυβερνήσω!

Στον παρατεταμένο πολιτικό παραλογισμό που ζούμε έμελλε να το ακούσουμε και αυτό: Ενας πολιτικός «ηγέτης» που έσυρε εκβιαστικά τη χώρα σε εκλογές τον Ιανουάριο και σε ένα δημοψήφισμα-παρωδία που ουδείς κατάλαβε γιατί έγινε, να προκαλεί πάλι εκλογές υποσχόμενος τούτη τη φορά να ΜΗΝ είναι πρωθυπουργός ακόμη κι αν κερδίσει!

Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν έχει προηγούμενο στην ελληνική πολιτική ιστορία και οφείλουμε να το δούμε αναλυτικότερα.

Τι είπε με απλά λόγια ο κ. Τσίπρας στην τελευταία του συνέντευξη; Ζήτησε ισχυρή εντολή για να κερδίσει την αυτοδυναμία, αλλά υπογράμμισε ότι, αν αυτή δεν του δοθεί και απλά κερδίσει τις εκλογές όπως τον προηγούμενο Γενάρη, θα συνεργαστεί μόνο με τον κ. Πάνο Καμμένο…

«Δεν πρόκειται να είμαι εγώ πρωθυπουργός σε μια κυβέρνηση συνεργασίας είτε με τη Ν.Δ., είτε με το ΠΑΣΟΚ, είτε με το Ποτάμι», διευκρίνισε, και μάλιστα δύο φορές.

Κουβέντες του αέρα, θα σκέφτεστε. Τα είπε αυτά για να μειώσει τις απώλειες προς τον κ. Λαφαζάνη και έβαλε εκβιαστικά το δίλημμα «Τσίπρας ή καταστροφή», για να αναρωτηθούν και οι υπόλοιποι ψηφοφόροι αν θέλουν να ξαναγυρίσουν στην εποχή της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, λες και το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι καλύτερο. Αλλά τότε γιατί αίφνης τσουβάλιασε και το Ποτάμι με τους άλλους;

Ο κ. Τσίπρας δεν ήταν που πρότεινε τον Ιανουάριο στον κ. Θεοδωράκη να μπει και εκείνος στην κυβέρνησή του με τον κ. Καμμένο; Πρόλαβε και το Ποτάμι να μετεξελιχθεί σε καθεστωτικό κόμμα, όπως απαξιωτικά το χαρακτήρισε;

Ολα τούτα, καθώς δεν μπορούν να σταθούν με κανένα λογικό επιχείρημα, δεν αποδεικνύουν τίποτε άλλο από το αδιέξοδο στο οποίο μόνος του οδηγήθηκε ο κ. Τσίπρας.

Ξέρει καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ νομοτελειακά θα έχουν απώλειες που δεν θα του επιτρέψουν να φτάσει στις 151 έδρες, ακόμη κι αν πάρει τις εκλογές. Γνωρίζει, άλλωστε, ότι αρκεί γι’ αυτό ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να χάσουν από κοινού έστω 3-4 μονάδες, κάτι που δημοσκοπικά προεξοφλείται, με τον κ. Καμμένο να κινδυνεύει να μείνει και εκτός Βουλής.

Με αυτά τα δεδομένα, όμως, προκύπτει ένα αυτονόητο ερώτημα προς τον κ. Τσίπρα, που οφείλει πλέον να απαντήσει. Εφόσον όχι μόνον αποκήρυξε όλους τους δυνάμει εταίρους του, αλλά απέκλεισε και το ενδεχόμενο να είναι εκείνος πρωθυπουργός αν πρέπει να συνεργαστεί με τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι, δεν οφείλει να μας κατονομάσει από τώρα ποιον θα υποδείξει στη θέση του; Θα είναι ο κ. Δραγασάκης πρωθυπουργός; Ο κ. Παππάς; Ο κ. Φλαμπουράρης;

 Θα το βάλει σε δημοψήφισμα ή θα επιλέξει την κ. Τασία που θα τη γράψει η Ιστορία; Δεν θα πρέπει να ξέρουμε ποιον θα βάλει στο πόδι του ο κ. Τσίπρας, όταν μας ζητά μεν την ψήφο μας, αλλά μας ενημερώνει –έτσι απλά– ότι θα κυβερνήσει κάποιος άλλος;

Δεν έβαλα τυχαία στον πρόλογο τη λέξη «ηγέτης» σε εισαγωγικά. Ο άνθρωπος που έκλεισε τις τράπεζες, πιστεύοντας τις μπαρούφες του Βαρουφάκη, με ανυπολόγιστες ακόμη συνέπειες στην οικονομία, έχει περάσει πλέον στο στάδιο της ύβρεως.

Αντί μια ειλικρινούς συγγνώμης, που απεδείχθη πλέον περίτρανα ότι προεκλογικά είτε έλεγε συνειδητά ψέματα, είτε ήταν απύθμενα αφελής, έχει το θράσος να προαναγγέλλει ότι δεν θα σεβαστεί τη λαϊκή εντολή –αν δεν του αρέσει– και ότι θα δραπετεύσει από τις ευθύνες του που μόνος του προκάλεσε.
Είναι δύσκολο να βρει κανείς λέξεις για να περιγράψει την ανευθυνότητα του κ. Τσίπρα, αλλά αυτή, καλώς ή κακώς, μεγιστοποιεί τις ευθύνες των αντιπάλων του. Θα το πω απλά, δεδομένου ότι όλοι πια έχουμε αντιληφθεί ότι όποιος και να εκλεγεί το ίδιο ακριβώς μνημόνιο θα εφαρμόσει: Αυτό που ενδιαφέρει τους περισσότερους είναι αν στο επόμενο υπουργικό συμβούλιο θα μπουν, επιτέλους, σοβαροί και έμπειροι άνθρωποι και όχι κομματάνθρωποι, βάσει επετηρίδας.

Κωνσταντίνος Ζούλας

Καθημερινή